"ถอนไส้ตะเกียงออก แสงสว่างก็ดับหมด 
ถ้าถอนตัวเราออกจากสมมติ  อันนั้นเสียแล้ว 
มันก็เหมือนถอนไส้ตะเกียงออก แสงสว่าง ก็
ดับหมด
 
เราถอน ตัวออกมา 
สำคัญว่า...เป็นตัวเป็นตน   เป็นเรา เป็นเขา
กูดี กูชั่ว  กูโง่ กูฉลาด  ถอนมันทิ้งเสีย อย่า
ให้มีในที่นั้น...
 
อาการต่างๆ  ก็ ดับไป 
เหมือนกันกับไส้ตะเกียง
 ถอนออก ดู...ความสว่างก็หายหมด
ข้างนอก มันอาศัยไส้ตะเกียง กับไฟเป็นอยู่ 
มันอาศัยตัวเรา  ว่าตัวกู ของกู นี้แหละ 
ตัวเขา ตัวเรานี้แหละ เข้าไปหมายไว้
 
ถ้าสุข ก็ว่าเราสุข 
ถ้าทุกข์ ก็ว่าเราทุกข์ 
เป็นอะไร ก็ว่าเราเป็นอันนั้นแหละ  เอาเราไปใส่ไว้ที่นั้น นี้แหละมันจึงเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ไป
รอบด้าน 
เพราะธรรมนั้น...เป็นอนัตตา
 
ไม่ใช่เรา  เราเอาเราเข้าไปใส่ 
ขืนดื้อเข้าไปใส่นี้ เรียกว่า...ประมาท
จะไปถอนที่ไหนล่ะ? ถอนไม่ได้เพราะไปหมายมั่นเข้าไป
ให้รู้ตามเป็นจริง  ก็ถอนความเห็นนั้น...ออกมาเสีย  ถอนความเห็นผิดออกซะ เอาความเห็นถูกเข้าไปใส่ไว้
 
สงบ...
ท่านหมายถึงว่าง...ว่าง...จึงว่าความสงบ 
สงบจาก...สุข หรือทุกข์ อันนั้น 
ที่นั้น...ว่าง...จากสุข-ทุกข์ ที่สงบหมดเรื่อง
แก้ไข  ไม่มี...ที่แก้ไขมันอีก 
ถึงความสงบแล้ว...
หมดสังขารที่จะเข้าปรุง เข้าแต่งมัน จะปรุงแต่งได้เพราะมีตัว มีตน   มีเรา มีเขา   มีสุข มีทุกข์ เท่านั้น
 ถ้าถึงที่นั้นแล้ว...ไม่มีที่แก้ไขแล้ว หมดที่แก้ไข ดังนั้น...ธรรมนั้น จึงเป็นธรรมที่เป็นปัจจัตตัง 
เวทิตัพ โพ วิญญูหิ  วิญญูชนจะรู้ได้เฉพาะตน
 
เหมือนกันกับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือสาวกขององค์สัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้เข้าไปเห็นแล้วเป็นของรู้เฉพาะตนเอง
 
ธรรมนั้น...ประกาศไม่ได้
ธรรมนั้น...แสดงไม่ได้ เอาให้ไม่ได้ 
ธรรมนั้น...เป็นปัจจัตัง ใครเข้าถึงก็เห็นเองรู้เอง."
 
#เทศนาธรรมคำสอน
พระโพธิญาณเถร(หลวงพ่อชา สุภัทโท)
วัดหนองป่าพง อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี
      🙇🏻‍♂️สิริธมฺโม📖🖋️