---

- หลังจากตอนที่แล้ว คุงุริ ก็อดรนทนไม่ไหวที่จะต่อสู้กับจิฮิโระ และบอกว่าเขาได้เลยขีดจำกัดความอดทนของตัวเองมาแล้ว 

Note :คุงุริได้พ่ายแพ้ต่อความปราถนาอันแรงกล้าของตัวเขาเองในการต่อสู้
หนังสือรวมเล่ม 1-5 ขายดีแบบบางคลั่งเลยล่ะ ขอบคุณสำหรับการสนับสนุน! เล่ม 6 วางจำหน่ายวันที่ 1 มีนาคมนี้!!!
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

- ตัดไปที่กัปตันโรอุ ที่ตอนนี้เขากำลังคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือปกป้องลูกสาวของซามูระไว้ให้ได้ 
- จิฮิโระเองก็กำลังคิดว่าวิชาอิไอ : สายขาวพิสุทธิ์ ที่เขาใช้นั้นยังดึงดาบออกมาจากฝักได้ช้าเกินไปอยู่ดี 

คุงุริ : นี่ไม่ใช่แค่วิชาอิไอ ทั่ว ๆ ไป โครงสร้างแบบนั้น ... ฉันเข้าใจแล้ว 
ไหนจะความเร็วนั่นอีก อุรุฮะเป็นคนสอนหรอ? ไม่สิ ซามูระแน่ ๆ ถ้าแกมีที่ปรึกษาทำไมไม่ถือสไตล์นั้นตั้งแต่แรก 
จิฮิโระ : ผมบอกไปแล้วไง ว่าผมไม่มีที่ปรึกษา หรืออาจารย์สอน
คุงุริ  : อะไรนะ อย่ามาโกหกกับฉัน

-คุงุริคิดในใจว่า วิชาอิไอ : สายขาวพิสุทธิ์ ในทางทฤษฎีมันอาจดูทำได้ง่าย
แต่ในทางเทคนิคนี้ต้องใช้การเคลื่อนไหวแบบพิเศษมาก ๆ 
หลังจากวิชานี้ได้รับการพัฒนาโดยนักดาบที่เชี่ยวชาญ (ชิราไก อิสึโอะ) มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้รับใบอนุญาตกลับไป และใช้มันได้ ซึ่งสองคนนั้นคือ ซามูระ เซอิจิ และ อุรุฮะ โยจิ ผู้โด่งดัง 

คุงุริ : ตั้งแต่นั้นมา ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่เชี่ยวชาญวิชาดาบในตำนานนี้ แทบจะเรียกได้ว่ามันสูญพันธ์ุไปแล้วด้วยซ้ำ 
ถ้าแกไม่มีคนสอน รูปแบบที่แกใช้มันจะดีขนาดนี้ได้ยังไงวะ!!!

- จากคำที่ซามูระเคยพูดไว้ จิฮิโระแค่ดูก็ทำได้แล้วจริง ๆ
- ชิบะเองก็เคยพูดไว้ว่า จิฮิโระมีดวงตาที่เหมือนกับพ่อของเขา เขาจะเรียนรู้การใช้ดาบได้ในไม่ช้า 

คำบรรยาย : การตีดาบคือการประเมิณการเปลี่ยนเปลงขององค์ประกอบ และอุณหภูมิ ของวัสดุทำดาบด้วยตาเปล่า และทำให้วัสดุมีรูปร่างกลายไปเป็นดาบ 

โรคุฮิระ คุนิชิเกะ คือคนที่อยู่บนยอดสูงสุดของสิ่งเหล่านั้น 

พลังของวัสดุที่ใช้ทำดาบอาคม หรือก็คือพวก หินอาคม เป็นสิ่งที่มีพลังงานลบ และไม่คงที่ถ้าใช้ไม่เป็น แต่คุนิชิเกะเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้สิ่งนี้คงสภาพได้ เพราะดวงตาที่ที่สังเกตุไปเห็นได้ถึงความละเอียดของอาคมในนั้น เขาใช้การมองเห็นนี่แหละกำหนดองค์ประกอบที่ทำให้มันคงสภาพได้ในดาบ 
และในตอนนี้ ดวงตาอันเป็นเอกลักษณ์คู่นั้นก็สืบทอดต่อมา และกำลังถูกนำไปใช้ในการต่อสู้ 

คุงุริ : เป็นไปไม่ได้ที่ตะเลียนแบบ แค่ดูเฉย ๆ เนี่ยนะ สามารถทำได้เลยหรอ เลียนแบบวิชา...
โรอุ : จิฮิโระ
คุงุริ : อะไรน่ะ !!! 

