สวัดดีครับวันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์นะครับทุกอย่างเริ่มต้นตั้งแต่ผมอายุ7ปีตอนนั้นผมยังเป็นเด็กผมโดนน้องรังแกเพื่อนก็ไม่มีจนถึงป5มังครับผมเริ่มมีเพื่อนประมาณ3คนแต่ก็ไม่ได้สนิทกัรขนาดนั้นอะป6มีเพื่อน1คนผมกับมันอยู่ด้วยกันทุกวันเลยแต่พอผมขึ้น ม1 ผมก็ไม่ได้เจอเค้าอีกเลยตอนนี้ยังแอบคิดถึงอยู่ด้วยตอนนี้ผมมีเพื่อน3รวมผมเป็น4ผมโดนด่าผมเก็บมะนเอาไว้แปปๆเดียวผมก็หายโกรธละเป็นตั้งแต่ป6ละผมจะเก็บจนกว่าจะสุดขีดละถึวจะสู้กลับแต่ผมมีความทดทนสูงมากนะครับถ้าไม่ได้ทำบ่อยๆผมจะไม่อะไรเลยแต่ม1ไม่ใช่ครับ มันไม่มีใครแกล้งผมเลยคับผมชอบมากเลยผมเบียวใส่หมวกมาสเมนโล่ด้วยถึงผมจะโกรธง่ายผมก็หายเร็วเช่นกันสิ่งเดียวที่ทำให้ผมเจ็บทางจิตใจมากที่สุดคือสิ่งที่มาจากครอบครัวคับเวลาโดนด่ามันเจาะเข้าไปได้ง่ายๆเลยจนม2ผมกวนตีนแม่ผมแต่ตอนนั่นแม่ผมกำลังหงุดหงิดอยู่แม่ผมโกรธเป็นฝืนเป็นไฟเลยผมเป็นคนที่ร้องไห้ยากมากนะถ้ามันไม่ใช่เรื่องครอบครัวตอนนั้นผมร้องไห้เลยครับมันเสียความรู้สึกมากๆติตใจผมมันร้าวหลังจากวันนั้นผมไม่พูดอะไรเลยไม่เล่นมุขไม่พูดอเไรเลยผมในต้อนนี้เสียความรู้สึกไปแล้วละผมอาจจะเป็นบ้าแล้วก็ได้บางครั้งก็ยิ้มคนเดียวบางครั้งก็หัวเราะคนเดียวบ้างครั้งก็ร้องไห้คนเดียวมันเศร้านะครับการที่เราเก็บความรู้สึกไว้ในมันท้อมันเหนื่อยและมันเจ็บถึงเรื่องของผมมันอาจจะไม่ได้ใหญ่มากสำหรับบ้างคนผมอยากบอกว่าตอนนี้ผมอาจจะตายโดยที่ไม่เสียด่ยอะไรเลยจากคนที่ยิ้มเก่งหัวเราะง่ายที่ความสุขตลอดวันนี้ผมไม่ใช่คนแบบนั่นอีกต่อไปแล้ว ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านถึงตรงนี้ด้วย
นะช่วยบอกวิธีแก้สำหรับคนแบบผมด้วยนะ