ทุกคนที่รู้จักผม ทั้งเพื่อนเรียน เพื่อนร่วมงาน รวมถึงครอบครัวผมด้วย
ต่างเห็นผมเป็นคนที่แข็งแกร่ง ไม่มีจุดอ่อนแอของชีวิต
โดนเฉพาะครอบครัวด้วยแล้วผมยิ่งเป็นเหมือนสิ่งเดียว ที่จะรักษาเรื่องต่าง ๆ ได้
กับเพื่อนผมเป็นคนที่จะแสดงอาการความเจ็บปวดน้อยที่สุด
เพราะผมรู้ว่าการเป็นคนเจ็บปวดมันเป็นเรื่องน่าเศร้าขนาดไหน
ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นมั้ย แต่ผมเป็น
ผมรู้ตัวเองว่าผมเข็มแข็ง แต่ผมก็เป็นคนอ่อนไหวง่าย ๆ เหมือนกัน
ไม่เคยมีใครเห็นน้ำตาที่เกิดจากความเจ็บปวดของผม
เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมไม่เคยให้ใครเห็นเลย
แต่ผมร้องไห้เสมอกันทุกเรื่องราวที่น่าเจ็บปวด ร้องไห้กับตัวเองคนเดียว
จนบางครั้งเกือบนึกว่าตัวเองเป็นซึมเศร้า เป็นโรคจิต
แต่ก็ไม่ ผมแค่อ่อนไหว อ่อนแอกับเรื่องต่าง ๆ ที่ผมต้องสู้ ยิ้มให้มันคนเดียว
ร้องไห้ และเช็ดน้ำตา ปลอบโยน และลุกสู้ ด้วยตัวเองเสมอ
จนมีบางครั้งคิดว่า สุดท้ายนอกจากตัวเองจะเหลือใครอีกไหม
ผมโดดเดี่ยวตัวเอง จนคิดว่าบางทีเราอยู่แบบนี้ได้จริง ๆ เหรอ
จะไม่มีใครได้รู้อะไรแบบนี้ ของเราเลยเหรอ
อ่าน ๆ มันอาจจะเหมือนเนื้อเรื่องละครหน่อยนะครับ แต่มันความจริงของผม
ผมไม่ค่อยชอบดูละครที่เศร้า หนังรัก อะไรพวกนี้
เพราะมันจะมีบางช่วงของเรื่องที่ทิ่มแทง ตอกย้ำความเป็นตัวเอง
ใช่แล้ว ผมหนีมัน หลีกเลี่ยงมัน ต่อหน้าคนอื่น
แต่ลับหลังผมใันเรื่องพวกนั้นมากเลย
ผมอยากมีใครซักคนที่เข้าใจ และรู้เรื่องของผมมาก ๆ
ผมอยากนอนกอดเค้าคนนั้นไว้ แล้วค่อย ๆ เล่าความเป็นตัวผมให้เขาฟัง
ผมก็อยากจะอยู่ช่วงเวลาดี ๆ กับใครซักคนนึง
ที่ผมไม่เคยมีโอกาสมีมันเลย
บางทีผมชอบตัวเองมาก ๆ ที่สู้ด้วยตัวเองได้มากขนาดนี้
แต่บางทีผมก็เกลียดตัวเองมาก ๆ เพราะการเป็นแบบนี้มันทำให้ผมโดดเดี่ยว
แต่สุดท้ายผมล้มเหลว เพราะถึงต่อหน้าคนอื่นผมจะดูแกร่งแค่ไหน
แต่พอผมกลับบ้าน กลับห้องของผม ผมกลับไม่เหลือใครให้พูดคุย
ไม่มีใครคอบรับฟังเรื่องราวต่าง ๆ ถามไถ่เรื่องต่าง ๆ
มันทำให้ผมรู้สึกแย่เอามาก ๆ ความรู้สึกของผมตอนนี้ ๆ
และผมก็เริ่มเก็บมันไว้ไม่อยู่จริง ๆ
