เรามีศักดิ์เป็นพี่สาว พ่อแม่เดียวกัน
น้องเป็นเด็กพิเศษเราก็เลี้ยงมาเท่าที่พี่คนหนึ่งจะเลี้ยงได้ แต่น้องอายุห่างจากเรามากเป็นแม่ลูกกันได้เลย
เราอายุ33 น้องอายุ9 เราเลี้ยงมาตั้งแต่3ขวบ
น้องเป็นเด็กพิเศษต้องอยู่ด้วย24ชม. เราพยายามหาทางรักษาพาไปหาหมอ จากที่เคยทำงานก็ต้องทิ้งทุกอย่างมาเพื่อดูน้อง(เมื่อก่อนเป็นนักดนตรี)
จนเราหมดเงินงานก็ไปทำไม่ได้ เพราะพ่อเราไม่เคยสนใจขนาดเราทำงานคนละเวลา พ่อเลิกงานมาเราจะออกไปเล่นดนตรีตอนดึกเเค่ไม่กี่ชม.เขายังดูไม่ได้บอกจะให้กูลาออกใช่ไหม เราก็งงนะ เขาเลิกงานกลับบ้านเเล้วทำไมต้องลาออก
ค่าใช้จ่ายสำหรับเด็กแบบนี้ก็แพงมาก
ตอนนี้เราอยู่กับพ่อ แม่ส่งเงินให้เดินละ1000กับเงินคนพิการเดือนละ1000(ซึ่งเพิ่งได้มาไม่นานก่อนหน้านี้เข้าบชพ่อ เเต่พ่อไม่ได้เอามาเลี้ยงลูกหรือซื้ออะไรให้น้องเลย ต้องให้ป้ามาบังคับให้เขาเซ็นยินยอมให้เข้าบชเรา)
เราพาน้องหาหมอจ่ายค่าไฟค่ากินค่าแพมเพิสน้องยังต้องใส่บ้าง ซึ่งเราอยู่บ้านงานไปทำไม่ได้เขาไปทำงานเเต่เขาไม่เคยมีเงินข้าวไม่เคยซื้อให้น้องเเถมขอเงินเราที่อยู่บ้านไปทำงานบ่อยๆ เราบอกจะพาน้องเข้าโรงเรียนน้องเริ่มโตน้องต้องได้ใช้ชีวิต เราซึ่งไม่ได้ทำงานบอกเขาว่าจะออกให้ครึ่งนึง เเละจะเป็นคนพาไปเองด้วย(โรงเรียนเด็กพิเศษผู้ปกครองต้องไปเรียนด้วย24ชม) เรายอมสละเวลาตั้งใจจะทุ่มเทอีกสักตั้งเผื่อน้องจะเข้าโรงเรียนร่วมได้ เดือนละประมาน3-5000 ออกคนละครึ่งเขาตอบกลับว่าไม่ต้องไป
เหนื่อยใจมากเลยค่ะ สงสารน้องเเต่ไม่ว่ายังไงเราไม่ทิ้งน้องแน่นอน เราต้องการให้เขาช่วยค่าใช้จ่ายหรือข้าวในชีวิตประจำวัน ถ้าไม่อยากให้เป็นเงิน ซื้อเป็นข้าวของใช้ของน้องมาให้ไว้ก็ยังดี เขาทำงานแต่เขาไม่เคยมีเงินไม่รับผิดชอบอะไรเลย ทำยังไงได้บ้างค่ะ อยากให้น้องได้เรียนหรือได้ใช้ชีวิตก่อนน้องจะโตไปมากกว่านี้ เราไม่อยู่ ก็อยากให้น้องอยู่หรือดูแลตัวเองได้ ได้เล่นกับเด็กวัยเดียวกัน เราทำยังไงได้บ้างคะ จะฟ้องค่าเลี้ยงดูเราไม่ได้เป็นแม่ ฟ้องไปก็เสียค่าทนายอะไรอีก ความจริงมีน้องเล็กกว่านี้อีกคนก็ยกให้คนอื่นไปพ่อไม่เคยถามไถ่สักคำเเต่โชคดีต้องขอบคุณป้าที่รักน้องเราเหมือนลูกให้การศึกษาที่ดี เราดีใจ
เขาเอาไป1คนเเล้ว เหลือคนนี้เขาจะไม่รับผิดชอบเลยหรือ เราเป็นลูกจะพูดอะไรก็ไม่ได้กลัวจะบาป (แต่เราพูดมาหมดและด้วยเหตุผลหรืออาจจะว่าจะด่าเขาก็ไม่เคยรู้สึกอะไรจริงๆกลับบอกว่า มีข้าวให้กิน มีหลังคาให้นอนก็ดีแล้ว เข้าใจนะคะว่าเขาคงหมดหวังเพราะว่าน้องเป็นเด็กพิเศษ แต่เเค่ข้าวให้กินเขายังไม่ทำยังมาเบียดเบียนเราอีกหลายครั้ง เราก็อดใจไม่ไหวความเป็นครอบครัวเขาต้องมานั่งทำท่าแบบจะเป็นจะตายเราก็ต้องหาให้เขาอยู่ดี)
