ตัวผมเองเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ยาก ผมพยามเเล้วครับที่จะเปลี่ยนเเปลงตัวเอง เเต่มันก็ยากที่จะพยายาม จนวันนึงเเม่มีเรื่องกับน้องสาวด่ากัน ใช้ความรุนเเรง เเล้วเเม่ก็เเหกปากด่าน้องสาว ผมที่เป็นห่วงน้องกับเเม่เลยออกไปบอกเเม่ว่า เห้ยเเม่เดียวเสียงก็เเหบหรอก ตอนนั้นผมพูดเสร็จก็เลยก้มตัวไปดูลูกเเมวว่ามันตกใจรึป่าว สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดมันก็เกิด เเม่เอื้อมมือมาตีที่หลังผม เเล้วจากนั้นมือผม ร่างกายผม เเมร่งก็เอามือไปผักเเม่ล้มโดยที่ผมเเมร่งไม่รู้สึกตัวเลยเหมือนกับว่าผมเเมร่งโดนครอบงําจิตใจ หลังจากนั้นพ่อก็เข้ามาห้าม ผมเริ่มรู้สึกตัวผมคิด คิดว่าผมทําอะไรลงไป ผมมองมือขวาผมรู้สึกว่าตัวเองเเมร่งเลวระยําอะไรขนาดนี้ผมรีบเดินออกจากบ้าน พยามหาที่สงบๆที่จะคิดว่าจะขอโทษยังไง ผมคิดไม่ออกเลยรู้สึกเเค่ว่า ผมโครตรู้สึกผิด มันเคว้งคว้าง อ้างว้างไปหมด ทําไมต้องมาเกิดเรื่องเเบบนี้วะทั้งชีวิตผมไม่เคยทําอะไรขนาดนี้เลย ผมพยามไปขอโทษเเล้วเขาไม่รับเลย ผมก็คิดว่าคําขอโทษผมมันไม่มีความหมายหรอก สายตาเขาที่มองผมเหมือนกับผมไม่ใช่ลูกเเล้ว ผมก็คิดเเบบนั้น ผมควรทําไงดีครับ ผมต้องเริ่มจากตรงใหนใครที่มาเห็นเรื่องราวที่มันเกิดขึ้นกับผมช้วยให้คําเเนะนําผมหน่อยครับ ผมไม่รู้จะระบายที่ใหน หรือให้ใครฟัง บอกผมทีนะครับ ขอบคุณครับ