ผมอยู่ในครอบครัวประเภทที่ผู้ปกครองชอบเอาตัวผมไปเทียบกับคนอื่นชอบเอาผมเป็นที่ระบายอารมณ์ชอบทำลายความฝันเพราเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ เช่น ทำไมทำแบบพี่ไม่ได้บ้างพี่เค้าทำได้เกือบเต็มทำไมได้คะแนนแค่นี้,ทำไม่กูต้องมีลูกเป็นวะทำไมเก่งเหมือนคนอื่นๆไม่ได้รึไง,มันโง่ดักดานมัน,โจทย์แค่นี้ก็ทำไม่ได้หัดดูคนอื่นเป็นแบบอย่างซะบ้าง,วันๆดูแต่คอมอย่างเดียวหัดเป็นเหมือนคนอื่นซะบ้างไม่ใช่ดูแต่คอมทั้งวัน(ทั้งๆที่ผมอ่านชีทที่อาจารย์ประจำวิชาให้มาเพื่อทบทวน),แค่นี้ก็ทำไม่ได้เลิกเรียนแล้วไปถักตาข่ายที่โรงงานซะ,ทำไมกูต้องมีเป็นลูกด้วย,จะไปเรียนวิชาทำอาหารทำไมมันไร้สาระเสียเวลาเปล่าๆ,ถ้าอยู่ในบริษัทกูไล่ออกไปแล้ว,มีอะไรจะสู้กับคนอื่นได้ไม่มีอะไรดีเลยพรสวรรค์ก็ยังไม่มี
เวลาอยู่กับคนอื่นทำเป็นพูดชมผมว่าได้คะแนนขนาดนี้เก่งจังเลยแต่พออยู่ในบ้านก็ด่าว่าได้คะแนนแค่เนี้ยจะไปเลี้ยงควายรึไงทำไมคะแนนไม่ได้เยอะๆอย่างคนอื่นๆบ้างมัน ฯลฯ ทั้งๆที่ครอบครัวควรจะเป็นที่ที่สามารถทำให้เราผ่อนคลาย,ปลอบใจและให้โอกาศในเรื่องที่ทำผิดพลาด 
แต่ทำไมต้องซำ้เติมทำไมต้องทำลายกำลังใจทำลายความฝันจำกัดความคิดตีกรอบในทุกๆเรื่องมันสนุกนักหรอที่ได้ด่าคนอื่นมันสนุกนักหรอเวลาได้ซำ้เติมคนที่ผิดพลาดมันสนุกนักหรอที่ได้ทำลายความฝันคนอื่นผมไม่เข้าใจจริงๆที่เขาเลี้ยงผมมาเพราะต้องการให้เป็นถุงเงินยามที่เขาแก่แล้วทำงานไม่ได้หรอ
คนอื่นเคยบอกว่าชีวิตมีค่าแต่สำหรับผมมันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมทรมาณทั้งกายและใจผมอยากตายให้มันพ้นๆไปพ้นจากความทรมาณ พ้นจากกรอบที่เขาวางไว้ พ้นจากทุกๆสิ่ง แล้วกลายเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้อย่างแท้จริง