เรากับผัวอยู่ด้วยกับมา12 ปี มีลูกด้วยกัน 3 คน
ตอนที่ยังไม่มีลูกเขาก็ดีก็เรามากๆๆ
แต่พอเขารู้ว่าเราท้อง(ลูกคนที่ 1)มารู้ว่าท้องได้3เดือน
เขาก็พาเราไปฝากท้องตามปกติ
แต่เขาเริ่มเปลี่ยนไปเพราะหมอนัด ให้ไปตรวจครรภ์
ตอนนั้นเราตั้งครรภ์ได้ 5 เดือน
เขาก็ไม่เคยพาเราเลย จนมาวันคลอดลูก
เวลาตี3 เราปวดท้องมากจนทนไม่ไหว เราปลุกเขาเพื่อที่จะให้พาไปโรงพยาบาล
เขาตื่นมาเขาก็พูด"จะเรียกเห*้ยอะไรนักหนากูจะนอน"
เราก็เลยบอกกับเขาไปว่า"เราปวดท้องพาไปโรงพยาบาลหน่อย"
เขาก็เลยตอบมาว่า"มีปัญญาก็ไปเองดิ"ความรู้สึกตอนนั้นพูดอะไรไม่ออกบอกไม่ถูก
ก็เลยปลุกน้องสาวให้น้องสาวของเขาให้มาช่วยเข็นรถออก
พอเขารู้ว่ามีคนออกมาดูเราว่าเราเป็นอะไร
เขาก็ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษขี่ม้าขาวพูดขึ้นมาว่า"ตัวเองให้เขาพาไปไหม"เราไม่ตอบเราเงียบเราขึ้นรถได้แล้วสตาร์ทรถได้เราก็ขี่ไปโรงพยาบาลเลย พอเราออกลูกเสร็จวันแรกเขายังไม่มาเขามาวันที่ 2เขาก็มาหาหนูที่โรงพยาบาลมาดูหน้าลูกแล้วเขาก็ถามเราว่าออกโรงพยาบาลวันไหนหนูก็บอกเขาไปหนูก็บอกเขาไปว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าโรงพยาบาลเขาให้ไปแจ้งเกิดก่อนทำอะไรเสร็จแล้วเขาถึงจะให้กลับบ้าน เราก็เลยบอกกับเขาไปว่า"ตื่นแต่เช้านะจะได้มาแจ้งเกิดลูกจะได้กลับบ้านไวๆ"
เขาก็รับปากว่าจะมาแต่เช้าแต่ ความเป็นจริงเขามาแจ้งเกิดลูกตอน 10:00 นกว่าจะทำอะไรเสร็จหนูได้ออกโรงพยาบาลตอน 15:00 น
ตอนแรกเขาก็ทำงานอยู่กับลุงเขาทำงานเกี่ยวกับการก่อสร้างพ่อลูกได้ 3 เดือนงานหมดเขาก็เลยไม่ได้ทำงาน
เขาก็อยู่บ้านบางครั้งก็ช่วยหนูดูลูกบ้างเพราะว่าลูกคนแรกน้ำนมหนูก็ไม่ค่อยออกหนูก็เลยให้ลูกกินผสมกับนมผงแล้วตอนนั้นเขาไม่ได้ทำงานหนูก็ต้องขี่รถไปไปขอยืมแม่เพื่อที่จะมาซื้อนมให้ลูกขอดูหนูเดินได้พูดได้ฟังรู้เรื่องเขาก็พูดตลอดว่า"กูเป็นคนเลี้ยงลูกของกูเอง"
แต่เราก็พูดอะไรไม่ออกเพราะว่าเขาก็เลี้ยงลูกจริงๆนั่นแหละ แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ว่าเขาไม่ได้ซื้อนมให้ลูกเขากินเลย
มีแต่หนูที่ออกหาเงินมาซื้อนมให้ลูกกิน ลูกคนที่2คนที่ 3เขาก็ทำนิสัยแบบนี้แต่เขาพาเราไปส่งโรงพยาบาล ขอเซ็นชื่อคลอดลูกเสร็จเขาก็กลับบ้านเลยไม่เคยรออยู่ดูหน้าลูกแม้แต่ครั้งเดียวไปแจ้งเกิดลูกคนที่สองไป12:00คนที่ 3 ไปตอน14:00
เรื่องทำงานเราเคยถามเขาแล้วให้เขาเลือกด้วยซ้ำว่าเขาจะทำหรือจะให้เราไปทำเขาก็ตอบไปว่า"อยากทำก็ทำไปเดี๋ยวกูเลี้ยงลูกอยู่บ้านเอง"หนูก็บอกโอเคได้ แต่วันที่หนูไปทำงาน เป็นวันที่หนูไม่เคยสบายใจแม้แต่วันเดียว เพราะว่าถ้าวันไหนลูกงอแงไม่สบาย
