สวัสดีค่ะ
หนูมีอายุ 18 มีพี่น้องทั้งหมด 3 คน หนูเป็นลูกคนกลาง
หนูโตขึ้นมาในครอบครัวที่พอมีพอกินไม่ได้ยากจนมาก
และแน่นอนหนูทำงานช่วยครอบครัวมาตั้งแต่เล็กจนโต
เรียนไปด้วยเวลาเสาร์อาทิตย์ก็ทำงานช่วยที่บ้านไปด้วย
แม่ของหนูเป็นคนเข้มงวดกับหนูมากๆตั้งแต่เด็กจนโต
ขนาดหนูอายุ 18 แล้วยังไม่ค่อยปล่อยหรืออนุญาตให้หนู
ไปไหนกับเพื่อนสักเท่าไร
ในแต่ละวันเมื่อทำงานที่บ้านเสร็จหนูก็ทำได้ แค่อยู่ในห้อง
โดยที่ไม่ได้ออกไปไหน เวลาหนูขอออกไปไหนกับเพื่อน
แม่ก็จะดุด่า ว่าไร้สาระ ลืมบอกไปนะคะ ว่าแม่เป็นคนพูดเสียง
ดัง เวลาแม่ดุด่าเหมือนแม่จะตั้งใจ ให้คนอื่นได้ยินด้วย
มันจึงทำให้หนูอายและไม่อยากออกไปเจอใคร
เวลาหนูอยู่บ้านก็ไม่ค่อยที่จะได้ใช้เงินสัหเท่าไร
ถ้าปิดเทอมก็เเทบจะไม่ได้ใช่เงินเลย
เวลาจะออกไปไหนจึงจำเป็นจะต้องขอเงินแม่
เพราะหนูไม่ได้ทำงานข้างนอกและไม่ได้มีเงินใช้
เวลาขอเงินก็จะขอไม่มากคะขอแค่สัก 100 บาท
แม่ก็จะทำเป็นเรื่องใหญ่โตว่าไปข้างนอกก็ไร้สาระ
แล้วยังจะมาขอเงินอีก
ในทุกๆครั่งถ้าหนูมีเงินเก็บของหนูเองหนู
ก็จะไม่ขอเงินแม่เลย
ส่วนใหญ่แล้วมันก็เป็นเงินเก็บ
จากค่าขนมที่เหลือๆมาจากโรงเรียนนั้นแหละคะ
พอถึงเวลาที่หนูจะต้องเลือกมหาลัยหนูก็อยากจะ
ไปมหาลัยที่หนูอยากจะเรียน แต่แม่ก็ไม่ให้ไปและบังคับ
ให้เรียนมหาลัยที่แม่ให้เข้าเท่านั้น
บางครั้งหนูแอบอิจฉาเพื่อน ที่มีพ่อแม่เข้าใจ
เขาเลี้ยงลูกแบบเข้าใจ ปล่อยได้เท่าที่ปล่อยได้
ไม่บังคับจนเกินไป หรือต้องดุด่าเพื่อให้ได้ในสิ่ง
ที่เขาต้องการแต่กลับใช่ เหตุผลมนการคุยกับลูก
หนูเลยน้อยใจ พ่อแม่ตัวเองที่ไม่เคยเข้าใจ หนูเลย