เห็นชายคนหนึ่ง เพิ่งลงจากเขา
เขาเดินมือเปล่า เข้ามาที่เมือง
แต่ชายคนหนึ่ง ออกจากเมืองฟ้า
เขาเดินเข้าป่า หลบความรุ่งเรือง...
ชีวิตคนสองคน ต่างเดินทางไปค้นหา
รอยเท้าที่ผ่านมา ก็เลยสวนกัน
คนเราทุกคน ต่างก็มีความนึกฝัน
ต่างมองเห็นคืนวัน ที่ต่างไป
วันนี้มากับเพลงของพี่โต๊ะ ไม่ได้จะมาร้องเพลงให้ฟังหรอกครับ แค่ชื่อเรื่องที่เหมือนกัน
ความงามที่แตกต่าง ในความแตกต่างล้วนมีความงาม ความงามที่เหมือนกันก็มี ความงามที่แตกต่างก็มี ความแตกต่างที่ไม่งามก็มี มันเป็นของมันอย่างนั้น ลองคิดดูว่าถ้าเราอยู่ในโลกที่คนกินกาแฟอาเมซอนทุกคน ทุกแก้ว เป็นอาเมซอน บนโต๊ะทุกโต๊ะเสริฟอาหารเป็นข้าวหอมมะลิและต้มยำกุ้ง กับไก่ทอดเคเอฟซี ตบท้ายด้วยมิสเตอร์โดนัท และดื่มโคคา โคล่าปิดท้าย
เดินออกมาที่ถนนเห็นแถวมอเตอร์ไซต์ฮาเลย์ยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา ปนกับขบวนรถบีเอ็มดับเบิ้ลยู เหลือบดูเวลาด้วยนาฬิกาโอเมก้า และแน่นอน ในกระเป๋าของคนใช้มีดทุกคนมีเฉพาะมีดสไปเดอโก้ ตามโฆษณาสินค้าร้อยแปดพันเก้าชนิดมีพรีเซ็นเตอร์ผู้หญิงไทยที่ทำหน้าเหมือนเกาหลี
ของที่ว่ามาทั้งหมดก็ไม่ใช่มีอะไรไม่ดีนะครับ ผมก็ว่าดีนั่นแหละ สรรพสิ่งทั้งหลายล้วนมีความงาม ความงามตามชนหมู่มากนิยม มันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องและมีโอกาสเป็นไปได้ แต่ในความเป็นจริงในโลกอันโหดร้ายของเรา ยังมีทางเลือกหรือความน่าจะเป็นอื่นๆเกี่ยวกับความงาม มีดก็เหมือนกัน
วันนี้มีมีดหรือขวานมาให้ดูสามสี่เล่มครับผม ล้วนแล้วแต่ถูกจัดอยู่ในหมวดหมู่หรือประเภทแปลกแยกหรือนอกคอกนอกแบบทั้งนั้น ทั้งขวานแบนแบบอินเดียน ขวานแบนแบบแค็มป์ ขวานหมุดตอกรางรถไฟ และขวานหูแหนบ
หน้าตาท่าทางอาจจะไม่สมบูรณ์พร้อมแบบขวานสแกนดิเนเวียน , ขวานญี่ปุ่น หรือขวานมิชิแกน แต่มันก็ใช้งานได้ ทำงานได้ดี ผลิตอย่างปราณีตและมีความงาม
งามอย่างไม่เหมือนใคร งามส่วนน้อยในโลกของความงามตามมาตรฐาน
ภาพเขียนซักภาพจะงามอย่างสมบูรณ์พร้อม ต้องมีองค์ประกอบทางศิลปะอย่างครบถ้วนและไม่เหมือนใคร ความเป็นตัวของตัวเองนั่นแหละคือความงาม ถ้าคุณลอกแบบจิตรกรรมฝาผนังได้เหมือนเปรี๊ยะ หรือวาดภาพโมนาลิซ่าเหมือนกันจนกระทั่งดาวินชี่แยกไม่ออก คุณค่าทางศิลปะและจิตวิญญาณของศิลปินที่สร้างมันขึ้นมาก็ต้องไปต่อแถวคนอื่นอยู่ดี
