หนูอายุ15ค่ะ ตอนเด็กๆหนูอยู่กับปู่กับย่าตั้งแต่เกิดเลยค่ะจนตอนป.4หนูก็ย้ายไปอยู่กับพ่อแม่ที่ภาคกลางค่ะ
หนูไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่ค่ะเพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก พอมาอยู่ด้วยกันก็ทะเลาะกันบ่อยมากค่ะส่วนใหญ่จะทะเลาะกับแม่ค่ะ
ครั้งหนึ่งทะเลาะกันหนักมากเป็นช่วงป.6ค่ะ เรื่องเกิดจากหนูบล็อคเฟสแม่ค่ะเพราะเหตุผลที่หนูบล็อคคือหนูไม่ได้อยากตีตัวออกห่างหรืออะไรหนูแค่ไม่สบายใจค่ะแล้วเหมือนตอนนั้นยังเด็กมากด้วยแม่โมโหมากเลยค่ะแต่หลังจากนั้นก็คืนดีกันค่ะ
พอโตขึ้นมันเหมือนเริ่มชินหรือไม่ก็ปรับตัวได้ค่ะหนูเริ่มไม่น้อยใจหรือโกรธเวลาโดนบ่น แต่ก็ยังไม่กล้าพูดคุยหรือปรึกษากับแม่ค่ะแต่กับพ่อเขาเป็นคนใจเย็นค่ะพ่อคือคนที่หนูปรึกษาด้วยบ่อยที่สุดค่ะแต่ก็ยังไม่ทุกเรื่องค่ะ ตอนนี้หนูรู้สึกไม่ไว้ใจหรือกล้าที่จะปรึกษาใครเลยค่ะ กับแม่ก็กลัวเขาจะบ่นหรือโมโหค่ะเขาเป็นคนใจร้อน ส่วนพ่อหนูก็กล้าปรึกษาแค่บ้างเรื่องค่ะเพราะเคยปรึกษาแล้วเขาไปบอกแม่พอแม่รู้ก็โมโหใหญ่เลยค่ะหนูเลยไม่กล้า
ในส่วนของปู่กับย่าหนูกลับมาหาเขาช่วงปิดเทอมค่ะ ช่วงแรกๆก็ดีนะคะแต่เมื่อปีที่แล้วหนูทะเลาะกัค่ะแพเรื่องงเกิดจากทุกหนูไม่รู้ว่าผู้ใหญ่ทุกคเต้องเป็นมั้ยคือเขาชอบบ่นบางครั้งก็ขึ้นเสียง ช่วงปีที่แล้วตั้งแต่หนูกลับไปก็เป็นงี้ทุกวันเลยค่ะ หนูไม่ได้ติดใจถ้าจะบ่นหรือจะด่าแต่ขอให้เป็นเรื่องที่หนูผิดจริงๆบ้างเรื่องก็ไม่ผิดหรือเดือดร้อนใครเช่นทรงผม หน้าตา สิว ผิว หรือรวมถึงการแต่งตัวของหนู พอโดนทุกวันๆมันก็สะสมค่ะหนูเครียดมากเลยหนูพยายามจัดการตัวเองโดยการร้องไห้ค่ะพอเขามาเห็นก็ตะคอกถามว่าเป็นอะไรหนูตอบไปตามตรงค่ะว่าหนูไม่โอเคกับการโดนบ่นโดนว่าทุกวัน เขาก็พยายามเอาบุญคุณหรืออะไรมาอ้างค่ะว่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กหนูพยายามอธิบายแล้วว่าหนูแค่เสียใจที่ทำอะไรก็ไม่ถูกใจใครเลยแต่ก็เคลียกันลงตัวค่ะเขาบอกว่าจะไม่บ่นแล้วประมาณนี้ค่ะ
พอกลับมาที่ภาคกลางช่วงปิดเทอมหนูก็โดนดุยกใหญ่เลยค่ะ ตอนนั้นความไว้ใจหนูมันหายไปเลยค่ะเขาบอกว่ามันะไมจะไม่บอกใครสุดท้ายหนูก็โดนด้วยความชินก็เลยปล่อยผ่าน
พอมาตอนนี้หนูปิดเทอมเลยกลับมาอยู่กับปู่ย่าค่ะเช่นเคยหนูทะเลาะเรื่องเดิมเลยค่ะเขาบ่นหนูอยู่ทุกวันหนูพยายามไม่เครียดเพราะคิดว่าเขาคงหวังดีแต่พอใจมันโดนทุกวันๆหนูก็ทนไม่ค่อยได้แล้วเหมือนกันหนูพยายามไม่โมโหมาช่วงนี้หนูเลยไม่ค่อยลงไปเจอหน้าพวกเขาค่ะเพราะเจอทีไรก็เอาแต่บ่นไม่เคยยิ้มให้เลยหนูรู้ว่าถ้าหนูเจออย่างงีอีกเยอะะๆคงได้ปรี๊ดแตกแน่ เลยเลี่ยงเจอหน้าสักพักค่ะ
