มันเป็นสัจธรรมชีวิต หรือ มันเป็นเพียงแค่ประโยคไว้ปลอบใจตัวเองในวันที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า สู้คนอื่นไม่ได้ เรียนไม่เก่ง ทำงานก็หน้าที่การงานต่ำกว่าคนอื่น เงินเดือนก็แสนจะน้อยเมื่อเทียบกับเพื่อนในรุ่นเ

สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเรียนคนนึง เรียนชั้นม.4อยู่ ศิลป์-ภาษา  มีครูอังกฤษคนนึงที่สอนพื้นฐาน เป็นประเภทชอบบลูลี่นักเรียน ชอบเอานักเรียนเก่ง ไปเปรียบเทียบกับนักเรียนที่ด้อย จนมาวันนี้ เค้าสอนไปอยู่ดี

สงสัยจริงๆคนเยอะก็บ่น ถ้าเค้าไม่มีธุระจำเป็น ก็คงไม่มากันหรอก แม้กระทั่งปลัดเองยังบ่น วันๆไม่ต้องทำอะไรคัดใบเกิด กับใบตาย

คือพอดีเรากำลังจะโอนย้ายภายในบริษัท ปกติเราก็ย้ายบ่อยทุก 2-3 ปีอยู่แล้ว ทั้งแบบทีมอื่นขอตัวให้ไปช่วย หรือเราเสนอตัวไปช่วยเอง รอบนี้ พอเราบอกคนอื่นๆ ว่าจะไป(อีกแล้ว) เค้าก็จะบอกว่า เออ เก่งเนอะ ย้ายไ

มีเงินให้ใช้สบายไปทั้งชาติ มีเวลาที่จะใช้เงิน ไม่ต้องดิ้นรนเหมือนคนอื่น ยังไม่พออีกเหรอ ชื่อเสียงก็มี เงินก็มี อายุก็มากแล้ว ใช้ชีวิตกินเที่ยวไปวันๆ เหมือนพวกวัยรุ่นเสเพลจะดีกว่ามั้ย คิดว่า วันนี้จะไ

คือเรื่องมีอยู่ว่า เราทำงานอยู่บริษัทนึง ซึ่งในตำแหน่งงานของเรา เราสมัครมาเป็นแอดมินของแผนก แต่ด้วยตำแหน่งที่นั่งและarea ไม่เอื้ออำนวยในการนั่งทำงาน เราจึงได้มานั่งในส่วนหน้าเค้าต์เตอร์ ประชาสัมพันธ์

คบกับแฟนมาก็นานพอสมควรแต่เขาไม่คิดเรื่องอนาคตเลย ไม่คิดถึงวันพรุ้งนี้ว่าจะอยู่อย่างไร เขาทำตัวสนุกไปวันๆงานการไม่ทำทำงานที่ไหนได้ก็ไม่นานงานเราก็ต้องหาให้เหมือนเราเป็นหัวหน้าครอบครัวทั้งๆที่เราเป็นผญ.

เรื่องคือเราได้คบผช 2 คนในเวลาเดียวกัน แบบที่ไม่ได้ตั้งใจรู้สึกสับสนว่าใจเรา จริงๆแล้วเป็นยังไง ต้องการใครกันแน่  จะทำยังไงให้เราเข้าใจตัวเอง และเคลียร์ตัวเองได้ เครียดมากค่ะ นอนไม่หลับ ไม่อยากทำ

เราอายุ 23 ปี คือเราเริ่มสังเกตตัวเองว่าทำไมคนรอบตัวถึงไม่ค่อยชอบเราและเหมือนไม่อยากคุยด้วกับเรา เราก็คิดว่าตัวเองอาจจะปากไม่มีพูดจาแรงและทำความไม่น่ารัก พอเรารู้ตัวเราก็พยามยามพูดน้อยลง เริ่มไม่อยากเ