เรารู้สึกว่าเรามีความเศร้าซึมอยู่บ่อยๆ เราคงจะเจอโลกที่ใหญ่ มันทำให้เรารู้สึก เราจน เราอยากได้อะไรเราไม่เคยกล้าขอที่บ้านเพราะที่บ้านไม่มี เราเห็นเพื่อนๆที่รร.มีทุกอย่าง เขาไปเที่ยวเราก็อยากไปด้วยบางครั้งก็พอไปได้แต่เราก็ไม่กล้าไปกับเพื่อนเพราะที่บ้านไม่ได้ไปเราไปพอกลับบ้านมาเราจะรู้สึกผิดมากๆ ในขณะที่เรามีความสุขแต่ที่บ้านไม่ได้ไปด้วย ในชีวิตเราเราแทบไม่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัว เราอยสกไปอยากได้อะไรเราไม่ไก็ ได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ อิจฉาคนอื่นมากค่ะอิจฉาที่ไม่ได้อยากให้คนอื่นไม่มีแต่เราแค่อยากมีโอกาสแบบคนอื่นเท่านั้นเอง
น้อยเนื้อตํ่าใจเราจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