แต่พอวันต่อมาเขาเดินขึ้นมาตะคอกว่าไม่พอใจอะไรหนูตอบตามตรงเลยค่ะว่าเพราะการโดนบ่นทุกวันๆตอบไปหมดแลค่ะว่าหนูเครียดเรื่องอะไรแต่เขาไม่เข้าใจสักทีเอาแต่ตะคอกๆขู่ว่าจะฟ้องพ่อแม่บ้างเป็นแบบนี้มาสามวันแล้วค่ะเดิมมาขู่ตะคอกบ่นทุกวันมาสามวันแล้วเหมือนถ้าหนูไม่ลงไปให้เขาบ่นเขาก็ขึ้นมาบ่นเองอะค่ะ
ตอนนี้ไม่เหลือคนที่ไว้ใจหรือคนที่สบายใจที่จะคุยด้วยแล้วค่ะ ทั้งปู่ย่า ทั้งพ่อทั้งแม่ ไม่มีความสบายใจแล้วค่ะปกติหนูมีปัญหาก็แก้เองเกือบหมดไม่ค่อยปรึกษาแต่พอมาเจออะไรแบบนี้ก็ไปไม่เป็นค่ะ หนูแค่อยากให้คุยกับหนูดีๆบ้างๆไม่บ่นกันสักวันอยู่กับแบบมีความสุขแค่นี้ไม่ได้อยากได้อะไรจากพวกเขาเลยค่ะ
หนูคิดว่าหนูอาจจะเอาแต่ใจเกินไปหน่อยค่ะแต่หนูเป็นคนคิดมากแถมยังปรึกษาใครไม่ได้อีกได้แค่ปรึกษาตัวเองหนูก็ไม่รู้ว่าทำแบบไหนถึงจะถูก
หนูไม่ได้คิดว่าห้ามบ่นหรือด่าหนูเข้าใจถ้าจะการบ่อนนด่าเป็นเรื่องปกติแต่นี้มันทุกวันๆจนเครียดแล้วหนูพยายามไม่เครียดไคิดมากกแตมันนก็ทุกวันจนอดคิดไม่ได้เลยค่ะ
หนูเครียดมากไม่รู้จะทำยังไงต่อพวกเขาเป็นคนอารมณ์ร้อนตอนนี้ก็เดือดมากๆด้วยเขาพูดออกมาเองเลยว่าเขาไม่เคยผิดหรอเเขาพูดเหมือนตัวเองทำถูกทุกอยงจนคำพูดตอนนี้เขาไม่ได้สนใจความรู้สึกหนูเลยค่ะหนูเข้าใจว่าหวังดีแต่นี้มันก็มากไปหน่อย
ทะเลาะกับที่บ้านหนักเลยทำไงดีคะ
หนูไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่ค่ะเพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก พอมาอยู่ด้วยกันก็ทะเลาะกันบ่อยมากค่ะส่วนใหญ่จะทะเลาะกับแม่ค่ะ
ครั้งหนึ่งทะเลาะกันหนักมากเป็นช่วงป.6ค่ะ เรื่องเกิดจากหนูบล็อคเฟสแม่ค่ะเพราะเหตุผลที่หนูบล็อคคือหนูไม่ได้อยากตีตัวออกห่างหรืออะไรหนูแค่ไม่สบายใจค่ะแล้วเหมือนตอนนั้นยังเด็กมากด้วยแม่โมโหมากเลยค่ะแต่หลังจากนั้นก็คืนดีกันค่ะ
พอโตขึ้นมันเหมือนเริ่มชินหรือไม่ก็ปรับตัวได้ค่ะหนูเริ่มไม่น้อยใจหรือโกรธเวลาโดนบ่น แต่ก็ยังไม่กล้าพูดคุยหรือปรึกษากับแม่ค่ะแต่กับพ่อเขาเป็นคนใจเย็นค่ะพ่อคือคนที่หนูปรึกษาด้วยบ่อยที่สุดค่ะแต่ก็ยังไม่ทุกเรื่องค่ะ ตอนนี้หนูรู้สึกไม่ไว้ใจหรือกล้าที่จะปรึกษาใครเลยค่ะ กับแม่ก็กลัวเขาจะบ่นหรือโมโหค่ะเขาเป็นคนใจร้อน ส่วนพ่อหนูก็กล้าปรึกษาแค่บ้างเรื่องค่ะเพราะเคยปรึกษาแล้วเขาไปบอกแม่พอแม่รู้ก็โมโหใหญ่เลยค่ะหนูเลยไม่กล้า
