เราอายุ15ปีนี้16ค่ะ เราทะเลาะกับที่บ้านคือบ้านเรามีพ่อเลี้ยงค่ะหรือว่ะ เเฟนใหม่เเม่ เเรกๆเขาดูเเลเราดีมากค่ะเราเเทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย เราเป็นคนต่างครอบครัวกันค่ะเดิมทีเราอยู่กับตายายที่ต่างจังหวัดตั้งเเต่เกิดเพราะว่าเเม่เราตอนนั้นท้องเราโดยไม่พร้อมเเม่เราเลยต้องไปทำงานไม่ค่อยมีเวลาดูเเลเราค่ะ ตายายเราค่อนข้างใจดีค่ะ พอเราอายุได้13เเม่เรามีเเฟนใหม่เป็นคนเกาหลีค่ะมีอายุราว45ค่ะ พอเรามาอยู่ได้4-5เดือน เรามีนิสัยชอบเล่นทรสเเละชอบอยู่ในห้องค่ะเรากับเขาถูกเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกันค่ะ(คนไทย คนเกาหลี) มันเลยเกือบบ่อยครั้งเขาไม้เข้าใจเราทำไมเราทำนิสัยเเบบนี้เราก็ไม่เข้าใจเขาทำไมเขาต้องสอนเราเเบบนี้ เราโดนส่งกลับบ้านนอกทุกครั้งที่เราทำตัวไม่ดีเเล้วพอเขานึกถึงเราเขาก็จะให้เรานั่งรถไฟมาหาเขาค่ะ 3-4รอบที่เราโดนเเบบนี้เสียครส.มากๆค่ะ จนวันนี้เราทะเลาะกันเพราะเเม่เราจำกัดการใช้วงเงินค่ะเเล้วเราใช้ไม่ถามเเม่เพราะว่าเราเห็นเเม่ยุ่งอยู่ (เราใช้70บาทค่ะ) เงินนี้เราใช้เพื่อเล่นเกมตุ๊กตาที่ห้างกับน้องค่ะเพราะเราไม่ได้หยิบกระเป๋าตังมาตัวเราเล่นได้ไม่ถึง2ตาค่ะเรายกให้น้องพอเเม่เสร็จธุระเเม่เดินตรงเข้ามาถามเราว่าเงินในบัญชีไปไหน70เราเลยบอกเราหยอดตุ๊กตาให้น้องเเล้วเเม่ก็บ่นเราทำนองว่า มุกนี้อีกเเล้วทุกครั้งเมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเเบบนี้ทำสันดานเเบบนี้ เรารู้สึกเเย่มากค่ะเราอยากร้องไห้ออกมาเราจึงเลือกเดินไม่พูดคุยกับใครไม่สุงสิงกับใครเราก็ยืนซื้ออะไรกินกันคาะเราเเม่เราเดินเข้ามาด่าเราว่า ทำไมจะต้องมาทำตัวเเบบนี้ทำสันดานเเบบนี้ไงกุจะส่งกลับบ้านนอก เป็นอะไรที่เราฟังเเล้วเราร้องไห้ค่ะเราเป็นคนอ่อนไหสกับคำพูดเราจึงไปร้องให้คนเดียวเเล้วกลับเข้าในรถทั้งบ้านไม่มีใครพูดกับเราค่ะทุกคนคุยกันหมดเหมือนเราเป็นอากาศเลยค่ะ พอมาถึงร้าน(เเม่เราเปิดร้านอาหาร)ตอนนั้นยังไม่มีลูกค้ามาค่ะมีเเต่พนักงานพ่อเลี้ยงเราลงไปคุยว่าทำไมเราต้องทำตัวเเย่เเบบนี้ใส่คนในครอบครัว เราได้เเต่ร้องไห้ค่ะ เราพูดอะไรไม่ออก จนเราไม่พูดสักคำเขาเริ่มโมโหที่ไม่ตอบเขาค่ะเขาเริ่มเบ่งเสียงให้เรากลัวดังขึ้น จนเค้าตะโกนใส่หน้าเรา"นี่เรียกว่าครอบครัวหรอ"เป็นภาษาอังกฤษนะคะ) พนักงานทั้งร้านมองที่เราเเละตกใจเราอายบงมากค่ะจนเขาหยุดเราเชาปล่อยเราร้องเเละเก็บขอเขาไปข้างบนเเล้วพูดว่า"ฉันไม่ใช่พ่อตัวจริงของเธอ"เราอายขึ้นค่ะเราไม่ไหวที่จะปล่อยโฮตัดสินใจขึ้นไปชั้น5ของร้านดาดฟ้าเรานั่งร้องไห้พักึงเราคิดว่าเราไม่อยากมีชีวิตที่จะอยู่เราเลยเขียนกระดาษทิ้งไว้ หนูขอโทษนะเเม่ เรากับจะกระโดดเเม่เราวิ่งตามขึ้นมาให้เราดึงเราไปกอดเเล้วก็คุยกับเราพยายามปลอบเราเราเลยไม่ทำเเล้วลงมาค่ะเราสงบสติอารมพักนึง จนถึงร้านปิดเรากลับบ้านกันค่ะปรากฎไม่มีใครคุยกับเราค่ะมีเเม่ก็คุยับเยิน จะนอนยัง 2คำนี้คาะเป็นเวลา3วันที่เราอยู่เบบนี้ มีใครพอให้คำปรึกษาหนูได้ไหมคะหนูอยากตายทุกวันเลยค่ะ