ทุกคนค่ะ คือเรามีเรื่องที่ไม่เคยสบายใจมาเล่า และขอคำแนะนำจากทุกคนที่อ่าน!
คือเราเป็นคนแต่งนิยาย แล้วคนที่เขาอ่าน เขาก็ชมเราว่าแต่งดีนะ และก็มีคนชมด้วยว่าเก่งจังแต่นิยายด้วย ไม่ก็เก่งนะมาอยู่ต่างประเทศตั้งนาน แต่ยังเขียนอ่านไทยได้
ปล.คือเรามาอยู่ที่ต่างประเทศได้8ปีละ มาอยู่ตั้งแต่เด็ก
คือจะเห็นใช่ป่ะว่ามีชม แต่คนที่เราอยากให้ชม เขากลับว่าสิ่งที่เราทำมันไร้สาระ คือเราไม่เข้าใจแม่เลยอ่ะ หลายปีก่อนเราเคยถามแม่ว่า:แม่ถ้าหนูลืมภาษาไทย แม่จะว่า
แม่ถาม:ภาษาบ้านเกิด ห้ามลิมเด็ดขาด ถ้าลืมมีเรื่อง
ก็นี้ไงเราไม่ลืม แล้วยิ่งแต่นิยายมันก็ทำให้เราจำได้ดีขึ้น รู้ป่ะถ้าไม่ได้นิยายช่วยไว้เราคงลืมไปแล้วจริงๆ เพราะนาดก.ไก่ยังท้องไม่ได้เลย เราไม่เข้าใจแม่ว่าทำไม่ภูมิใจ ทำไมต้องว่า มันไร้สาระตรงไหน เมื่อก่อนก็ชอบบนว่านี่ไม่อะไรเลย ดูแต่TV ดูแต่หนัง แล้วพอเราเลิกดูTV เปลื่ยนมาอ่านมาแต่งนิยายก็บนอีก งงอ่ะ เราเหนื่อยอ่ะ รู้ป่ะเราอยู่ที่นี้โครตเบื่อเลย มันทั้งเหงา ทั้งหน้ารำคัญ เราเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ก็ทำงานจนเย็น เราอยู่บ้านคนเดียว เพื่อนก็หน้าเบื่อ คุยแต่เรื่องผู้ชาย บอกเลยว่าเวลาเราแต่งนิยายเรารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวอ่ะ ในนิยายเราแต่งสิ่งที่อยากพูด อยากทำได้ แต่ชีวิตจริง แต่ร้องไห้เรายังต้องกลั้นมาร้องคนเดียวเลย มีเรื่องกับเพื่อน ก็ต้องจัดการเอง ครูก็ช่วยอ่ะ เพราะอะไรนะหรอ ก็คนที่มีเรื่องด้วยมันเป็นเด็กเส้นนะสิ มีเรื่องกะบมันก็เหมือนมีเรื่องกับครู ชีวิต อยากกลับไทยไปเที่ยวช่วงเทศการ ก็ไปไม่ได้ติดเรียน พอปิดเทอม ก็ปิดแต่สองอาทิต ถ้าจะรอปิดนานๆก็ต้องSummer แต่ที่ไทยอ่ะ มันหน้าฝน แล้วไม่มีเทศการอะไรด้วย คือเอาง่ายๆเลยนะ เราเบื่ออ่ะ เราเหนื่อยอ่ะที่ทำสิ่งที่รักที่ชอบ แต่กลับมาโดนคนที่เราอยากให้ชม มาว่าแบบนี้ เราไม่รู้ว่าเราควรหยุดดีไหม หรือเราควรทำตามใจตัวเองต่อไป ช่วยตอบหน่อยนะ ขอบคุณค่ะ