ไม่เคยนินทาว่าร้ายใคร ทำงานไปวันๆ อยู่เฉยๆคนก็เกลียดเราได้แล้ว ตอนแรกคุยกันดีๆวันต่อมากับแสดงท่าทีว่าเกลียดชัดเจน ไม่พูดคุย เดินหนี ด้วยความที่มันคืองานที่ต้องทำเป็นทีม ต้องร่วมมือและซัพพอร์ตกันและกัน แต่พอเป็นแบบนี้งานง่ายๆก็ยากขึ้นเยอะ ไม่ฟังเราทั้งที่เนื้อหาที่ต้องพูดคุยก็เป็นเรื่องงานทั้งนั้น  พอถามตรงๆก็บอกว่าไม่มีอะไร เราให้เกียรติ มีมารยาท แยกแยะเรื่องงานส่วนตัว เราไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้

บางทีเราถามคำถามอะไรกลับถูกตะคอกกลับมา ขึ้นเสียงบ้าง  เราดูโง่ใช่มั้ย คนอื่นถึงไม่ให้เกียรติเราเหมือนที่เราให้เกียรติเขา

ตั้งแต่เด็ก เราก็รู้สึกได้มาตลอด คำพูดเดียวกันสถานการณ์เหมือนกัน แต่คนสองคน คนหนึ่งทำคนอื่นรักชอบชื่นชม เราทำคนอื่นเกลียดไม่ก็ว่าไร้สาระ 

มีใครเป็นเหมือนเรามั้ย สามารถแก้ปัญหายังไงได้บ้างคะ เราพยายามแก้ที่ตนเองพยายามพูดจาให้สุภาพ ยิ้มแย้ม ไม่ใส่ใจอะไรทำเองได้ก็ทำเองหมด

"เป็นหัวหน้าแต่คุมลูกน้องไม่ได้ต้องหันกลับมาดูตัวเองนะ ว่าทำไม" 

หลายคนคงกำลังคิดแบบนั้นแน่ๆ 

หรือเราไม่เหมาะจะเป็นหัวหน้า ไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนกับใคร ไม่เหมาะจะอยู่ในสังคมรึป่าวคะ 

หรือทุกอย่างมันผิดมันไม่ดีแค่เพราะเป็นเราเฉยๆ 

เรายังอยากทำงาน อยากมีเพื่อน อยากใช้ชีวิตในสังคมกับคนอื่นๆได้  ช่วยเราด้วย

 🥹