สวัสดีค่ะ ครั้งก่อนหนูได้ขอความคิดเห็นของพี่ๆไปเกี่ยวการไปอยู่คนเดียว ต้องขอบคุณมากๆเลยนะคะที่มาเตือนสติหนู แต่เรื่องในวันนี้หนูจะขอมาขยายอีกทีนะคะ ว่าทำไมหนูถึงคิดแบบนั้น ขอหลังพื้นหลังหนูนิดนึงนะคะ หนูโตมากับคุณอาและย่าค่ะ พ่อแม่หนูตั้งแต่หนูพูดไม่ได้เลย ส่วนใหญ่ก็จะอยู่กับย่ามากกว่าค่ะ ปัจจุบันนี้หนูมาอาศัยอยู่กับคุณอา แล้วคุณอาก็มีสามีและลูกๆ2คน หนูอยู่กับอาตั้งแต่ มอต้นยันมหาลัยตอนนี้เลยค่ะ แต่สิ่งที่มันบั่นทอนจิตใจของหนูที่สุดคือ "การที่สามีของอามาลวมลามหนูตั้งแต่หนูอยู่มอ.1" มันคือการทดแทนบุญคุณที่แกให้ตังหนูมาเรียนรึป่าวคะ หนูทนมาตลอดตั้งแต่ตอนั้นถึงตอนนี้เลย ซึ่งตอนนี้ก็ปี3แล้ว หนูไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเลยค่ะ มันอึดอัดมากจริงๆ จู่ๆคุณอาก็ถามว่า คิดว่าอนาคตจะเป็นยังไง หนูก็ตอบไปตามตรงเลยว่า มันมืดมากเลยค่ะ แล้วท่านก็ตอบมาเลยว่า ฆ่าตัวตายวันไหนก็บอก ในตอนนั้นหนูตัวชาเลยค่ะ ทำอะไรไม่ถูกเลยทำได้แค่ยิ้มรับอย่างเดียว หนูเข้าใจเลยค่ะว่าท่านเป็นห่วงหนูจริงๆ แต่ทำไมหนูไม่สบายใจเลยค่ะ หนูรู้สึกว่าหนูเป็นคนไม่ดีเลยค่ะ หนูก็ยังคิดเลยว่าหนูเกิดมาทำไม แล้วทำไมหนูถึงเป็นภาระขนาดนี้ หนูจะพยายามค่ะ ในบางคืนหนูก็ต้องคอยสู้กับสามีของอาเพื่อไม่ให้เขามาทำอะไรหนู มันน่ากลัวมากๆเลยค่ะ ทำไมหนูต้องมาเจออะไรแบบนี้ เผื่อมีพี่ๆถามว่า ทำไมไม่บอกอาละ หนูขอตอบไว้ตรงนี้เลยว่า หนูไม่อยากให้ครอบครัวเขาต้องแตกแยกเพราะหนู ไหนจะน้องสาวกับน้องชายที่ต้องใช้เงินในการเรียนอีก มันไม่ง่ายเลยค่ะ และนี่คือสาเหตุที่ก่อนหน้านี้หนูได้ตั้งกระทู้คำถามแบบนั้นไป หวังว่ากระทู้นี้จะมีใครสักคนที่เริ่มเข้าใจหนูคิดมานิดนึงนะคะ ขอบคุณค่ะ