ชีวิตช้าๆ

วันนี้มาแบบสโลว์ไลฟ์ น่าจะใช่นะครับ ผมเองไม่ค่อยเชียวชาญภาษาอังกฤษหรือภาษาอื่นๆนอกจากภาษาไทย บางทีถึงเป็นภาษาไทยที่เค้านิยมพูดกันในสมัยนี้ผมก็ฟังไม่เข้าใจ บางทีเห็นการเขียนหนังสือในเว็บผมก็งงเหมือนกันว่า คำนี้แปลไม่ออก เหมือนไม่ได้เรียนมา ไม่เข้าใจ

ผมมีชีวิตที่ค่อนข้างช้า แต่ก็ทำงานหนัก ทำงานแต่ละวันเป็นเวลายาวนาน เพราะความสามารถส่วนตัวไม่มากเหมือนคนอื่นๆ เลยต้องใช้เวลามากหน่อยถึงจะทำงานที่คนทั่วๆไปทำกันได้ จนบางทีก็เหมือนช้า หรือช้ามากๆ

จริงๆแล้วผมเองมีอาการผิดปรกติทั้งทางสมองและทางร่างกาย มันคงตรงกับคำจำกัดความอันใดอันหนึ่งของคนที่มีอาการไม่สมประกอบ แต่ไม่มีแพทย์หรือพยาบาลรายใดมีโอกาสมากพอที่จะวิเคราะห์สิ่งที่เกิดขึ้นและตั้งอยู่ของชีวิตผม ผมก็ยังใช้ชีวิตอยู่ได้ เรียกว่าเป็นปลายหรือสุดเขตแดนของมนุษย์แบบปรกติ ถ้าเอียงไปกว่านี้ซักหน่อยคงอยู่ในประเภทบุคคลเสมือนไร้ความสามารถโดยที่ศาลไม่ต้องสั่ง

ถ้าผมอยากกินกาแฟซักถ้วย ในชีวิตผมมีทางเลือกอยู่ 3-4 ทาง ทางแรกรอให้คนเอามาให้ซึ่งเป็นไปได้น้อยมาก อย่างที่สองซื้อจากร้านอเมซอนห่างจากที่บ้านซักกิโล-สองกิโล ซึ่งก็เป็นไปได้น้อยไม่แพ้อย่างแรก อย่างที่สามคือซื้อกาแฟซองมากิน อันนี้เจอบ่อยจนเป็นของธรรมดา อย่างที่สี่คือทำกาแฟเอง ปลูกเอง เก็บเอง คั่วเอง บดเอง ชงกินเอง อันนี้ยากที่สุด แต่รสชาติของมันหอมหวลกว่ากาแฟแก้วไหนๆที่ไม่ได้มาด้วยวิธีนี้ มันใช้เวลายาวนานกว่าวิธีอื่นๆอย่างไม่สามารถจะเอามาเปรียบกันได้

แต่ผมรอได้ ผมเริ่มลงมือและใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อรอมัน

ผมทำกาแฟกินเอง แบบง่ายๆ แบบชาวบ้านๆ ไม่มีความรู้ทางเกษตรกรรมหรือเทคโนโลยีอะไร ปลูกต้นกาแฟลงไป คอยใส่ใจนิดหน่อย รดน้ำเล็กน้อย ใส่ปุ๋ยห่างๆ ผมเลี้ยงด้วงหรือตัวอ่อนของด้วง ของแมลง มีขี้ด้วงหรือเศษอาหารของด้วงอยู่เสมอๆ เอาไปเททิ้งตามโคนต้นไม้ ช่วยย่อยสลาย ปรับปรุงผืนดิน ในเวลาไม่นานหรือแสนนานตามกรรมและผลของกรรม ผืนดินตอบแทนด้วยต้นไม้ใบงาม หน่อไม้เล็กๆ สายลมเย็นๆ และในทีนี้คือเมล็ดกาแฟ

ผมเก็บรวบรวมกาแฟ จริงๆแล้วก็ใช้คนอื่นทำนั่นแหละ ค่อยๆเก็บเม็ดของมัน แดงมั่ง เหลืองมั่ง ดำๆ เหี่ยวๆมั่ง หรือเก็บจากพื้นดินมั่ง แถวนี้คงไม่มีชะมดตัวไหนมาทำหล่นไว้ แช่น้ำให้เปลือกมันเน่า ล้างเปลือกและยางกาแฟออก ผึ่งเมล็ดนอกของกาแฟ พอแห้งแล้วเก็บใส่กระป๋อง แล้วตำหรือโขลกๆแยกเปลือกมันออกอีกที เพื่อจะได้เมล็ดกาแฟเม็ดใน กระบวนการทั้งหมดจากจุดเริ่มต้นก็ใช้เวลาหลายปี แต่ผมรอได้ ชีวิตผมช้าๆ ผมยังมีวันพรุ่งนี้ กาแฟมันก็มีวันพรุ่งนี้ของมันเหมือนกัน

วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า ผมเฝ้ารอให้ดอกขาวดั่งดอกมะลิของมันบาน ฝูงผึ้งก็ชอบดอกกาแฟเหมือนกัน มันเก็บเกสรของดอกกาแฟ ผมยิ้มเฝ้ามองดูมันอย่างเป็นสุข ดูดอกกาแฟ ดูฝูงผึ้ง ดูชีวิตตัวเอง ฝันถึงเมล็ดกาแฟอวบอิ่มแดงดั่งถ่านเพลิง ไปจนถึงน้ำร้อนไอคละคลุ้ง ส่งกลิ่นหอมนวลอบอวลจางๆ ผมมักจะรอให้มันเย็น หรืออุ่นๆพอจะดื่มได้โดยไม่ทำให้ปากของผมเจ็บปวดนัก

ผมคั่วกาแฟกินเอง ถึงชีวิตจะวุ่นวายจนแทบล้มแทบตาย ถ้าพอมีเวลาและมีเมล็ดกาแฟ ผมจะคั่วมันเอง ผมชอบบรรยากาศของมัน กองไฟอบอุ่น กลิ่นกาแฟหอมคละคลุ้ง ภรรยาแสนรักที่มักจะถูกบังคับให้มาอยู่ข้างๆ แทบจะเป็นเวลาที่ผมหลุดพ้นจากสิ่งร้อยรัดเกาะเกี่ยวพันธนาการทั้งปวง ไม่มีคน ไม่มีสัตว์ ไม่มีมีด ไม่มีความทุกข์ใดๆ ไม่มีกระทั่งสวรรค์นิพพาน ไปแน่นอนแต่ขอแวะคั่วกาแฟก่อน

คั่วมันดื้อๆแบบป่าเถื่อน สุกพอดีก็ดี สุกไม่พอดีก็ดี ไหม้ก็ยังดี มีปลาหรือไม่มีปลาก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรเราก็กำลังตกปลา ขอให้ได้คั่ว ขอให้ได้ทำ ขอให้ได้รักใครซักคน ตั้งใจทำแล้วอย่างดี ผลที่ได้จะดีหรือไม่ดีก็แล้วแต่กรรมและผลของกรรม ยอมรับได้เสมอ 

ไม่มากมาย ให้แค่มี 

วันนี้ผมกินกาแฟแก้วนึง ก็ไม่มากนะครับ ถ้ากินกาแฟแท้ผมจะกินแค่ครึ่งแก้วเท่านั้น ถ้ากินแก้วนึงเต็มๆมันจะดีด จริงๆแล้วมันก็คือกาแฟแก้วนึงเหมือนแก้วอื่นๆคือใส่กาแฟใส่น้ำ ใส่น้ำตาลนิดหน่อย ใส่ผงครีมเทียมเล็กน้อย ที่ชอบที่สุดคือกาแฟใส่นมสด คือนมวัวสดที่ต้มสุกแล้ว แต่ที่ทำให้มันต่างจากกาแฟทั่วๆไปคือผมใส่ชีวิตของผมเข้าไปด้วย ชีวิตช้าๆ ที่เหมือนว่าไม่ได้ทำอะไร แค่เฝ้ามองความเป็นไปของโลก มองความเป็นไปของกาแฟ มองความเป็นไปของใจตัวเอง

จากความว่างเปล่าบนผิวดิน หลายปีผ่านไป มันกลายเป็นกาแฟ จากเศษเหล็กคร่ำคร่า มันก็กลายเป็นมีดขึ้นมาได้เหมือนกัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบๆตัว จริงๆแล้วมันถูกผูกร้อยกันไว้ด้วยเชือกที่มองด้วยตาไม่เห็น เราสัมผัสหรือรับรู้มันได้ด้วยหัวใจ ทุกครั้งที่พกมีดหรือใช้มีดผมระลึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายไม่ได้เสมอ กาแฟอุ่นๆผ่านลิ้นอ่อนๆ ลำคอเปราะบางลงไปในท้อง นี่ใช่ไหมรสชาติของชีวิต ตอนผมคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาผมอาจจะยิ้มจนใครที่เห็นรู้สึกได้ รสชาติของชีวิตที่แผ่ซ่านไปทั้งชีวิต

ชีวิตช้าๆ