ความเป็นตัวของตัวเองที่ไม่เหมือนใครสำคัญที่สุดในโลกของศิลปะ หรือแม้แต่ในวงการมีด ในโรงตีเหล็ก บางอย่างทำเหมือนกันได้ และคิดว่าจะเป็นการดีถ้าทุกๆคนให้ความสำคัญกับมันเหมือนๆกัน แต่บางอย่างก็น่าจะแยกออกมาหรือแตกต่างออกมา นิดๆหน่อยๆก็ยังดี เหมือนมีดของ เอสอาร์.จอห์นสัน ที่ดูคล้ายของบ็อบ เลิฟเลสส์ งานในยุคต้นๆอาจจะเหมือนกันจนแยกไม่ออกว่าเล่มไหนเป็นเล่มไหน แต่งานในยุคหลังๆของเค้าผมเองคิดว่ามันล้ำหน้าเลิฟเลสส์ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจของเค้าไปหลายส่วน
ภาพเขียนของศิลปินหลังยุคฟื้นฟูศิลปะวิทยา เรเนสซองซ์ (Renaissance) ในช่วงต้นก็ไม่ได้รับการยอมรับเท่าไหร่ เพราะยังขัดกับการรับรู้หรือแนวคิดแห่งยุคสมัย เมื่อเวลาผ่านไปเราก็ได้เห็นกันว่าภาพเขียนที่ไม่เหมือนของเดิม และจิตรกรศิลปินผู้มีแนวทางเป็นของตัวเองก็ได้รับการยอมรับหรือความเข้าใจจากสังคม
งานศิลปะในแบบแอบสแตรก หรืออิมเพรสชั่นนิส ได้รับการศึกษาและยอมรับมากขึ้น เราได้เห็นภาพเขียนจากศิลปินอย่าง โมเนต์ , เรอนัวส์ , ปิกัสโซ , เอช อาร์ ไกเกอร์ หรือแม้แต่ของซัลวาดอร์ ดาลิ ซึ่งที่ยกตัวอย่างมาล้วนแล้วแต่เป็นพวกที่ค่อนข้างแปลกแยก หรือไม่เหมือนใครทั้งสิ้น แม้แต่วินเซ็นต์ แวนโก๊ะเองก็เหมือนกัน แต่บางสิ่งบางอย่างก็สายเกินไปสำหรับชีวิตบางชีวิต คำสรรเสิรญเยินยอที่ยกย่องตามหลัง บางทีก็ไม่ช่วยอะไรดีขึ้นมา โดยเฉพาะกับของแวนโก๊ะ คุณยอดเยี่ยม โลกจะคิดถึงคุณทุกครั้งที่เห็นแสงดาว แต่ตอนนี้คุณตายอย่างเงียบๆไปก่อนนะ เอิ้ก เอิ้ก
แมวตัวที่สีน่าเกลียดๆไม่มีใครอยากได้ ลองนึกดูในใจว่ามันมีความงามไหม ถ้ามันงามทำไมไม่มีใครอยากได้ ความงามของมันอยู่ตรงไหน ถ้าเราวัดระดับของความงามด้วยสามัญสำนึกที่ว่าสิ่งใดงามสิ่งนั้นย่อมมีคนอยากได้ ถ้าเช่นนั้นผู้หญิงที่ไม่งามเหมือนคนอื่นก็จะถูกละเลยหรือปฏิบัติอย่างเย็นชา อย่างนั้นรึเปล่า สัตว์ที่ไม่เหมือนใคร หรือคนที่มีอาการทางจิต ทางสมอง มีความบกพร่องที่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ คนที่มีลักษณะส่วนตัวที่แปลกประหลาดไม่เหมือนใคร
เปิดใจหรืออย่างน้อยก็ให้โอกาสบางสิ่งบางอย่างบางคนหรือบางเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ชีวิตเป็นสิ่งสวยงาม แต่บางครั้งมันก็ไม่เหมือนใคร
ก็แค่ไม่เหมือนใคร
...
(ต่างก็ไปตามเส้นทาง
ต่างคนต่างมีจุดมุ่งหมาย ต่างกัน)
เดินสู่ความฝันที่เคย...ตั้งใจ
(ต่างกันเพียงแค่ที่มา
ต่างกันแค่เพียงที่จุดหมาย เท่านั้น)
เมื่อคนเราเกิดมา มองจากมุมที่ต่างกัน
ก็เลยเห็นความงาม ที่ต่างไป
ความงามที่แตกต่าง
เขาเดินมือเปล่า เข้ามาที่เมือง
แต่ชายคนหนึ่ง ออกจากเมืองฟ้า
เขาเดินเข้าป่า หลบความรุ่งเรือง...