ไม่มีใครเคยอีกด้านนึงของผมเลย มันทำให้รู้สึกตัวเองโดดเดี่ยวไม่มีใคร และต้องการใครซักคนนึงมาก ๆ มีใครเป็นเหมือนผมมั้ยครับ
ต่างเห็นผมเป็นคนที่แข็งแกร่ง ไม่มีจุดอ่อนแอของชีวิต
โดนเฉพาะครอบครัวด้วยแล้วผมยิ่งเป็นเหมือนสิ่งเดียว ที่จะรักษาเรื่องต่าง ๆ ได้
กับเพื่อนผมเป็นคนที่จะแสดงอาการความเจ็บปวดน้อยที่สุด
เพราะผมรู้ว่าการเป็นคนเจ็บปวดมันเป็นเรื่องน่าเศร้าขนาดไหน
ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นมั้ย แต่ผมเป็น
ผมรู้ตัวเองว่าผมเข็มแข็ง แต่ผมก็เป็นคนอ่อนไหวง่าย ๆ เหมือนกัน
ไม่เคยมีใครเห็นน้ำตาที่เกิดจากความเจ็บปวดของผม
เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมไม่เคยให้ใครเห็นเลย
แต่ผมร้องไห้เสมอกันทุกเรื่องราวที่น่าเจ็บปวด ร้องไห้กับตัวเองคนเดียว
จนบางครั้งเกือบนึกว่าตัวเองเป็นซึมเศร้า เป็นโรคจิต
แต่ก็ไม่ ผมแค่อ่อนไหว อ่อนแอกับเรื่องต่าง ๆ ที่ผมต้องสู้ ยิ้มให้มันคนเดียว
ร้องไห้ และเช็ดน้ำตา ปลอบโยน และลุกสู้ ด้วยตัวเองเสมอ
จนมีบางครั้งคิดว่า สุดท้ายนอกจากตัวเองจะเหลือใครอีกไหม
ผมโดดเดี่ยวตัวเอง จนคิดว่าบางทีเราอยู่แบบนี้ได้จริง ๆ เหรอ
จะไม่มีใครได้รู้อะไรแบบนี้ ของเราเลยเหรอ
อ่าน ๆ มันอาจจะเหมือนเนื้อเรื่องละครหน่อยนะครับ แต่มันความจริงของผม
ผมไม่ค่อยชอบดูละครที่เศร้า หนังรัก อะไรพวกนี้
เพราะมันจะมีบางช่วงของเรื่องที่ทิ่มแทง ตอกย้ำความเป็นตัวเอง
ใช่แล้ว ผมหนีมัน หลีกเลี่ยงมัน ต่อหน้าคนอื่น
แต่ลับหลังผมใันเรื่องพวกนั้นมากเลย
ผมอยากมีใครซักคนที่เข้าใจ และรู้เรื่องของผมมาก ๆ
ผมอยากนอนกอดเค้าคนนั้นไว้ แล้วค่อย ๆ เล่าความเป็นตัวผมให้เขาฟัง
ผมก็อยากจะอยู่ช่วงเวลาดี ๆ กับใครซักคนนึง
ที่ผมไม่เคยมีโอกาสมีมันเลย
บางทีผมชอบตัวเองมาก ๆ ที่สู้ด้วยตัวเองได้มากขนาดนี้
แต่บางทีผมก็เกลียดตัวเองมาก ๆ เพราะการเป็นแบบนี้มันทำให้ผมโดดเดี่ยว
แต่สุดท้ายผมล้มเหลว เพราะถึงต่อหน้าคนอื่นผมจะดูแกร่งแค่ไหน
แต่พอผมกลับบ้าน กลับห้องของผม ผมกลับไม่เหลือใครให้พูดคุย
ไม่มีใครคอบรับฟังเรื่องราวต่าง ๆ ถามไถ่เรื่องต่าง ๆ
มันทำให้ผมรู้สึกแย่เอามาก ๆ ความรู้สึกของผมตอนนี้ ๆ
และผมก็เริ่มเก็บมันไว้ไม่อยู่จริง ๆ