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

- ในจังหวะที่จิฮิโระต่อสู้อยู่นั้น โรอุก็เข้ามาช่วยพาวาร์ปออกไปผ่านวงเวทย์ แม้คุงุริจะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ถือว่าตนเองทำภารกิจพลาดแล้ว 
- คุงุริเดินกลับไปหาผู้หญืงที่มาด้วยกัน เธอชื่อว่า โทโตะ และเธอก็ยังไม่ตาย 

- ทางฝั่งของจิฮิโระที่หนีมาได้ ก็ได้เข้าไปกบดานอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง 
- ซูมิบอกว่าตราบใดที่เราอยู่ในโรงแรมแห่งนี้ เราก็สามารถหลบหนีการถูกตรวจจับได้อย่างง่ายดาย แต่สถานที่แบบนี้ไม่ได้มีอยู่ทุกที 
ดังนั้นก็เป็นเรื่องของเวลาแล้วก่อนที่พวกอัครอัคคีจะตามเจอพวกเขา

- อิโอริ บอกว่าพวกอัครอัคคีน่ากลัวมากจริง ๆ 
- โรอุกล่าวว่า ตอนนี้พวกเราอยู่กันครบ อยากให้ทราบเอาไว้ว่า การไม่ระวังตัวเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง เพราะสถานการณ์ตอนนี้ก็ค่อนข้างลำบาก 

จิฮิโระ (คิด) : งั้นเด็กผู้หญิงคนนี้ก็คือลูกสาวซามูระสินะ 
อิโอริ : ขอบคุณที่ปกป้องฉันไว้นะคะ เอ่อ...มาซูมิ ? 

โรอุ : ชื่อของพวกเราคือ โมคุ, ซูมิ , และฉัน จะเรียกอะไรก็ตามใจ 
อิโอริ : คุณคือคนที่ฉันเห็นในทีวี คนอื่น ๆ บอกว่าคุณเป็นฆาตกร, แต่อาจจะมีอะไรที่เข้าใจผิดไป 
โรอุ : เข้าใจผิดหรอ ? เรื่องที่โรงละครคาบูกิสินะ ก็คนเดียวกันนั่นแหละ คนที่เห็นคนอื่นก่อนตัวเอง 
อิโอริ : ถ้างั้น 
จิฮิโระ : ไม่หรอก มันไม่ใช่ความผิดพลาดหรือความเข้าใจผิด ฉันห่างไกลจากคนอย่างเธอมาก ก็แค่ไอ้ฆาตกรน่ะ 
โมคุ : หน้าแกดูหดหู่สยองมาก ผ่อนคลายหน่อยก็ได้นะ 

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

- และโมคุก็เข้าไปนวดให้จิฮิโระ (555)
- และสุดท้ายจิฮิโระก็สรุปว่า ทั้งหมดนั่นก็นำมาสู่การปกป้องอิโอริ 

- อิโอริมีความผูกพันธ์กับซามูระมาก จนถึงขั้นที่สามารถทำลายผนึกได้ 
- โรอุบอกว่าพยายามอย่าพูดถึงซามูระต่อหน้าอิโอริ มันจะเร่งการทำลายผนึก 
อาจจะต้องใช้เวลาเตรียมตัวมากกว่านี้ แต่คราวนี้ พวกเขาจะเพิ่มผนึกที่แข็งแกร่งกว่าเดิม คราวนี้อิโอริจะต้องลืมทุกสิ่งทุกอย่างอย่างแน่น่อน 
ซามูระเคยพูดเอาไว้ว่า อิโอริ เป็นเด็กที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้อกับโลกแห่งสงครามอันสกปรกโสมมนี้ เธอควรจะลืมเรื่องฆาตกรแบบพ่อเธอไปดีกว่า 

