ณที่ทำงานแม่ตอนเช้าจะมีเพื่อนข้างตึกมาคุยเล่น(เพื่อนในที่ทำงาน)กันตลอดค่ะคือคุยนานแหละแต่อยู่ๆรู้สึกมีผช.จ้องมามองเราสามคนซึ่งเราดันเป็นคนที่หางตาไวเลยจ้องเขากลับแต่ก็ยังงงว่ามองทำไมแต่ก็บอกแม่นะแต่แม่ไม่เห็นจนพักเที่ยงจะออกไปหาไรกินกันข้างนอกซึ่งณตอนนั้นโทรศัพท์มีเครื่องเดียวซึ่งแบตมันประมาณ20℅แต่แม่อยากเอาไปด้วยแต่เราบังคับให้แม่ทิ้งชาร์จเอาไว้(กว่าจะบังคับได้)พอเดินผ่านตึกที่เพื่อนแม่ทำงาน(มันเป็นกระจกใส)เลยได้สบตากับผช.คนนึงซึ่งเราดันเป็นคนชอบจ้องหน้าคนซึ่งเพราะเขาก็จ้องหน้าเราคืนนานเหมือนกันเลยถามแม่ว่าเป็นใครแม่เห็นไม่ชัดแต่แต่งตัวดีเลยบอกคนระดับสูงในที่ทำงานนั้น กำลังซื้อกับข้าวมีเสียงปืนดังขึ้นแม่ค้าก็บอกตร.มาจับยาเสพติดกันแต่พอเดินกลับเห็นเพื่อนแม่โดนยิงมีเลือดเยอะมากกำลังถูกหามส่งรพ.ค่ะ ปรากฏว่าเป็นผช.ที่เรามองหน้าตอนกำลังไปซื้อข้าวและคนที่จ้องเราสามคนตอนเช้าเป็นคนทำค่ะ(ตอนเช้าเขาอยู่ไกลกว่าเลยไม่เห็นชัดมากว่าเป็นใครชุดก็คนละชุด)แต่เขายิงเฉี่ยวไปโดนกระจกคือเพื่อนแม่ก็หนีตายสุดชีวิตเลยแต่ก็โดนกระบอกปืนฟาดอยู่ดีคนมันจะฆ่าอะนะประเด็นคือตอนที่เราจ้องเขาตอนเที่ยงมันกำลังทำอยู่ค่ะ กลับมาห้องเรากับแม่กินข้าวไม่ได้เลยค่ะตอนกลับบ้านคือหลับตายเลย มันทำให้เราโตมาแล้วเป็นคนไม่กล้ามองหน้าคนเลยค่ะจะชอบหลบตาตลอดแต่ไปเล่าให้เพื่อนฟังเขาบอกว่าเซ้นดีค่ะเพราะณตอนที่กำลังโดนเพื่อนแม่พยายามโทรหาแม่เรา10กว่าสายเลยค่ะกับโทรศัพท์ที่กำลังชาร์จอยู่(ยังรู้สึกผิดเหมือนกันแต่ณตอนนั้นแม่คงเข้าไปช่วยมากกว่าเรียกตำรวจซึ่งอันตรายมาก)
*แต่เนื่องจากเด็กมากประถม5,6ที่จริงควรช็อคมากด้วยซ้ำ(ไม่คุยเรื่องนี้กับแม่เลย)เพราะเรากำลังจ้องตาคนที่กำลังลงมือจะฆ่าคนอยู่อะ ผลคือทำให้เป็นคนคิดมากค่ะชอบคิดสิ่งที่น่าอายของตัวเองมารื้อฟื้นตลอด

((อาจจะเขียนงงๆหน่อยถ้างงอันไหนถามเพิ่มได้นะคะเราอ่านเองก็งงเหมือนกัน5555))