ในส่วนของปู่กับย่าหนูกลับมาหาเขาช่วงปิดเทอมค่ะ ช่วงแรกๆก็ดีนะคะแต่เมื่อปีที่แล้วหนูทะเลาะกัค่ะแพเรื่องงเกิดจากทุกหนูไม่รู้ว่าผู้ใหญ่ทุกคเต้องเป็นมั้ยคือเขาชอบบ่นบางครั้งก็ขึ้นเสียง ช่วงปีที่แล้วตั้งแต่หนูกลับไปก็เป็นงี้ทุกวันเลยค่ะ หนูไม่ได้ติดใจถ้าจะบ่นหรือจะด่าแต่ขอให้เป็นเรื่องที่หนูผิดจริงๆบ้างเรื่องก็ไม่ผิดหรือเดือดร้อนใครเช่นทรงผม หน้าตา สิว ผิว หรือรวมถึงการแต่งตัวของหนู พอโดนทุกวันๆมันก็สะสมค่ะหนูเครียดมากเลยหนูพยายามจัดการตัวเองโดยการร้องไห้ค่ะพอเขามาเห็นก็ตะคอกถามว่าเป็นอะไรหนูตอบไปตามตรงค่ะว่าหนูไม่โอเคกับการโดนบ่นโดนว่าทุกวัน เขาก็พยายามเอาบุญคุณหรืออะไรมาอ้างค่ะว่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กหนูพยายามอธิบายแล้วว่าหนูแค่เสียใจที่ทำอะไรก็ไม่ถูกใจใครเลยแต่ก็เคลียกันลงตัวค่ะเขาบอกว่าจะไม่บ่นแล้วประมาณนี้ค่ะ
พอกลับมาที่ภาคกลางช่วงปิดเทอมหนูก็โดนดุยกใหญ่เลยค่ะ ตอนนั้นความไว้ใจหนูมันหายไปเลยค่ะเขาบอกว่ามันะไมจะไม่บอกใครสุดท้ายหนูก็โดนด้วยความชินก็เลยปล่อยผ่าน
พอมาตอนนี้หนูปิดเทอมเลยกลับมาอยู่กับปู่ย่าค่ะเช่นเคยหนูทะเลาะเรื่องเดิมเลยค่ะเขาบ่นหนูอยู่ทุกวันหนูพยายามไม่เครียดเพราะคิดว่าเขาคงหวังดีแต่พอใจมันโดนทุกวันๆหนูก็ทนไม่ค่อยได้แล้วเหมือนกันหนูพยายามไม่โมโหมาช่วงนี้หนูเลยไม่ค่อยลงไปเจอหน้าพวกเขาค่ะเพราะเจอทีไรก็เอาแต่บ่นไม่เคยยิ้มให้เลยหนูรู้ว่าถ้าหนูเจออย่างงีอีกเยอะะๆคงได้ปรี๊ดแตกแน่ เลยเลี่ยงเจอหน้าสักพักค่ะ
แต่พอวันต่อมาเขาเดินขึ้นมาตะคอกว่าไม่พอใจอะไรหนูตอบตามตรงเลยค่ะว่าเพราะการโดนบ่นทุกวันๆตอบไปหมดแลค่ะว่าหนูเครียดเรื่องอะไรแต่เขาไม่เข้าใจสักทีเอาแต่ตะคอกๆขู่ว่าจะฟ้องพ่อแม่บ้างเป็นแบบนี้มาสามวันแล้วค่ะเดิมมาขู่ตะคอกบ่นทุกวันมาสามวันแล้วเหมือนถ้าหนูไม่ลงไปให้เขาบ่นเขาก็ขึ้นมาบ่นเองอะค่ะ
ตอนนี้ไม่เหลือคนที่ไว้ใจหรือคนที่สบายใจที่จะคุยด้วยแล้วค่ะ ทั้งปู่ย่า ทั้งพ่อทั้งแม่ ไม่มีความสบายใจแล้วค่ะปกติหนูมีปัญหาก็แก้เองเกือบหมดไม่ค่อยปรึกษาแต่พอมาเจออะไรแบบนี้ก็ไปไม่เป็นค่ะ หนูแค่อยากให้คุยกับหนูดีๆบ้างๆไม่บ่นกันสักวันอยู่กับแบบมีความสุขแค่นี้ไม่ได้อยากได้อะไรจากพวกเขาเลยค่ะ
หนูคิดว่าหนูอาจจะเอาแต่ใจเกินไปหน่อยค่ะแต่หนูเป็นคนคิดมากแถมยังปรึกษาใครไม่ได้อีกได้แค่ปรึกษาตัวเองหนูก็ไม่รู้ว่าทำแบบไหนถึงจะถูก
หนูไม่ได้คิดว่าห้ามบ่นหรือด่าหนูเข้าใจถ้าจะการบ่อนนด่าเป็นเรื่องปกติแต่นี้มันทุกวันๆจนเครียดแล้วหนูพยายามไม่เครียดไคิดมากกแตมันนก็ทุกวันจนอดคิดไม่ได้เลยค่ะ
หนูเครียดมากไม่รู้จะทำยังไงต่อพวกเขาเป็นคนอารมณ์ร้อนตอนนี้ก็เดือดมากๆด้วยเขาพูดออกมาเองเลยว่าเขาไม่เคยผิดหรอเเขาพูดเหมือนตัวเองทำถูกทุกอยงจนคำพูดตอนนี้เขาไม่ได้สนใจความรู้สึกหนูเลยค่ะหนูเข้าใจว่าหวังดีแต่นี้มันก็มากไปหน่อย