- อิโอริ พยายามร้องขอว่าให้บอกเธอที ว่าเธอจะสามารถกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมได้หรือเปล่า 
เหมือนเธอกำลังลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญไป ไม่มีใครสามารถบอกเธอได้เลยหรอ 

- โรอุบอกว่า แท้จริงแล้วเป็นพวกเขาเองต่างหากที่เข้าไปยุ่งกับความทรงจำของอิโอริ และเหมือนว่าร่างกายของอิโอริกำลังต่อสู้เพื่อนำความทรงจำนั้นกลับมา 

อิโอริ : ความทรงจำ ฉันมักจะเห็นอะไรบางอย่างในความทรงจำนั้นอยู่เสมอ นั่นคือความทรงจำที่พูดถึงใช่ไหม แต่มันเป็นของใคร 
โรอุ : เราตอบเธอไม่ได้ ความทรงจำเหล่านั้นถูกปิดผนึกไว้เพื่อความปลอดภัยของเธอ ถ้าบอกไปหมด คนเลวมากมายจะตามทำร้ายเธอ และเธอจะไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตในโรงเรียนได้อีก และความทรงจำพวกนั้น อาจไม่ใช่ความทรงจำที่มีความสุขก็ได้ 
อิโอริ : ก็คือจะบอกว่า ดีแล้ว ที่ลืมไปหรอคะ ? เหมือนฉันกำลังจับมือใครสักคนอยู่ 

- จิฮิโระเริ่มมีปฏิกิริยาบางอย่าง 
- จิฮิโระคิดว่า ถ้าเขาไม่ได้อยู่กับพ่อแต่แรก ก็อาจจะได้ไปโรงเรียนเหมือนอิโอริ และไม่ต้องเสี่ยงชีวิต บางทีอาจไม่มีรอยแผลเป็นแต่ถึงอย่างนั้น .... 
เขาก็ดีใจที่ได้ใช้เวลากับพ่อ 

จิฮิโระ : กัปตันครับ ถ้าตอนนี้เธอปลดผนึกตัวเอง ตราบใดที่เธออยู่ในโรงแรมนี้ เธอก็จะไม่โดนอัครอัคคีจับได้ถูกไหมครับ 
โรอุ : ก็คิดว่านะ ทำไมหรอ
จิฮิโระ : ก็ถ้าพรุ่งนี้เธอจะถูกผนึกอยู่แล้ว จะดีกว่าไหมถ้าบอกทุกอย่างให้เธอรู้ไปเลย 
โรอุ : ว่าไงนะ ? 

- จิฮิโระบอกว่าอยากให้อิโอริตัดสินใจเอง ว่าการลืมจะเป็นสิ่งที่ดีจริงหรือไม่

จิฮิโระ : จากนี้ไป ฉันจะบอกเธอทุกอย่างเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นในความทรงจำที่เลือนลางของเธอ ทุกอย่างที่ฉันรู้ เกี่ยวกับซามูระ เซอิจิ และภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง เมื่อผนึกพร้อมทำงานอีกครั้ง เธอเลือกที่จะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่รู้มาได้หากเธอต้องการ และสามารถตัดสินใจได้ว่าจะกลับไปเรียนปกติไหม 

โรอุ (คิด) : ถ้าเธอปฏิเสธที่จะผนึกตัวเอง พวกอัครอัคคี และแดนเทวาต้องตามล่าเธอแน่ 
จิฮิโระ (คิด) : การฝึกฝนวิชาดาบให้เชี่ยวชาญจะทำให้ดึงศักยภาพที่แท้จริงของเอ็นเท็นออกมาได้  วิชาอิไอ : สายขาวพิสุทธิ์ ฉันจะทำให้มันเป็นของฉัน 

จิฮิโระ : ไม่ว่าเธอจะเลือกอะไร ก็อย่างที่ฉันพูดไป ความปลอดภัยของเธอคือของ ๆ ฉันที่จะต้องปกป้อง 

Note :  ทางเลือกที่มาจากประสบการณ์ส่วนตัว...!