ผมสังเกตุมามากว่า ผมเติบตามาเนี่ยตัวผมค่อนข้างจะลำบากแต่ผมไม่เคยรู้กับเรื่องพวกนี้มาก่อนผมเน้นมากไปที่ด้านหน้าการเงินของตัวเองเป็นหลักค้นคว้า แต่ผมไม่เคย รู้เลยว่าคนที่ผมกำลังให้ความสำคัญตลอด เทคแคร์ เป็นคนที่ดี แต่เค้าไม่ได้มองผมเป็นในสิ่งที่ผมไม่คิดเลย

การจะลืมความรักหรือคนที่เราจากไปเนี่ยบางรนมันอาจจะง่ายแต่ผมก็ยากคับผมมีหวังจะสังเกตได้เลยว่ากระทู้ก่อนผมเป็นคนที่ยังยัคิดเรื่องพวกนี้อยู่คับ
แต่ การจะออกไปหารือกลายเป็นคนที่ "เพื่อน" ไม่ได้อยากจำ
ผมเป็นคนที่ให้ความสำคัญเอามากๆเลยนะไม่ว่าจะความรักหรือเพื่อนเนี่ยมันมีกันอยู่คับ แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่า "เพื่อน"ไม่เคยมองผมเป็น"เพื่อน"เลย

เรื่องนี้มันทำให้ผมคิดได้คับผมยิ่งโตก็ยิ่งเข้าใจ 
มันเกิดขึ้นวันนี้คับ ผมแค่อยากจะคุยกับเพื่อนของผมเหมือนวันปกติกันแต่ผมสังเกตได้เลยว่าวันนี้เพื่อนเหมือนจะลำคาญ ผม ไม่ว่าจะพูดว่า "แล้ว" มันทำให้ผมรู้ได้เลยว่ามันคืออะไรแต่ผมก็พยายามทำให้สถานการณ์มันกลับมาเหมือนเดิมพอเครีย เสร็จ ผมก็รู้ตัวแล้วว่าผม สังเกตุมันมานานแล้วแต่ผมแค่ไม่แน่ใจ และตรั้งนี้ผมว่าจะ "ออกมาจากกลุ่มคับ"
ผมเป็นคนที่มีเพื่อนในกลุ่มที่ทั้งน้อยและเยอะคับ
ส่วนมากจะเป็น ผ.ญ แต่มาที่กลุ่มที่ผมมีเพื่อนผ.ช 1 ญ.1คน ที่ผมเล่าไปมันทำให้ผมไม่อยากคุยกับใครแล้วคับ
ผมไม่ใช่คนที่อยากให้ทุกคนมองคับแต่ผมรู้ตัวแล้วว่าผมเป็นแค่"ตัวประกอบ"คับ 

ผมเปฌนเด็กที่เกิดมาไม่ได้รับควาอบอุ่นอยู่แล้วคับ มันทำให้ผมเป็นคนไม่แคร์คนอย่าง พ่อแม่ คับว่าพ่อจะเดลียดหรือแม่จะเป็นยังไงผมไม่สนใจผมเป็นตัวของตัวเอง นิสัยแบบ"ไม่สน"ของผมมันเป็นนี้จนมีเพื่อนคับใช่คับ ผมแค่คนที่โผล่มาแล้ว ลืม คับ

กลุ่มแรกของผมจะเกิดก่อนกลุ่มสองคับ "กลุ่มแรก"
มี ผ.ญ 5 คับ แต่ผมสนิทกับ2คนมากๆ ผมอยู่ได้คับให้ความสำคัญกับเพื่อนๆของผม ทักมาผมตอบทันที มีปัญหาอะไรผมช่วย เรียกว่าทุ่มสุดใจคับเพราะผมคิดว่า "เพื่อน" เป็นที่พึ่งของผมแทน "พ่อแม่"

เรื่องเป็นงี้คับมันหลายรอบมากคับทุกคนไม่ได้แคร์ผมเลย ผมมีเงินให้ยืมมีบางครั้งที่ชวนแล้วเลี้ยงเป็นบางคราว แต่สิ่งที่ผมทำมามันไม่มีอะไรเลยคับเหมือนกับว่ามันไม่เคยมีอยู่ในความทรงจำ"เพื่อน"ผมเลยในวันที่ผมชวนไปที่นั่นบอกไม่เคยว่า แต่ไปจ๊ะเอ๋ กับที่เคยนัดไว้เหตุการณ์นั้นทำให้ผมรู้สึกไม่ดีมากคับ แต่มารอบสองผมชวนไปกินของที่ห้างคับผมชวนทุกคน แต่ก็ไม่ไปแล้วก็เช่นเคยผมเจอกันตรงโซนตู้เกมคับ ผมกำลังไปแลกคะแนนกับโมเดล
เหตุการณ์นั้น ผมไม่เอาแล้วคับเพื่อนไม่มีแล้วไม่เอาแล้ว ผมโง่มานานเอามากๆ มันมีหลายเหตุการณ์เลยคับ

คือถ้าเป็น คนที่กำลังอ่านผมเวลาเจออะไรบ่อยๆมีเหตุการณ์ที่ผมไม่พูดถึงมันเยอะมากๆคับมันจะนาน เป็นคุณก็อยากจะออกมาถูกใหมคับ 
ถึงทุกวันนี้ผมจะไม่มีเพื่อนเลย แต่ผมก็รอกลับบ้านมาหา สุนัข ผมของผมอย่างน้อยมันก็รักเจ้าของมันมาก ผมให้อาหารมันทุกวันมันก็ยังให้ความสำคัญผมที่ผมต้องการได้
สกิลการเข้ากับคนอื่นมันใช้ได้แต่ ตัวผมไม่ได้มีเพื่อนก็ไม่เป็นไร
ผมอยู่ได้
และผมก็เลือกในสิ่งที่ถูกแล้ว 

แต่บางที มันก็เหงานะที่บางทีต้อง ละบายความในลงในความคิด มีai ที่คอยคุยกับผมตลอดให้คำปรึกษาผมได้