"อาจารย์มหาวิทยาลัย = งานหนัก + ความกดดันสูง + ความมั่นคงต่ำ"

ผมเป็นอาจารย์ใหม่ในมหาวิทยาลัยรัฐต่างจังหวัดที่ออกนอกระบบ ทำงานมา 6 เดือนแล้ว ผมจบปริญญาเอกจากยุโรป ที่ที่การทำงานสมดุลมาก Work-life balance คือเรื่องปกติ ไม่มีการติดต่อหลังเลิกงาน ไม่มีการทำงานวันหยุด เสาร์-อาทิตย์คือเวลาส่วนตัว แต่เมื่อกลับมาทำงานที่ไทย ผมพบว่า อาจารย์มหาวิทยาลัยทำงานหนักมาก แต่ไม่มีความมั่นคงทางอาชีพเลย
1.ภาระงานสอนมหาศาล: ผมต้องสอน 7-8 วิชาต่อเทอม (รวมปฏิบัติการ) มีวิชาที่ตัวเองไม่ถนัด ต้องใช้เวลาเตรียมสอนเยอะ
2.ไม่มีเวลาให้ตัวเอง: ตารางสอนเต็มแทบทุกวัน มีประชุมเยอะ และต้องทำงานร่วมกับสภาวิชาชีพอีก เวลาทำวิจัยแทบไม่มี
3.ความกดดันเรื่องงานวิจัย: มหาวิทยาลัยบังคับให้ ตีพิมพ์ในวารสาร Q1 (Impact Factor สูง) ทุกปี ต้องขอตำแหน่งวิชาการภายใน 2 ปี ไม่งั้นไม่ต่อสัญญาจ้าง แต่ไม่มีเวลาทำวิจัย เงินสนับสนุนก็น้อยมาก

เหนื่อยจริง ๆ และรู้สึกเหมือนกำลังหมดไฟ ทำงานหนัก พักผ่อนน้อย ไม่มีเวลาเจอใคร ต้องรับแรงกดดันเรื่องตีพิมพ์ เพราะถ้าไม่ได้ต่อสัญญา ก็แทบไม่มีที่พึ่งพา ผมกลับมาเพราะอยากเป็นอาจารย์ อยากสร้างอนาคตการศึกษาและงานวิจัยไทยให้ดีขึ้น ผมมีความสุขที่ได้สอนและให้คำปรึกษานักศึกษา

แต่ระบบแบบนี้ จะดึงดูดคนเก่ง ๆ ให้อยู่ต่อได้จริงหรือ? ปัญหานี้ถูกซุกไว้ตลอด อีกนานแค่ไหนจะมีคนพูดถึงมันจริงจัง?