ขออนุญาตระบายความในใจนะครับ
ก่อนอื่นต้องเกริ่นก่อนว่า ผมทำงาน(พาร์ทไทม์)ตั้งแต่อายุ15ปีทำไปเรียนไปตอนนั้นจนตอนนี้ปัจจุบันก็ได้ทำประจำแล้ว
แต่พึ่งทำประจำได้แค่ไม่ถึงปี กลับอยากลาออกมากๆ มันไม่ไหวทั้งกายและจิตใจ ผมอยู่ในสังคมที่ มีแต่คนนินทา และ เห็นแก่ตัว เอาเปรียบ ต่างๆสารพัด หัวหน้าชอบวีน
ผมตั้งใจปรับปรุงตัวทุกรอบ รู้ว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยรู้เรื่องถ้าคนสั่งงานสั่งไม่ชัดเจน ผมถามกลับทุกรอบเพื่อความเข้าใจ แต่พอทำแล้วดันไม่ถูกใจ
งานที่ผมทำอยู่เจ้าของก็เป็นญาติกัน เงินก็ได้สมเหตุสมผลไม่เยอะหรือน้อยไป ตอนนี้มีเงินเก็บแค่30-50k จริงๆงานมันดีมากนะครับ แต่ อารมณ์ประมาณคับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก ผมพยายามไม่สนใจปล่อยผ่าน แต่มันก็ยังมีเรื่องเข้ามาเรื่อยๆ จนเหนื่อยและท้อ
ถ้าผมจะลาออกเพื่อที่จะอยู่ที่บ้าน ตั้งใจฝึกภาษาอ่านหนังสือและกลับไปเรียนต่อแบบจริงจังแน่วแน่เพื่ออนาคตที่ดีแต่ต้องแลกกับการที่ไม่มีรายได้ (ส่วนตัวไม่ได้ขอเงินพ่อแม่ตั้งแต่ทำงานวันแรกแล้วครับ)
มันคือทางออกที่ดีไหมครับ แล้ว ถ้าพี่ๆเป็นผมจะทนอยู่ต่อหรือลาออกดีครับ
ทำงานตั้งแต่อายุ15ปี ณ ปัจจุบันอยากลาออกเพื่อตั้งใจอ่านหนังสือแล้วไปเรียนต่อ ถือเป็นความคิดที่โง่ไหมครับ?
ก่อนอื่นต้องเกริ่นก่อนว่า ผมทำงาน(พาร์ทไทม์)ตั้งแต่อายุ15ปีทำไปเรียนไปตอนนั้นจนตอนนี้ปัจจุบันก็ได้ทำประจำแล้ว
แต่พึ่งทำประจำได้แค่ไม่ถึงปี กลับอยากลาออกมากๆ มันไม่ไหวทั้งกายและจิตใจ ผมอยู่ในสังคมที่ มีแต่คนนินทา และ เห็นแก่ตัว เอาเปรียบ ต่างๆสารพัด หัวหน้าชอบวีน
ผมตั้งใจปรับปรุงตัวทุกรอบ รู้ว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยรู้เรื่องถ้าคนสั่งงานสั่งไม่ชัดเจน ผมถามกลับทุกรอบเพื่อความเข้าใจ แต่พอทำแล้วดันไม่ถูกใจ
งานที่ผมทำอยู่เจ้าของก็เป็นญาติกัน เงินก็ได้สมเหตุสมผลไม่เยอะหรือน้อยไป ตอนนี้มีเงินเก็บแค่30-50k จริงๆงานมันดีมากนะครับ แต่ อารมณ์ประมาณคับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก ผมพยายามไม่สนใจปล่อยผ่าน แต่มันก็ยังมีเรื่องเข้ามาเรื่อยๆ จนเหนื่อยและท้อ
ถ้าผมจะลาออกเพื่อที่จะอยู่ที่บ้าน ตั้งใจฝึกภาษาอ่านหนังสือและกลับไปเรียนต่อแบบจริงจังแน่วแน่เพื่ออนาคตที่ดีแต่ต้องแลกกับการที่ไม่มีรายได้ (ส่วนตัวไม่ได้ขอเงินพ่อแม่ตั้งแต่ทำงานวันแรกแล้วครับ)
มันคือทางออกที่ดีไหมครับ แล้ว ถ้าพี่ๆเป็นผมจะทนอยู่ต่อหรือลาออกดีครับ