ขอตั้งกระทู้ที่ออกมาจากใจทุกคำสักครั้งนึงก่อนตายแล้วกัน เหนื่อยมาก กับการเป็นลูกของแม่ ทำไมไม่เกิดมาในครอบครัวที่ดีกว่านี้วะ เกิดมาจนตอนนี้อายุ 25 เราไม่เคยรู้สึกว่าเราได้รับความรักที่จริงๆเลยแม้แต่ครั้งเดียว ตั้งแต่เด็กเรามีพี่สาว เราถูกเปรียบเทียบเสมอ พี่สวยกว่าดีกว่า พี่เราทำผิดไม่เคยด่า แต่พอเราทำสิ่งเดียวกันกับที่พี่เราทำ เราโดนด่า เราหกล้มไถล เข่าเลือดอาบสองข้าง แม่ยังไม่ห่วงเราสักนิด ยังบอกให้เราไปยกของ แต่พี่เราแค่ตัวร้อน ถามแล้วถามอีกไปพักไปลูก ไม่ไหวก็ไปนอนนะลูก ตอนป.3 เราโดนแม่ชี้หน้าด่าว่า "ไม่ใช่ลูกกู กูมีลูกคนเดียว" เราจำเหตุการณ์นั้นได้ไม่เคยลืม จนอายุเรา 20 กว่า เขาด่าเราสารพัดจนเราสติแตกมาก เขาข่วนขาเราจนเป็นรอยแดงเลือดออก ตบหน้าเรา ถีบเรา แต่มาโวยวายว่าเราถีบเขา ทั้งๆที่เราแค่เอาขาดันไว้ตามสันชาตญาน ตอนนั้นเราหนีออกจากบ้านไป2วัน แต่พ่อตามป้าตามเลยต้องกลับมาคุย เมื่อ1-2ปีที่แล้ว เขาก็พูดกับเราว่า "เพราะที่ทำให้ครอบครัวแตกแยก" แต่พอพ่อไปถาม ป้าไปถามว่าพูดแบบนั้นได้ยังไง เขาก็บอกว่าเขาไม่เคยพูด และแต่ก่อนเราเคยเคารพเขามากๆ ในฐานะแม่คนนึง แต่ตอนนี้บอกตรงๆว่าแค่รับรู้ว่าเขาเป็นแม่เท่านั้น ไม่อยากนับถือ ไม่อยากพูดจาด้วยสักคำ เราพูดอะไรเราทำอะไร ด่าเรา จับผิดเราทุกอย่าง อยากจะถามดูเหมือนกันว่า "เป็น ไรมากป่ะ" ขอถามหน่อยนะคะว่าเราดูอกตัญญูมากมั๊ย (คือสำหรับเรานะคะ เขาใช้คำหยาบคายกับเรามาตั้งแต่เด็ก แต่จะมาบอกให้เราพูดเพราะๆ ใครทำได้ในสังคมที่คนรอบตัวพูดแต่คำหยาบคายกรอกหูทุกวัน เราก็ขอนับถือจริงๆนะคะ) บางทีก็อยากตายๆไปให้มันจบเรื่อง เขาจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยเห็นหน้าเราอีก เราเหนื่อยมากจริงๆ ตลอด 25 ปีที่ผ่านมา ยิ่งตอนนี้ยิ่งไม่มีความสุขเลยสักนิด ใครอยากจะด่าอยากจะต่อว่าเรายังไงก็ได้เลยนะคะ เราคงดูเลวมากในสายตาคนอื่น แต่เราทำดีที่สุดแล้วจริงๆค่ะ