คือเราเป็นคนชอบคุยคนเดียวมาตลอดตั้งแต่เด็กแล้ว แล้วไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดปกติเลยนะ จนกระทั่งวันนี้อ่ะพี่เขยมาทักเรา แล้วก็บอกประมาณว่าออกไปอยู่กับคนอื่นบ้างนะ ตอนได้ยินมันเหมือนแบบอารมณ์เราที่กำลังมีความสุขอยู่อ่ะดิ่งลงเหวเลย จากที่กำลังยิ้มอยู่ร้องไห้ออกมา แล้วดึงตัวเองไม่ขึ้นเลย
การคุยคนเดียวของเราคือ การเปิดเพลงดัง ๆ ใส่หูฟัง คือฟังเพลงอะไรก็ได้อ่ะที่มันสนุก แล้วก็ต้องอยู่คนเดียวงี้ ไม่ใช่แบบอยู่กับคนอื่นนะ แบบอยู่แค่ตัวเองคนเดียวอ่ะ มันเหมือนมีเราสองคนได้คุยกันในเรื่องที่อยากทำ ในชีวิตประจำวัน เหมือนเราคนหนึ่งก็คือเราแหละ แต่อีกคนก็คือเราเหมือนกัน แต่เป็นเราที่อยากให้เป็นอ่ะ คือเราก็คุยฟิวมีเราสองคนเลยอ่ะ ใส่อารมณ์สุดอ่ะถ้าวันไหนเราสบายใจ แต่ถ้าวันไหนไม่มีโอกาสอยู่กับตัวเองมันก็จะฟิวแบบนอยไปเลย เศร้าไปเลย ยิ่งถ้าวันไหนมีเรื่องเครียดมาก ๆ เหมือนอีกคนที่อยู่กับเรายิ่งจะออกมาเยอะมาก ๆ เขาจะร้องไห้แทนเราไปเลยอ่ะ มันเหมือนเราได้ปลดปล่อยตัวเองออกมา ตอนแรกเราก็รู้สึกดีนะ มีความสุข โอเคดี แต่พอเป็นแบบนี้เราไม่มั่นใจเลย รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ปกติ เราต้องไปพบจิตแพทย์ไหมอ่ะ ตอนนี้คือดิ่งไปเลย เราผิดปกติจริง ๆ ใช่ไหม
พื้นฐานเราเวลาอยู่กับคนอื่น เป็นคนไม่ค่อยพูด ร่าเริงสดใสปกติดี ไม่ค่อยมีคนสนใจหรือถามไถ่อะไรเราเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เราจะเป็นผู้ฟังซะมากกว่า จริง ๆ ไม่ใช่คนไม่ค่อยพูดหรอก เป็นคนคิดเยอะเรื่องคำพูดเลยกลัวพูดออกไปแล้วจะทำคนอื่นรู้สึกไม่ดีเลยไม่พูด อยู่กับเพื่อนถ้าไม่ใช่ประเด็ดสำคัญอะไรเราก็จะไม่พูดเลย