เพื่อนเป็นน้อง สุดท้อง ก็ผิด อยากคุยด้วยก็หาว่าคุยเรื่องไร้สาระ และบางครั้งก็ทำเป็นไม่ได้ยินเหมือน เราไม่มีตัวตนตรงนั้น อยากกินอะไร ก็ต้องซื้อเอง งานก็ไม่มี เรียนก็ไม่จบ ใช้ชีวิตอยู่ คุณคนเดียว ในบ้านของพวกมัน มา 34 ปีแล้ว ซื้อของเล็กๆน้อยราคาก็ไม่แพงก็ยังด่ากูอีก บางครั้งก็ด่ากู โดยไร้เหตุผล ไม่เคยคิดจะขอโทษเลย คนอื่นด่าเรา มันก็ปล่อยให้มัน ด่าไม่คิดจะปกป้องลูกเลย แถมยังเข้าข้างคนผิดอีก พี่คนโตอยากได้อะไร ราคาแพงแค่ไหนก็ซื้อให้ ถ้าเป็นเรานะเหรอ คิดแล้วคิดอีก ว่าจะซื้อให้ กู ไหม แล้วบางครั้งเราก็อยากได้นู่นอยากได้นี่เหมือนคนอื่นเขาบ้างมันก็บอกว่าเปลือง แต่ถ้าเป็นพี่อ้วนโกรธ มันก็ซื้อให้ ไม่มีทีท่าจะ ปฏิเสธประจำเป็นเราเขาก็ปฏิเสธหรือไม่ก็หาเรื่องไม่ซื้อให้ แต่โชคดีหน่อย ที่เรามีสิ่งที่ดีที่ปลอบประโลมให้เราหายเครียดหายเศร้าบ้างหายเหงาบ้างคือแมวและนกและเกม เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เรา มีความสุข ก็พวกมัน คือพ่อแม่นี่แหละ เราก็เลยใช้แทน คำว่าแม่ กับครอบครัวว่ามัน ต่อพวกเขาไม่คิดจะสนใจความรู้สึก และไม่แคร์ด้วยซ้ำว่า จะเป็นจะตายยังไง ก็ไม่สน ถ้าเราไม่มี สัตว์เลี้ยงอยู่ข้างกายเราคงตายไปแล้วล่ะ เพราะว่าคนในครอบครัวไม่เคยสร้างความสุขให้เราเลยมีแต่แมวและเกม ในโซเชียลมีเดีย ที่สร้างความสุข ให้เรา