ตอนเด็ก ๆ ถ้ามีคนทำของที่เรารักพัง คงโกรธแหละ มีต่อว่า ทำไมไม่ระวังเลย เห็นไหมมันพังหมดแล้ว อันนี้มันหายากนะว่าจะได้มา ทำไมถึงทำแบบนี้ บลา ๆ พอโตขึ้น ทำให้คิดว่าถ้าเราเป็นคนนั้นที่ทำของพัง แล้วมีคนมาว่าอีก คงจะเสียใจมาก ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ของพัง พอเอาใจเขามาใส่ใจเรามันทำให้เห็นใจอีกฝ่ายมากขึ้น ของมันพังไปแล้ว โวยวายไปมันไม่สามารถกลับเป็นสภาพเดิมได้ และอีกอย่างสิ่งของไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึก ไม่เหมือนกับคนที่เรากำลังต่อว่า ของพังไปเราซื้อใหม่ได้ แต่ความรู้สึกพังไปแล้ว มันหาซื้อไม่ได้  ตอนนี้ ทำพังหรอ จะเป็นห่วงอีกฝ่ายมากกว่า ไม่เป็นไรนะ ค่อยไปซื้อใหม่พากัน
พร้อมกับส่งยิ้มให้