เราจะยกตัวอย่างวันนี้ คือวันนี้มีปากเสียงกับแม่ เรื่องเกิดจากที่เราแค่ไม่ได้เก็บผ้าเพราะฝนตก เมื่อเช้าเรารู้ค่ะว่าแม่ตากผ้า แต่ตอนบ่าย2กว่าฝนก็ตก เราตั้งใจทำงานของเราอยู่เราก็ลืมคิดไปเลยว่ามีผ้าที่แม่ตาก มารู้ตัวเพราะตอนที่แม่โทร.นี่แหละ

เราเลยบอกให้น้องชายเราไปเก็บ เราไม่ได้ไปช่วยเก็บเพราะคิดแค่ว่าเก็บคนเดียวก็พอ เราเลยมานั่งทำงานต่อ จนแม่กลับมาแม่ก็ด่าเรากับน้องเรา ว่า

“อยู่บ้านทำไมไม่เก็บผ้า ทำไมเห็นแก่ตัว โง่ ควาย แล้งน้ำใจ ” ด่าเยอะมาก เราอดไม่ไหวเหมือนกันเราก็พูดในส่วนของเรา แม่ก็เอาแต่คิดว่าเราเห็นแก่ตัว เราเลยพูดขึ้นมาว่า“อิบ้า” แม่ก็ด่ามาอีกเรื่อยๆอารมณ์ไม่ดีจนหมดวัน

แต่มีคำนึงที่เราได้ยินแล้วเราเก็บมาคิดคือ“จะฆ่าตายให้หมด” มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่เราก็คิดแล้วจิตนาการตลอดว่าถ้าแม่ฆ่าเรา เราจะทำยังไง เราคิดไปเรื่อยจริงๆ คิดจิตนาการเองว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์นั้นจริงๆ คิดเป็นฉากๆ สมมติขึ้นมาเอง แล้วก็ร้องไห้ออกมา เราเป็นแบบนี้ตลอด เวลาทะเลาะกันต่อให้ไม่ได้พูดว่าจะฆ่าเรา แต่เราก็จะคิดไปเรื่อย และนานมากจริงๆหรือให้เวลาผ่านไปจนหมดวันเราถึงจะเลิกคิดแบบนั้น

และทุกครั้งที่ทะเลาะกับที่บ้าน เรามักจะเอาความเครียดเกือบทุกอย่าง ที่เราเก็บไว้คนเดียว มาคิด เราจัดการได้ยากจริงๆ เราไม่ได้จะคิดว่าแม่อะไรยังไง คิดแค่ว่าแม่โมโหเท่านั้น ใจความสำคัญที่เราถามคือมันปกติมั้ยที่เราคิดจิตนาการเรื่องที่มันไม่ได้เกิดขึ้น คิดไปเองแล้วชอบร้องไห้