การซื้อของให้คนอื่นคือการสละทรัพย์สินก็คือการให้ทาน แต่อานิสงส์จะมากหรือน้อยก็อยู่ที่เนื้อนาบุญผู้รับทานด้วย ใจเราบริสุทธิ์ไหม?
ให้หวังผลไหม? และทรัพย์ของเราได้มาอยากสุจริตไหม? ถ้าเราให้เพราะอยากให้จริง ๆ อยากทำเพื่อคนอื่นจริง ๆ ไม่ได้จะเอาหน้า
หรือจำใจทำ อานิสงส์มันขึ้นอยู่กับความบริสุทธิ์ของใจ ทานบารมีเราได้แน่ ๆ แต่ลองไปไล่เช็คบารมีตัวอื่นอีก ถ้าเรามีจิตคิดจะสงเคราะห์เป็นปกติ
เวลาไปเที่ยวทุกครั้งก็คิดเสมอว่าจะซื้อของไปฝากคนอื่นโดยที่เขาไม่ได้ขอ เวลาไปเจอหมาแมวจรหรือคนที่เดือดร้อน เราก็พยายามช่วยทันที
จิตที่คิดจะช่วยเหลือคนอื่นอยู่ตลอดเวลา เราก็จะได้เมตตาบารมีด้วย แล้วคนที่สามารถสละของรักของตัวเองให้ผู้อื่นได้ เห็นว่าการทำแบบนี้
คือความดีที่พระพุทธเจ้าทรงสอน เราก็จะทำตาม ก็ถือว่าเป็นปัญญาบารมีอีก ลองไปดูในบารมี10 ท่านว่าเริ่มต้นสักตัวอื่น ตัวอื่นมันก็ตามมาด้วย
ที่สำคัญที่สุดคือใจนะ อานิสงส์จะมากน้อยต่างกันอยู่ที่ใจเป็นสำคัญด้วย คนที่ให้เพราะหวังอานิสงส์ กับคนที่ให้เพราะหวังให้คนอื่นมีความสุข
หวังทำลายความโลภในใจตัวเอง ทำเพื่อความหลุดพ้นคือพระนิพพาน ต่อให้จ่ายเงินเท่ากัน คนรับทานคนเดียวกัน แต่อานิสงส์มันคนละเรื่องเลย
ส่วนคำถามที่ว่าซื้อขนมไปฝากคนอื่นแล้วได้อะไร? อย่างน้อยที่สุดทานบารมีก็จะทำให้เรามีทรัพย์ มีกินมีใช้ ชาติปัจจุบันก็จะมีแต่คนเอ็นดูเรา
คิดดูว่าเวลาเรารับของจากใครบ่อย ๆ เราเองก็ยังอยากตอบแทนเขา อยากซื้อของไปให้บ้าง นี่แหละที่เขาเรียกว่าผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก