เราเป็นเด็กคนนึงค่ะพ่อแม่แยกทางกันค่ะ ปู่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กๆเลย เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่เราไปเรียนมหาลัยค่ะ ตอนแรกพ่อสัญญากับเราว่าจะพยายามส่งเราขยันทำงานมากขึ้น ตอนปี1เทอมสองเราต้องพยายามเซฟค่าใช้จ่ายสุดๆเพราะพ่อหยุดส่งเงินให้เราแล้ว บางเดือนเราต้องเอาเงินที่กยศให้เดือนละ3พัน อันนี้ไม่เกี่ยวกับค่าเทอมนะคะ มาจ่ายค่าหอ ที่เราอยู่รวมๆทุกอย่างไม่เกิน3 พัน เรามีแต่รายจ่ายไม่มีรายได้เข้ามาเลย จนเราไม่มีเงินเพราะที่บ้านนิ่งเฉยกับเรามากค่ะ คนในครอบครัวค่อนข้างที่จะเห็นแก่ตัวกัน เราได้ปรึกษากับที่บ้านแต่มีแค่คำด่าเราสะใจอะไรทำนองนั้น อันนี้ที่พ่อด่าเรานะคะ ไม่ต้องเรียนละกลับมาเลยกูปวดหัวกับมากละ. เราทักแชทอะไรไปพ่อเมินเราสุดๆ ตอนนั้นเราไม่มีเงินสักบาทเลย บวกกับค้างค่าหอด้วยเราเลยให้เบอร์โทรย่ากับป้าแม่บ้านไปคุย ป้าแม่บ้านบอกว่าย่าไม่รับเรื่องค่ะแค่หัวเราะอย่างเดียว แต่เรากลับบ้านไม่ได้เพราะไม่มีเงิน ค่าห้องก็ยังไม่ได้จ่าย  ตอนค่ำเราโทรไปหาย่า ย่าพูดแบบทำนองสมน้ำหน้าเราค่ะ จะไปเรียนทำไมก่อนพ่อไม่มีปัญญาส่ง ถ้ากูรู้ตั้งแต่แรกกูคงไม่เห็นด้วยให้มาเรียน แบบสมน้ำหน้าเราค่ะแบบพ่อว่าให้อดตายไปไม่มีเงินจะให้แล้ว ทำไมยังดื้อไม่กลับบ้าน พอเราว่าถ้างั้นย่าบอกพ่อให้โอนเงินมาละก่อนวางสายไปเลย ละหายำกติดต่อไม่ได้
แต่จะให้เรากลับยังไงล่ะ เงินเราไม่มี บวกกับค่าข้าวอะไรเพื่อนเลี้ยงเรา เรามีเพื่อนที่พอจะพึ่งได้อยู่คนนึง ละค่ำของของวันนั้นเราถูกไล่ออกจากหอค่ะ ต้องเก็บของออกให้เพื่อนที่มีรถยนต์มาช่วยขนของอีก ตอนนั้นเราตันมากเราเลยยืมเงินเพื่อนขึ้นไปหางานทำที่ภูเก็ต เลือกที่จะไปเริ่มต้นใหม่คนเดียว ตอนนี้ผ่านมาได้แล้วค่ะ ตอนนี้เราทำงานเซเว่นกำลังเก็บเงินไปเรียนต่อค่ะ เรื่องเกิดตอนปลายปี66 จนถึงตอนนี้68 เราเลือกที่จะไม่ติดต่อกับที่บ้านเลยค่ะ เราเหมือนมีแผลในใจเรื่องครอบครัวเลย หันไปทางไหนก็ไม่รู้จะพูดกับใครปรึกษาใครเลย กว่าเราจะผ่านมันมาได้ยากมากเลย  พี่ๆทุกคนคิดว่าเราอกตัญญูไหมค่ะ
- ปู่เราไม่รู้วิธีโอนเงิน บวกกับอาเราติดคุกต้องส่งเงินให้อาทุกอาทิตย์แบบไปเยี่ยม โดนย่ายึดเงินด้วย
- พ่อเราขี้เกียจทำงานมากๆ เรามีแม่เลี้ยงหาเงินอยู่คนเดียวค่ะ มี2อีก2คน คนละแม่  (พ่อน่าจะติดปั่นสล็อต+ ยาเสพติดด้วย)
มาทราบตอนหลังว่าพ่อถูกจับ   ละที่บ้าน(ย่า) เป็นใหญ่เลือกที่จะไม่ให้เราเรียนตัดอนคตหลานชังคนนึง เอาเงินไปจ้างทนายช่วยสู้คดีไม่ให้พ่อเราไม่ติดคุกเกือบแสน "พ่อถูกจับเรื่องยาหลายครั้งแล้วค่ะ" ย่าสปอยพ่อเรามาตลอดกับอา เลยเลี้ยงลูกออกมาไม่ได้เรื่องสักคน ยกเว้นป้าเราที่ทำงานอยู่ค่ะ
- ทำไมไม่ทำงานล่ะ เราไปสมัครแล้วค่ะแต่บวกกับไม่มีเงินเลยสักบาทจะไปทำงานยังต้องใช้เงินเลยค่ะเราเรียนเสร็จเย็นๆ ที่ทำงานเป็นร้านข้าวต้มไกลอยู่ค่ะ
-ละถามว่าเราใช้เงินแต่ละวันเยอะรึเปล่าเค้าเลยไม่ส่ง เราใช้วันละ100 เลยค่ะ เหมือนเค้าโอนให้วันนี้ตอนเย็น ก็ต้องรอพรุ่งนี้ตอนเย็นๆอีก เราทนแบบนี้มาเทอมนึงเต็มๆตอนเทอมแรก ของปี1 เราเป็นทุกข์มาก แต่ทำไงได้ค่ะเราอยากเรียนมากจริงๆ ตอนนั้นอาจจะเป็นเพราะเราดึงดันเองค่ะ ต้องฮีลใจตัวเองทุกวัน
 หลังจากเราไม่กลับบ้านก็ไม่มีใครอยากให้เรากลับไปนอกจากปู่นะคะที่พยายามให้ป้าติดต่อเรา แต่เราเลือกที่จะไม่กลับไปตอนนี้ค่ะ ให้วันไหนที่เราพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกคน  ทำให้เราตั้งคำถามทำไมไม่ซัพพอร์ตเราสักนิดนึงเลยล่ะ ทำไมถึงทำให้เราเคว้งขนาดนั้น ไม่รู้สึกสงสารลูกบ้างเลยหรอคนเป็นพ่อ ทำไมย่าถึงลำเอียงเหมือนจะเกลียดเราขนาดนั้นเราไปทำอะไรให้อะ แต่ในทุกวันนี้เราคิดได้ค่ะต่อให้ไม่มีใครรักเรา แต่เราควรรักตัวเองให้มากๆ เรากำหนดได้ว่าอยากให้ชีวิตเราไปในทิศทางไหน ตอนนี้เราพยายามเก็บเงิน กินอาหารอร่อยๆ มีแต่รอยยิ้มในทุกๆวัน เจอสังคมใหม่ๆที่ดี ขอบคุณที่อ่านจนจบนคะ🙏