นี่ก็เป็นสาเหตุที่อยากมาระบายในนี้​ เพราะชีวิตจริงแทบไม่มีเพื่อนเลย
และก็ไม่รู้จะมีใครผ่านมาอ่านไหม
.... คือเรื่องมีอยู่ว่า... เราเป็นแค่พนักงานตรวจสอบงานธรรมดา​  ด้วยความที่เราเป็นคนค่อนข้างขยัน​เลยไม่ค่อยหยุดงาน​  ส่วนความเก่งก็อาศัยใช้ความสม่ำเสมอ​  คือใช้ความอดทนและความใส่ใจในงานมากกว่า​  จนวันนึงได้รับเป็นหัวหน้างาน​  ลูกน้องก็เป็นเพื่อนร่วมงาน​  แต่ไม่ว่าจะอยู่ตำแหน่งไหน​  สำหรับเราปฏิบัติกับทุกคนเหมือนเดิม​  แต่สุดท้ายแล้วทุกอย่างกลับไม่เหมือนเดิม​   เพื่อนๆทุกคนเปลี่ยนไป​   จากที่คุยกันเฮฮา​  ไปกินอะไรด้วยกัน​  ช่วงเวลาเหล่านั้นมันหายไป​  บางครั้งเราถูกนินทาลับหลังบ้าง​  ก็พยายามเข้าใจด้วยตำแหน่งหน้าที่ด้วย​   พยามปรับตัวให้เข้ากับคนอื่นเพราะอยากมีเพื่อน​  จนสุดท้ายพบว่า​  ตัวเองไม่มีความสุขและไม่สามารถจัดการการคนได้เลย​  ต้องแบกรับทุกอย่างไว้​  ทั้งงาน​ ทั้งคน​ ความกดดันจากหัวหน้า​  ในเรื่องงาน​   จนตอนนี้กำลังจะเขียนใบลาออก​  แล้วมันมีคำถามติดอยู่ในหัวว่า​  ออกเพราะอะไร​   ทั้งที่เงินดีมากๆ​  และหัวหน้าก็รับฟังเข้าใจมาตลอด​  มีแค่เพื่อนร่วมงานที่เขาไม่ชอบเรา​  ต้องบอกก่อนนะคะว่า​  ไม่ได้เป็นคนประจบเจ้านาย​  แต่อย่างที่บอกไม่เคยหยุดงานเลย​  หัวหน้าสั่งอะไรคือทำหมด​  เพียงเพราะอยากได้เงิน​  แต่สุดท้ายหน้าที่การงานดี​   แต่ไม่มีเพื่อนเลยค่ะ​   ตอนนี้เสียใจมาก​  มาทำงานแบบเศร้า​  แล้วมารู้ทีหลังว่าคนที่เราให้ใจ​  มาใส่ร้ายเรา​  เห้อออ​ อยากพาตัวเองออกไปจากจุดนี้เลยค่ะ