ผมได้มีโอกาสไปเรียนต่างประเทศ แต่ว่าผมเสาะไม่ผ่าน แล้วครอบครัวผม ก็ว่าผมแบบไม่ฟังความคิดเห็นของผมเลย ผมคิดว่าโรงเรียนนี้มันยากมาก แล้วผมก็พยายามดีที่สุดแล้ว ผมนึกว่าผมพยายามดีที่สุดแล้ว แล้วครอบครัวผมจะดีใจ แต่เชื่อเพราะผมส่องไม่ผ่าน พี่ที่ผม แม่ ผมพ่อผม ก็ว่าผม แล้วก็บอกว่าผมไม่พยายาม อะไรเลย ผมตั้งใจที่สุดแล้วแต่พวกเขาก็ไม่ฟังอะไรเลย ผมผิดเหรอเขาบอกว่าถ้าครั้งนี้สอบไม่ผ่านอีกจะให้ผมกลับมาเรียนที่ประเทศ ครอบครัวผมเคยรักกันดีทุกคน แล้วผมก็เคยรักพ่อแม่ผมมากๆ ผมอยากประสบความสำเร็จ เพื่อเลี้ยงดูเพราะท่าน แต่ตอนนี้ผม มีความคิดที่เปลี่ยนไปแล้ว ว่า ผมไม่ได้เลือกเกิดที่ครอบครัวนี้ แต่ครอบครัวนี้ต่างหากที่เรียกจะเกิดผมมา แล้วทำไมผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ผมพยายาม มากๆแล้วก็เศร้า เหนื่อย ท้อทุกวัน ผมรู้สึกมาก ตั้งแต่ เด็กแล้วว่าไม่มีใครเคยอยู่ข้างผมเลย แล้วผมก็โดดเดี่ยวอยู่เสมอตลอดเวลา แต่ต่อหน้าเพื่อนๆ กับครอบครัวผม ผมมักจะยิ้มใส่พวกเค้าเสมอ แล้วก็หยอกล้องมัน ผมไม่เป็นอะไรเลย ตอนนี้ผมรู้สึกว่าครอบครัวผมไม่ได้รับผม หาเพื่อครอบครัว มันก็ไม่เดิน อีกต่อไป ผมรู้สึกว่าผมไม่อยากอยู่อีกแล้ว ช่วยตอกผมได้ไหมว่าผมผิดเหรอ