เริ่มตอนด้วยเอรริกับรุ่นพี่ปรึกษากันหลังจากคุยกับอาเจ๊อากาเนะเรียบร้อยแล้ว
รุ่นพี่ : เธอจะรับงานหรือเปล่าคุณซาวามูระ
เอรริ : เธอไม่โกรธที่อากาเนะดูถูกพวกเราหรือไงกัน และฉันก็มีงานที่ต้องทำอยู่แล้วด้วย เซอร์เคิลเองก็ด้วย
รุ่นพี่ : โกรธสิ แต่ฉันอยากร่วมงานกับเธออีกครั้ง
มีบทสนทนาอีกนิดหน่อยแล้วทั้งคู่ก็แยกย้ายกัน

อิโอริเข้าพูดคุยแบบชิลๆกับอาเจ๊อากาเนะ
อิโอริ : ดูเหมือนจะไปได้ไม่สวยเท่าไรนะครับ พวกเธอจะเข้าร่วมโปรเจคจริงๆหรอครับ
อากาเนะ : ไม่รู้สิ
อิโอริ : ถ้าเธออยากให้พวกเธอร่วมโปรเจค ก็น่าจะติดต่อหัวหน้าทีมอย่างอากิคุงก่อนนะครับ
อากาเนะ : ฉันต้องการพวกเธอ(รุ่นพี่ & เอริริ)เพื่อทำเกมนี้ ฉันไม่สนหรอก
อิโอริ : อย่างที่คิด ผมยังอยากจะทำบางอย่างร่วมกับเพื่อนๆ มีช่วงเวลาดีๆกับเพื่อนๆครับ
อากาเนะ : งั้นหรอ แสดงว่าเธอวางแผนที่จะออกจากเซอร์เคิลสินะ
อิโอริ : สำหรับที่ผ่านมา ขอบพระคุณเป็นอย่างมากครับ
เป็นการคุยเรื่องหน้าที่การงานด้วยบรรยากาศสบายๆฉบับอิโอริ

ช่วงสำนักพิมพ์พบนักเขียน
มาจิดะ : เธอยังลังเลอยู่อย่างนั้นสินะ
รุ่นพี่ : ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ ทั้งๆที่กำลังจะเริ่มงานใหม่อยู่แล้วด้วย
มาจิดะ : ไม่เป็นไรหรอก การเข้าร่วมโปรเจคที่น่าสนใจน่ะเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ แต่เราก็ต้องหนดตารางเวลาที่แน่นอนไว้
             เพราะเรามีนักเขียนจำนวนมากที่พอมีงานอื่นๆเข้ามาแล้วก็ดองงานเขียนไปละนะ
รุ่นพี่ : เอ่อ...ฉันไม่ทิ้งงานของฉันหรอกค่ะ อย่าเพิ่งปรับแก้อะไรเลยนะคะ
มาจิดะ : แล้วโดจินเซอร์เคิลที่เธอทำอยู่ล่ะ คงจะไม่ทำ 3 งานไปพร้อมกันหรอกใช่มั้ย
รุ่นพี่ : ฉัน...กำลังจะจบการศึกษาแล้วน่ะค่ะ
มาจิดะ : อากาเนะ...เป็นอย่างไรบ้างล่ะ
เป็นช่วงสำนักพิมพ์พบนักเขียนเพื่อปรึกษาหารือเรื่องต่างๆของนักเขียนในสังกัด

เอริรินัดรุ่นพี่มาเจอกันที่ห้องศิลปะ
เอริริ : เธอพูดไว้สินะ ว่าที่ฉันวาดไม่ได้น่ะ ไม่ใช่เพราะมือตกอยู่แต่เป็นเพราะไร้ความสามารถเองต่างหาก
รุ่นพี่ : ฉันว่าฉันไม่ได้พูดนะ มากาเนะซังเค้าพูดไว้ต่างหาก
เอริริ : แต่เธอเข้าใจนี่! แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอกนะ
รุ่นพี่ : อ..อะไรนะ ซาวามูระซัง เธอหมายความว่าเธอกลับมาวาดได้แล้วอย่างนั้นหรอ
เอริริ : ใช่ เมื่อวานฉันลองสเก็ตช์ภาพที่บ้านดูน่ะ เดี๋ยวฉันวาดให้ดูที่นี่เลยแล้วกัน
รุ่งพี่ : เธอ...วาดได้แล้วสินะ(อึ้ง)
เอริริร : ทำไมกัน ทำไมเวลาฉันวาดให้โทโมยะมันถึงวาดไม่ได้กัน ทำไมโทโมยะถึงทำให้ฉันวาดมันออกมาไม่ได้
           แต่กับอากาเนะที่ดูถูกฉันกลับทำให้ฉันวาดมันออกมาได้ ถ้าอยู่ในเซอร์เคิลต่อฉันก็ไปข้างหน้าต่อไม่ได้ (ร้องไห้)
รุ่นพี่ : ปลอบเอริริ
มีการพูดคุยแผนกันต่อนิดหน่อยว่าจะร่วมกันทำโปรเจคนั้น

