ขอเล่าก่อนว่าเราไม่ได้เติบโตมากับพ่อแม่นะคะ ย่าเอาเรามาเลี้ยงตั้งแต่เกิด เหตุเพราะพ่อแม่เอาแต่ดื่มเหล้าเมาย่ากลัวเขาจะทำร้ายลูก แต่ตั้งแต่เด็กเราก็รู้นะว่าเขาเป็นพ่อแม่ ตอนปิดเทอมย่าก็พาไปหาไปเยี่ยมที่ตจว.ตลอดถามว่าความผูกพันมันมีมั้ยมันก็แทบจะจางมากๆค่ะ คือเรียกว่าไม่สนิทกับเขา เข้าสู่เรื่องอนาคตเลยละกัน ปีที่แล้ว แม่เกิดอุบัติเหตุป่วยหนัก ย่าก็พาไปเยี่ยมเราก็ช่วยเหลือดูแลค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดประมาณนึง หลังจากเรากลับไปตจว .ครั้งล่าสุด พอเรากลับมาเราก็โดนโทรขอเงินตลอดไม่หยุด ยายบอกว่าแม่ไม่ได้ทำงานอยากจะให้เราส่งเงินนู้นนี่ ตอนช่วงที่เราไปดูเขาตอนป่วย ยายก็บอกแกมีหนี้จะให้เราช่วยจ่ายนู้นนี่อีกต่างๆนาๆหลายอย่างซึ่งเราอึดอัดมากๆๆๆ ตอนนี้ญาติฝั่งแม่ก็มาบอกว่าให้เรามารับแม่ไปอยู่ด้วย ตอนเด็กๆที่เราต้องการแม่ก่อนหน้านี้ไม่มีคนไหนมาบอกให้เราชวนแม่ไปอยู่ด้วย เราเคยเอ่ยปากชวนแม่นะตอนที่เรายังต้องการเขาแต่เขาไม่มา พอเหมือนตอนนี้ลำบากอยากให้เราดูแลเหมือนจะให้เรารับผิดชอบเขาทุกอย่าง ซึ่งเขาไม่เคยเลี้ยงเรา ไม่เคยให้เงิน ขนมก็ไม่เคยซื้อให้เรากิน ของขวัญสักชิ้นการ์ดสักใบเรายังไม่เคยได้รับแม้แต่นิดเดียว แต่วันนี้ทุกคนต้องการให้เรารับผิดชอบดูแล บางทีก็เบื่อความคิดของคนไทยนะที่เอาความคิดหรือบงการเด็กใส่หัวว่าเขาเป็นแม่ ยังไงก็ต้องทดแทนบุญคุณเพราะเขาทำให้เกิดมา คำถามต้องทดแทนขนาดไหนถึงจะพอ ซึ่งเรายังเอาตัวเองไม่รอดเลย เบื่อมากๆที่ต้องเจอแรงกดดันคำพูดต่างๆจากญาติฝั่งแม่