ในหนังสือเรียนภาษาไทยทั้งหลายต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า "ค" คือค. ควาย และ "ฅ" คือฅ. 
ฅน ซึ่งเกิดจากปัญหาการหาคำที่ไม่เกี่ยวข้องกัน มาใส่ในตำแหน่งของ ฃ-ฅ

ถ้าตามหลักภาษาศาสตร์แล้ว ฅ ควรที่จะเป็น ฅ. ฅวาย และ ค ควรที่จะเป็น ค. คน ด้วยซ้ำเพราะจากการที่ reconstructed (หาคำดั้งเดิมของคำจากการจุดที่เหมือน-คล้ายกัน) ในกลุ่มภาษาย่อยไทตะวันตกเฉียงใต้ (Southwest Tai language) จากภาษาต่างๆ อาทิ ไทดำ ไทขาว  ไทเขิน ไทลื้อ ปรากฏว่า คำสองคำนี้มีพยัญชนะสลับกัน: คน (*gon) ควาย (*ɣwai) ซึ่งถูกสนับสนุนจากหลักฐานในศิลาจารึกของไทยว่า "คำว่าขวดไม่ใช้ ฃ และ คำว่า คนไม่ใช่ ฅ แต่คำว่าควาย พบว่ามีการใช้ ฅ ในคำว่า ควาย (ฅวาย)" 

(เสียง ข ในยุคสุโขทัยคือ [kʰ], เสียง ฃ ในยุคสุโขทัยคือ [x], เสียง ค ในยุคสุโขทัยคือ [g] และเสียง ฅ ในยุคสุโขทัยคือ [ɣ])