นางเทพธิดาในรำพันพิลาป ไม่ใช่กรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ

สุนทรภู่ตระเวณหัวเมืองครั้งสุดท้ายในปีฉลู (พ.ศ.๒๓๘๔) กลับถึงกุฏิก็พบลางร้ายมืผึ้งจับทำรังที่ริมประตู จึงตั้งใจนอนฝัน
"ขอความฝันวันนี้บอกดีร้าย ฯ"

ฝัน
ในฝันท่านว่ายน้ำตัวคนเดียว จะหมดแรงอยู่ในทะเล มีเทพธิดารูปงามพาท่านมาที่วัด ได้ยินเสียงเซ็งแซ่ แล้วมีนารืนับพันปรากฏ
ล้วนงดงามดังนางสวรรค์ มีนางหนึ่งชวนไปสวรรค์ 
"แล้วชวนว่าอย่าอยู่ชมพูทวีป นิมนต์รีบไปสำราญวิมานสวรรค์" 

ท่านคิดว่าเป็นลางตาย ก็ดีใจจะได้พบนางที่รักที่ตายจากไปก่อน

"๏ ซึ่งสั่งให้ไปสวรรค์ฤๅชันษา จะมรณาในปีนี้เป็นปีขาล
แม้นเหมือนปากอยากใคร่ตายหมายวิมาน ขอพบพานภัคินีของพี่ยา
ยังนึกเห็นเช่นโฉมประโลมโลก ยิ่งเศร้าโศกแสนสวาทปรารถนา
ได้แนบชมสมคะเนสักเวลา ถึงชีวาม้วยไม่อาลัยเลย
อยู่หลัดหลัดพลัดพรากไปฟากฟ้า ให้ดิ้นโดยโหยหานิจจาเอ๋ย
ถึงชาตินี้พี่มิได้บุญไม่เคย ขอชื่นเชยชาติหน้าด้วยอาวรณ์"

ปีขาลที่กล่าวถึง คือพ.ศ. ๒๓๘๕
กรมหมื่นอัปสรฯ สิ้นพระชนม์ ปีมะเส็ง ๒๓๘๘
นางในฝันของรำพันพิลาป จึงไม่ใช่พระองค์

และรำพันพิลาปก็เป็นเพลงยาวถึงภรรยาที่จากไปของสุนทรภู่นั่นเอง