ชีวิตคนสองคน ต่างเดินทางไปค้นหา
รอยเท้าที่ผ่านมา ก็เลยสวนกัน
คนเราทุกคน ต่างก็มีความนึกฝัน
ต่างมองเห็นคืนวัน ที่ต่างไป
วันนี้มากับเพลงของพี่โต๊ะ ไม่ได้จะมาร้องเพลงให้ฟังหรอกครับ แค่ชื่อเรื่องที่เหมือนกัน
ความงามที่แตกต่าง ในความแตกต่างล้วนมีความงาม ความงามที่เหมือนกันก็มี ความงามที่แตกต่างก็มี ความแตกต่างที่ไม่งามก็มี มันเป็นของมันอย่างนั้น ลองคิดดูว่าถ้าเราอยู่ในโลกที่คนกินกาแฟอาเมซอนทุกคน ทุกแก้ว เป็นอาเมซอน บนโต๊ะทุกโต๊ะเสริฟอาหารเป็นข้าวหอมมะลิและต้มยำกุ้ง กับไก่ทอดเคเอฟซี ตบท้ายด้วยมิสเตอร์โดนัท และดื่มโคคา โคล่าปิดท้าย
เดินออกมาที่ถนนเห็นแถวมอเตอร์ไซต์ฮาเลย์ยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา ปนกับขบวนรถบีเอ็มดับเบิ้ลยู เหลือบดูเวลาด้วยนาฬิกาโอเมก้า และแน่นอน ในกระเป๋าของคนใช้มีดทุกคนมีเฉพาะมีดสไปเดอโก้ ตามโฆษณาสินค้าร้อยแปดพันเก้าชนิดมีพรีเซ็นเตอร์ผู้หญิงไทยที่ทำหน้าเหมือนเกาหลี
ของที่ว่ามาทั้งหมดก็ไม่ใช่มีอะไรไม่ดีนะครับ ผมก็ว่าดีนั่นแหละ สรรพสิ่งทั้งหลายล้วนมีความงาม ความงามตามชนหมู่มากนิยม มันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องและมีโอกาสเป็นไปได้ แต่ในความเป็นจริงในโลกอันโหดร้ายของเรา ยังมีทางเลือกหรือความน่าจะเป็นอื่นๆเกี่ยวกับความงาม มีดก็เหมือนกัน
วันนี้มีมีดหรือขวานมาให้ดูสามสี่เล่มครับผม ล้วนแล้วแต่ถูกจัดอยู่ในหมวดหมู่หรือประเภทแปลกแยกหรือนอกคอกนอกแบบทั้งนั้น ทั้งขวานแบนแบบอินเดียน ขวานแบนแบบแค็มป์ ขวานหมุดตอกรางรถไฟ และขวานหูแหนบ
หน้าตาท่าทางอาจจะไม่สมบูรณ์พร้อมแบบขวานสแกนดิเนเวียน , ขวานญี่ปุ่น หรือขวานมิชิแกน แต่มันก็ใช้งานได้ ทำงานได้ดี ผลิตอย่างปราณีตและมีความงาม
งามอย่างไม่เหมือนใคร งามส่วนน้อยในโลกของความงามตามมาตรฐาน
ภาพเขียนซักภาพจะงามอย่างสมบูรณ์พร้อม ต้องมีองค์ประกอบทางศิลปะอย่างครบถ้วนและไม่เหมือนใคร ความเป็นตัวของตัวเองนั่นแหละคือความงาม ถ้าคุณลอกแบบจิตรกรรมฝาผนังได้เหมือนเปรี๊ยะ หรือวาดภาพโมนาลิซ่าเหมือนกันจนกระทั่งดาวินชี่แยกไม่ออก คุณค่าทางศิลปะและจิตวิญญาณของศิลปินที่สร้างมันขึ้นมาก็ต้องไปต่อแถวคนอื่นอยู่ดี