เขาก็จะโทรศัพท์ไปหาหนูเพื่อที่จะให้หนูกลับมาดูลูก แต่ณตอนนั้นหนูทำงานอยู่หนูก็บอกกับเขาไปว่าไม่ได้ทำงานอยู่ เขาก็พูดมาว่า จะกลับไหมถ้าไม่กลับกูจะปล่อยให้ลูกร้องให้ตายอยู่ตรงนี้เนี่ย หนูก็เลยต้องลางานกลับมาดูลูก มันเป็นอยู่บ่อยเข้าที่โรงงานหนูก็เลยไล่หนูออก หนูก็บอกกับเขาว่าหนูโดนไล่ออกแล้วแกออกไปทำงานได้ไหมเดี๋ยวขอดูลูกเอง"เขาก็ไม่ตอบ(แต่เรารู้คำตอบว่าเขาไม่ทำ)พอนมลูกหนูหมดหมูกรอบเอาเงินที่หนูทำงานได้มาก็เอาออกมาซื้อนมให้ลูกจนไม่เหลือแม้แต่บาทเดียว หนูก็ถามเขาว่าเมื่อไหร่เขาจะออกไปทำงาน เขาก็ตอบมาว่า"กูขี้เกียจกูไม่ทำจะทำไม" แต่เราก็ไม่พูดอะไรนะได้แต่คิดในใจว่า ลูกไม่ใช่ลูกแกไงว่ะ นมหมดทีไรหนูก็ต้องขี่รถไปหาแม่เพื่อที่จะไปขอเงินแม่มาซื้อนมให้ลูกทำอยู่อย่างนี้พอลูกคนที่ 3ได้1 ขวบเขาก็ออกไปทำงานแต่เขาทำได้แค่ 6 เดือนเขาก็ไม่ยอมไปทำงานอ้างว่าคนนี้ใส่ร้ายคนนั้นด่าเราก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่ตลอดที่เขาทำงานมาเขาให้เราวิกละ 1000เงินเดือนเขาจะได้เท่าไหร่ก็ช่างเขาจะให้week ละ 1,000พอเราขอเขาเขาก็ด่า ไปตลาดอยากซื้ออะไรเขาก็บอกว่าไร้สาระงานวันเกิดหนูเขาก็ไม่เคยซื้ออะไรให้เลย ก็มีแต่หนูแหละที่ซื้อให้เขาเพราะว่าเขาจะพูดก่อนถึงงานวันเกิดเขา 1 วันว่า"พรุ่งนี้งานวันเกิดเขาแล้วนะตัวเองจะซื้ออะไรให้เขานะ"เราก็เลยซื้อให้เพราะว่าเรารักเขาวันเกิดเขานี่แหละจะเป็นวันที่เขารักเรามากที่สุด และเป็นวันที่หนูมีความสุขที่สุด  หลังจากงานวันเกิดเขาหนูก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลยหนูจะมีความสุขได้แค่ปีละครั้งจะว่าแค่งานวันเกิดหนูเขาก็ไม่เคยซื้ออะไรให้งานวันเกิดลูกเขาก็ไม่เคยซื้ออะไรให้ลูกเหมือนกันมีแต่หนูสรรหามาให้ลูกรูปคนที่สองคนที่ 3 รักหนูมากแต่ลูกคนแรกกลับไม่เคยรักหนูเลยเวลาป้าเขามาหาลูกหนูก็จะบอกว่านี่แหละแม่ของหนูพอหนูได้ยินคำนี้หนูพูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้เพราะว่าเขาพูดกับลูกคนแรกทุกวันว่าเขาเป็นคนเลี้ยงลูกเขามา แต่หนูก็ไม่โทษลูกหนูนะหนูก็อธิบายให้เขาฟังว่านั่นป้าไม่ใช่แม่แม่อยู่นี่ลูกก็หันมามองแต่เขาไม่ได้พูดอะไร
ผ่านไปนานวันเข้าจนลูกเข้าโรงเรียนเขาให้หนูรับภาระทุกอย่างคือหาเงินทำงานบ้านทุกอย่างแต่เราก็ไม่เคยเกลียดเขานะเราก็ทำ
ไปเอาน้ำแล้วก็ทำไปส่งลูกแล้วก็ทำไปรับลูกกลับจากโรงเรียนเราก็ทำเราไม่เคยพูดอะไรเลย