เดือนเมษายน ไทม์สคิป? [การพบปะตามประสาครีเอเตอร์ระหว่างโทโมยะและอิโอริ]
อิโอริ : ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าพวกเธอออกจากเซอร์เคิลไปแล้วงั้นหรอ
โทโมยะ : อืม...ขอด้วยโทษแล้วกัน ทั้งๆที่นายก็เคยเตือนฉันไว้แล้วแท้ๆ
อิโอริ : ไม่เอาน่า ฉันต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายขอโทษ ส่วนเหตุผลของอากาเนะซังน่ะ-
โทโมยะ : เอาอย่างนี้ นี่มันเป็นโอกาสสำคัญของทั้งรุ่นพี่อุตาฮะ และเอริริเลยนะ การทำให้ครีเอเตอร์ก้าวไปข้างหน้าได้แบบนี้น่ะ
               ก็จัดเป็นความสามารถหนึ่งของโปรดิวเซอร์ไม่ใช่เหรอ
อิโอริ : ถ้าอย่างนั้นก็ทำหน้าให้ดูมีความสุขหน่อยสิ แล้วก็นะ ฉันกับอิสุมิจังน่ะออกจากเซอร์เคิลแล้วล่ะ
โทโมยะ : ถ้าพวกนายออกมาเพื่อช่วยฉันที่ถูกดึงสมาชิกไปล่ะก็ ไม่จำเป็น-
อิโอริ : นั่นไม่ใช่เหตุผลของพวกเราหรอก พวกเราออกมาเพราะอยากทำให้สิ่งใหม่ๆ สิ่งที่เราไม่สามารถทำในทีมงานเดิมได้ อิสุมิจังก็เห็นด้วยแล้วล่ะ
จากนั้นก็เป็นการอบรมแนวคิดของโปรดิวเซอร์ให้โทโมยะโดยท่านอิโอริ

การระลึกภาพที่ผ่านมาโดยอากิ โทโมยะคุง
เอริริ : [ใครจะไปทำกันล่ะ!]
รุ่นพี่ : [ขอต้อนรับสู่โลของครีเอเตอร์นะ อากิ โทโมยะคุง]
เอริริ : [ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไร ฉันก็จะทำให้เสร็จให้ได้เลย]
รุ่นพี่ : [เสร็จแล้วสินะ สคริปต์ของพวกเราน่ะ]
คาโต้ : [...]มีเพียงภาพที่ติดตรึงอยู่ในใจของอากิ โทโมยะ
อากิ โทโมยะอึดอัดอยู่ในจิตใจ.......

จากนั้นโทโมยะก็เดินขึ้นเนินไป พบกับบางสิ่งที่ดักรออยู่ข้างหน้า!!!
คาโต้ววววววว เธอออกมาแล้วววววว หลังจากหายไปเลยในตอนที่ 9
เดินมาหยุดรอโทโมยะที่ด้านบนของเนินนักสืบ
จากนั้นค่อยๆเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอากิ โทโมยะ
ด้วยความลาดชันของเนินทำให้ทั้งคู่ความสูงดูพอๆกัน
จากนั้นคาโต้ก็...
คาโต้ : ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ
โทโมยะ : เธอ... ทรงผมนั่นมัน
คาโต้ : หลังจากนี้ไปเดทกันเถอะ
โทโมยะ : [ขออภัยกำลังประมวลผล]
คาโต้ : ไปเดทกันเถอะนะ พวกเราสองคนน่ะ

ประมวลภาพตอนกันพูดเล็กน้อย


โผล่มานิดเดียวเองนะเธอ หายไปทั้งตอนเลย โผล่มาถึงนาทีไหมเนี่ย
แต่ก็.....