ความเป็นตัวของตัวเองที่ไม่เหมือนใครสำคัญที่สุดในโลกของศิลปะ หรือแม้แต่ในวงการมีด ในโรงตีเหล็ก บางอย่างทำเหมือนกันได้ และคิดว่าจะเป็นการดีถ้าทุกๆคนให้ความสำคัญกับมันเหมือนๆกัน แต่บางอย่างก็น่าจะแยกออกมาหรือแตกต่างออกมา นิดๆหน่อยๆก็ยังดี เหมือนมีดของ เอสอาร์.จอห์นสัน ที่ดูคล้ายของบ็อบ เลิฟเลสส์ งานในยุคต้นๆอาจจะเหมือนกันจนแยกไม่ออกว่าเล่มไหนเป็นเล่มไหน แต่งานในยุคหลังๆของเค้าผมเองคิดว่ามันล้ำหน้าเลิฟเลสส์ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจของเค้าไปหลายส่วน
ภาพเขียนของศิลปินหลังยุคฟื้นฟูศิลปะวิทยา เรเนสซองซ์ (Renaissance) ในช่วงต้นก็ไม่ได้รับการยอมรับเท่าไหร่ เพราะยังขัดกับการรับรู้หรือแนวคิดแห่งยุคสมัย เมื่อเวลาผ่านไปเราก็ได้เห็นกันว่าภาพเขียนที่ไม่เหมือนของเดิม และจิตรกรศิลปินผู้มีแนวทางเป็นของตัวเองก็ได้รับการยอมรับหรือความเข้าใจจากสังคม
งานศิลปะในแบบแอบสแตรก หรืออิมเพรสชั่นนิส ได้รับการศึกษาและยอมรับมากขึ้น เราได้เห็นภาพเขียนจากศิลปินอย่าง โมเนต์ , เรอนัวส์ , ปิกัสโซ , เอช อาร์ ไกเกอร์ หรือแม้แต่ของซัลวาดอร์ ดาลิ ซึ่งที่ยกตัวอย่างมาล้วนแล้วแต่เป็นพวกที่ค่อนข้างแปลกแยก หรือไม่เหมือนใครทั้งสิ้น แม้แต่วินเซ็นต์ แวนโก๊ะเองก็เหมือนกัน แต่บางสิ่งบางอย่างก็สายเกินไปสำหรับชีวิตบางชีวิต คำสรรเสิรญเยินยอที่ยกย่องตามหลัง บางทีก็ไม่ช่วยอะไรดีขึ้นมา โดยเฉพาะกับของแวนโก๊ะ คุณยอดเยี่ยม โลกจะคิดถึงคุณทุกครั้งที่เห็นแสงดาว แต่ตอนนี้คุณตายอย่างเงียบๆไปก่อนนะ เอิ้ก เอิ้ก
แมวตัวที่สีน่าเกลียดๆไม่มีใครอยากได้ ลองนึกดูในใจว่ามันมีความงามไหม ถ้ามันงามทำไมไม่มีใครอยากได้ ความงามของมันอยู่ตรงไหน ถ้าเราวัดระดับของความงามด้วยสามัญสำนึกที่ว่าสิ่งใดงามสิ่งนั้นย่อมมีคนอยากได้ ถ้าเช่นนั้นผู้หญิงที่ไม่งามเหมือนคนอื่นก็จะถูกละเลยหรือปฏิบัติอย่างเย็นชา อย่างนั้นรึเปล่า สัตว์ที่ไม่เหมือนใคร หรือคนที่มีอาการทางจิต ทางสมอง มีความบกพร่องที่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ คนที่มีลักษณะส่วนตัวที่แปลกประหลาดไม่เหมือนใคร
เปิดใจหรืออย่างน้อยก็ให้โอกาสบางสิ่งบางอย่างบางคนหรือบางเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ชีวิตเป็นสิ่งสวยงาม แต่บางครั้งมันก็ไม่เหมือนใคร
ก็แค่ไม่เหมือนใคร
...
(ต่างก็ไปตามเส้นทาง
ต่างคนต่างมีจุดมุ่งหมาย ต่างกัน)
เดินสู่ความฝันที่เคย...ตั้งใจ
(ต่างกันเพียงแค่ที่มา
ต่างกันแค่เพียงที่จุดหมาย เท่านั้น)
เมื่อคนเราเกิดมา มองจากมุมที่ต่างกัน
ก็เลยเห็นความงาม ที่ต่างไป