ผมยอมถอยออกมา จากแฟนที่คบกันมา5ปี เรามีลูกสาวด้วยกัน1คน (อายุ1.4ขวบ) เธอเป็นคนที่รักลูกมากไม่เคยห่างจากลูกกับผม แต่ที่บ้านเธอมีปัญหาเรื่องเงินๆทองๆเลยขอให้เธอช่วย จนตัวเองก็ไม่รอด เธอเลยขอผมไปทำงานบาร์ ช่วงแรกๆคุยกันตลอดเดือนนึงจะกลับมาบ้าน3-4ครั้ง แล้วก็บอกจะเลิกทำแล้วอยากอยู่ใกล้ๆไม่อยากห่างเลยมาทำใกล้ๆบ้าน แต่อยู่ๆเธอขอกลับไปทำอีก1เดือนผมก็โอเคเพราะตอนเธอไปทำก็ปกติไม่มีอะไรที่บอกว่าเธอจะมีคนอื่นเลย แต่พอเธอไปทำรอบนี้เธอก็เปลี่ยนไปบอกผมว่าอยากอยู่คนเดียวไม่อยากอยู่กับผมเธอคิดแค่ว่าเธอสร้างปัญหาให้ผม อยากให้ผมไปเจอคนใหม่ เธอเริ่มเปลี่ยนไปประมาณ2อาทิตย์หลังจากกลับไปทำอีก หลังจากนั้นเธอกลับบ้านมา1วันมาทำธุระ ลูกผมตื่นมาตอนตี4ผมจะเอาโทรศัพท์ให้ลูกดูแต่แบตหมด ผมเลยเอาโทรศัพท์เธอมาให้ลูกแล้วผมแอบไปเห็นว่าเธอแอบคุยกับคนๆนึงอยู่ ตอนนั้นผมเสียใจมากคิดว่าเธอทำแบบนี้ได้ยังไงแต่ผมต้องไปทำงานส่วนเธอก็ต้องไปทำธุระแต่เช้าเลยไม่ได้คุยกันตกเย็นมาผมบอกเธอว่าผมไปเจอว่าเธอคุยกับคนอื่นอยู่(น่าจะลูกค้าเธอ) ผมถามเธอว่าเคยมีอะไรกันมั้ย เธอบอกว่าเคยครั้งนึง แต่ทำเพราะผมชอบบอกว่าไม่มีเงินต้องเก็บเงินไว้ซื้อข้าวให้ลูก แล้วเธอก็คุยกันมาเรื่อยๆผมไปเห็นว่าคนๆนั้นพาเธอไปเที่ยว ซื้อของให้เธอ ผมเลยถามว่าเธอคิดยังไงกับคนๆนี้เธอตอบไม่ได้ เธอเอาแต่ขอโทษ ทีแรกผมคิดจะยอมรับมันนะคิดจะให้โอกาศ ผมที่อยู่ข้างเธอใช้ชีวิตผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน
กับคนที่เธอพึ่งเจอ ก่อนหน้านี้ผมช่วยเธออยู่ข้างเธอมาตลอด ผมไม่ได้ขอให้เธอเลือกผมยอมถอยออกมา แต่ตอนนี้ผมสงสารลูกแล้วก็เสียใจมากๆที่เธอทำแบบนี้ ตอนนี้มีแค่ผมกับลูกที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรว่าแม่ไปไหน ลูกผมชอบหยิบโทรศัพท์แล้วก็พูดว่าโหลๆ กับ มี๊(แม่) ผมร้องไห้ทุกครั้งเลย