จนมาถึงทุกวันนี้มันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆหนูหาเงินให้มากเท่าไหร่เขาก็ใช้ไม่พอหนูก็ต้องขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปขอแม่อย่างที่เคยขอแม่หนูก็ให้แต่มีลูกพี่ลูกน้องเขามารับรู้เรื่องของหนูเขาก็เอาไปบอกกับพี่สาววาดหนูมาไถตังค์แม่มาด่าว่าแม่เวลาแม่บอกว่าไม่มีให้ทั้งที่ความเป็นจริงหนูไม่เคยว่าหรือด่าแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียวเพราะว่าเขามีให้หนูตลอดลูกพี่ลูกน้องเอาไปฟ้องพี่สาวคนที่เป็นทอมของหนูทำให้หนูผิดใจกับคนที่บ้านพี่สาวไม่ให้หนูเข้าไปที่บ้านไม่เหยียบเข้าไปในบ้านหลังนั้นอีกเลยหนูพยายามจะอธิบายพี่สาวคนที่เป็นทอมเขาก็ไม่ฟังแม่หนูเขาก็พูดให้ฟังเขาก็หาว่าแม่เข้าข้างหนูอีกแล้วตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้นเกิดขึ้นหนูก็ไม่เคยกลับไปบ้านอีกเลยจะเป็นเทศกาลอะไรต่างๆหนูได้แต่นั่งคิดถึงผัวอยากกลับบ้านไปหาแม่แต่หนูก็ไม่สามารถทำได้พ่อเคยเข้าไปแล้วพี่สาวคนที่เป็นทอมเอาแก้วความเย็นตีหัวหนูจนแตกเย็บไป 4 เข็มและก็ทำให้แม่กับเขาทะเลาะกันหนูก็เลยตัดปัญหาเลยไม่ได้กลับบ้านไปหาแม่อีกเลยจนถึงทุกวันนี้พอเขารู้ว่าคนที่บ้านเราไม่ให้เรากลับไปที่บ้านนั้นอีกเขาก็เลยเริ่มทำร้ายร่างกายเราทำทุกอย่างไม่ได้ดั่งใจเขาก็ตีทำอะไรผิดนิดเดียวเขาก็ตีพูดอะไรไม่เข้าหูก็หยิบด้ามไม้กวาดมาตี ขนาดขนาดญาติเขาทำอะไรผิดหนูไปบอกเขาเขาเขากลับด่าว่าหนู แต่ในความคิดของหนูทำไมบอกไปแล้วเขาถึงไม่ไปว่าคนที่กำลังทำผิดอยู่
หนูยกตัวอย่าง(แต่มันคือเรื่องจริง)พ่อผัวหนูติดยาเสพติดอย่างหนักจนเป็นโรคประสาทในวันนั้นหนูก็ยืนอยู่หน้าประตูห้องแต่ยืนอยู่ในห้องประตูปิดอยู่พอหนูจะเข้าห้องน้ำหนูเปิดประตูออกไป หนูเห็นพ่อผัวยืนอยู่กลางบ้านหนูก็เลยรีบปิดประตูเขาผู้เป็นผัวกำลังนั่งดูหนังโทรทัศน์อยู่เขาก็หันมาถามว่าเป็นเห*้ยอะไรเดี๋ยวประตูก็พังหรอกหนูก็ไม่ตอบเข้ากับเราหรือหนูว่าเป็นอะไรเห็นอะไร
หนูก็เลยเล่าให้เขาฟังว่าเปิดประตูไปเห็นพ่อแก่กำลังอยู่ ถ้าเป็นความคิดของคนอื่นเขาก็จะเดินไปบอกกับพ่อตัวเองว่าพ่อทำแบบนี้ได้ไงมันไม่ดีบลาๆๆ  แต่ในทางกลับกันเขากลับมาด่าหนูตีหนูหาว่าหนูไปแอบดูพ่อเขาหนูก็อธิบายให้เขาฟังไปว่าหนูจะไปเข้าห้องน้ำเปิดประตูไปเขาก็ยืนอยู่แล้วณวันนั้นเขาทำร้ายหนูหนักมากจนหนูไม่อยากมีชีวิตอยู่เพราะหนูไม่รู้จะหันไปทางไหนหนูเคยคุยกับเขาแล้วเขารับปากทุกอย่างว่าเขาจะไม่ทำอย่างนู้นอย่างนี้อีกขอโทษหนู  แต่เขาก็ไม่เคยเปลี่ยนนิสัยตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว
บางครั้งในความคิดของหนูอยู่ไปก็ไม่มีใครเอาไปตายซะดีไหม แต่ความคิดนั้นก็ได้หยุดลงเพราะว่าเห็นหน้าลูกสงสารลูกเหนื่อยก็ต้องทนอยู่กับเขาเพราะว่าถ้าหนูเลิกกับเขาไปหนูก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหนบ้านตัวเองก็เข้าไม่ได้  หนูก็เลยทนให้เขากระทำแบบนี้อยู่เรื่อยๆจนถึงทุกวันนี้ 
หนูขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆหน่อยค่ะ
ทุกตัวบรรทัดทุกตัวหนังสือคือความจริงทั้งหมดค่ะ