ทั้งที่เราก็ไม่ถึงกับระเบียบจ๋านะ เพราะหลายอย่างมันก็มีข้อจำกัดของมัน แต่ก็ไม่ใช่รก วางของเกะกะไปทั่ว
ที่ผ่านมาอยู่คนเดียวไม่มีปัญหา แต่พอมีคนมาอยู่ด้วยซึ่งนางตรงข้ามกับเราอย่างสิ้นเชิง
ซึ่งเราก็ไม่ได้ไปจู้จี้เขา เพราะเหนื่อยจะพูดแล้ว เบื่อทะเลาะ พยายามปลง ก้มหน้าเก็บของที่นางทำรก 
เก็บเศษอาหารในตะแกรง เก็บเส้นผมในห้องน้ำ ฯลฯ ทำงานบ้านแทบจะคนเดียว ซึ่งเราก็ปลงในส่วนนี้ได้แล้ว 
เพราะถ้าพูดไปนางก็มองว่าเราเยอะ

แต่มีอย่างบางกรณีที่เรามองว่าควรวางของไว้ตรงนี้ และปกติเราก็วางไว้ตรงนี้ จะได้มองเห็นง่าย ไม่ลืม
แต่นางเอาของอย่างอื่นมาวาง แล้วให้เราย้ายของไปไว้ที่อื่น เราก็งงดิ นางขึ้นเสียงใส่เรา เราก็ได้แต่ยอมตลอด ไม่อยากทะเลาะ
แต่ก็อดโมโหไม่ได้ เวลาเกิดกรณีแบบนี้ ในหัวมักคิดวนเวียนว่าการเป็นคนมีระเบียบมันผิดด้วยเหรอ แค่วางของให้เข้าที่มันยากตรงไหนวะ
คิดแบบนี้จนไม่มีกะใจจะทำงาน

ปกติเราอยู่บ้านนี้คนเดียวมานานแล้ว แต่นางเพิ่งย้ายมา ซึ่งเมื่อก่อนเราแทบจะไม่โกรธหรือหงุดหงิดอะไร มีอารมณ์เสียแป๊บเดียวก็หาย
(ไม่ใช่ว่าเป็นพวกอารมณ์ดีนะ แค่ไม่ค่อยยินดียินร้ายอะไร ปลงกับชีวิต)
แต่พอนางมาอยู่ เราหงุดหงิดบ่อยมากจนตอนหลังปลง ไม่คุยกันถ้าไม่จำเป็น แต่มันก็จะมีเรื่องใหม่ๆ มาให้โต้เถียงกัน ซึ่งเราต้องยอมตลอดเพื่อให้จบ
เพราะยังไงเราก็แพ้อยู่ดี

ก็เลยอยากได้บทสวดเวลาโกรธ หงุดหงิด ไม่รู้ว่าจะมีบทสวดเฉพาะไหม หรือสวดอะไรก็ได้คะ (เพราะตอนนี้จำได้บทเดียวคือ อิติปิโส ท่อนแรก)
จะได้เอาไว้สวดตอนทำงานบ้าน ขัดห้องน้ำ อาบน้ำ เพื่อในหัวจะได้ไม่วนเวียนคิดแต่ว่า เราผิดอะไรวะ จะได้หายหงุดหงิดเร็วๆ มีกะใจทำงานทำการหาเงิน