ผมหลับตาลง พร้อมกับถอนใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน แนบหูฟังเสียงเกลียวคลื่น กระทบซบเซาเคล้าลมทะเล ก่อนที่จะโน้มลงหยิบหินก้อนหนึ่ง ขึ้นมากำไว้ในมือ และถืออีกครึ่งผูกถ่วงกลางดวงใจ ผมมีคำถาม

ชีวิตคือการเดินทางอันยาวไกล ต่างเป็นไปเส้นทางต่างจุดหมาย ไม่มีใครหลบพ้นความเดียวดาย ลมสุดท้ายสิ้นเมื่อไหร่ไม่เคยรู้ บางคนยิ้มบางคนทุกข์ระทม ยังระงมฝืนเพาะบ่มการต่อสู้ ดิ้นรนเพื่อลมหายใจพรุ่งนี้อยู่ แ

สวัสดีค่ะ วันนี้ลองเอากลอนที่เคยเขียนไว้นานๆแล้วแหล่ะ มาลงลองดูค่ะ ติชมกันได้นะคะ จะได้เอาไปปรับปรุงค่ะ ขอบคุณค่ะ ****คอย**** *โอ้จอมใจใยลืมสิ้นถิ่นท้องทุ่ง หลงกลิ่นกรุงเสียแล้วแก้วตาเอ๋ย หลายปีห่างร

ฝ้าฟางขาวพร่างพรายไอสายหมอก ดุจจะหยอกจะเย้าตั้งคำถาม เจ้าหนาวลมหรือหนาวหมอกโปรดนิยาม วะวับวามแว่วผสมหมอกเล่นลม หมอกยามเช้าคลอเคลียทั่วทุ่งทอง คล้ายห่มน้องด้วยผืนผ้าพาสุขสม เย็นยะเยือกเกลือกกายก่ายกอด

"กุหลาบ"ซ้อนซ่อนกลีบบางหว่างชั้น หอมกรุ่นกลั่นกลิ่นฉินประทินโฉม ล้ำเลอลักษณ์ประจักษ์ท่ามโพยม ส่องแสงโสมสะท้อนตรูตราจินต์ ครั้นรวิเคลื่อนเยือนฟ้าเจ้าผกา บุหงาผลิกลีบสยายมลายสิ้น ทุกข์ขมตรมอา