ช่วยแนะนำหน่อยนะคะว่าจะทำอะไรได้บ้าง
พ่อแม่ไม่เลี้ยงดูบุตร(พิการ) แยกทางกันหลังคลอดไม่นาน ทิ้งให้ลูกสาวคนโตดูแล
น้องเป็นเด็กพิเศษเราก็เลี้ยงมาเท่าที่พี่คนหนึ่งจะเลี้ยงได้ แต่น้องอายุห่างจากเรามากเป็นแม่ลูกกันได้เลย
เราอายุ33 น้องอายุ9 เราเลี้ยงมาตั้งแต่3ขวบ
น้องเป็นเด็กพิเศษต้องอยู่ด้วย24ชม. เราพยายามหาทางรักษาพาไปหาหมอ จากที่เคยทำงานก็ต้องทิ้งทุกอย่างมาเพื่อดูน้อง(เมื่อก่อนเป็นนักดนตรี)
จนเราหมดเงินงานก็ไปทำไม่ได้ เพราะพ่อเราไม่เคยสนใจขนาดเราทำงานคนละเวลา พ่อเลิกงานมาเราจะออกไปเล่นดนตรีตอนดึกเเค่ไม่กี่ชม.เขายังดูไม่ได้บอกจะให้กูลาออกใช่ไหม เราก็งงนะ เขาเลิกงานกลับบ้านเเล้วทำไมต้องลาออก
ค่าใช้จ่ายสำหรับเด็กแบบนี้ก็แพงมาก
ตอนนี้เราอยู่กับพ่อ แม่ส่งเงินให้เดินละ1000กับเงินคนพิการเดือนละ1000(ซึ่งเพิ่งได้มาไม่นานก่อนหน้านี้เข้าบชพ่อ เเต่พ่อไม่ได้เอามาเลี้ยงลูกหรือซื้ออะไรให้น้องเลย ต้องให้ป้ามาบังคับให้เขาเซ็นยินยอมให้เข้าบชเรา)
เราพาน้องหาหมอจ่ายค่าไฟค่ากินค่าแพมเพิสน้องยังต้องใส่บ้าง ซึ่งเราอยู่บ้านงานไปทำไม่ได้เขาไปทำงานเเต่เขาไม่เคยมีเงินข้าวไม่เคยซื้อให้น้องเเถมขอเงินเราที่อยู่บ้านไปทำงานบ่อยๆ เราบอกจะพาน้องเข้าโรงเรียนน้องเริ่มโตน้องต้องได้ใช้ชีวิต เราซึ่งไม่ได้ทำงานบอกเขาว่าจะออกให้ครึ่งนึง เเละจะเป็นคนพาไปเองด้วย(โรงเรียนเด็กพิเศษผู้ปกครองต้องไปเรียนด้วย24ชม) เรายอมสละเวลาตั้งใจจะทุ่มเทอีกสักตั้งเผื่อน้องจะเข้าโรงเรียนร่วมได้ เดือนละประมาน3-5000 ออกคนละครึ่งเขาตอบกลับว่าไม่ต้องไป
เหนื่อยใจมากเลยค่ะ สงสารน้องเเต่ไม่ว่ายังไงเราไม่ทิ้งน้องแน่นอน เราต้องการให้เขาช่วยค่าใช้จ่ายหรือข้าวในชีวิตประจำวัน ถ้าไม่อยากให้เป็นเงิน ซื้อเป็นข้าวของใช้ของน้องมาให้ไว้ก็ยังดี เขาทำงานแต่เขาไม่เคยมีเงินไม่รับผิดชอบอะไรเลย ทำยังไงได้บ้างค่ะ อยากให้น้องได้เรียนหรือได้ใช้ชีวิตก่อนน้องจะโตไปมากกว่านี้ เราไม่อยู่ ก็อยากให้น้องอยู่หรือดูแลตัวเองได้ ได้เล่นกับเด็กวัยเดียวกัน เราทำยังไงได้บ้างคะ จะฟ้องค่าเลี้ยงดูเราไม่ได้เป็นแม่ ฟ้องไปก็เสียค่าทนายอะไรอีก ความจริงมีน้องเล็กกว่านี้อีกคนก็ยกให้คนอื่นไปพ่อไม่เคยถามไถ่สักคำเเต่โชคดีต้องขอบคุณป้าที่รักน้องเราเหมือนลูกให้การศึกษาที่ดี เราดีใจ
เขาเอาไป1คนเเล้ว เหลือคนนี้เขาจะไม่รับผิดชอบเลยหรือ เราเป็นลูกจะพูดอะไรก็ไม่ได้กลัวจะบาป (แต่เราพูดมาหมดและด้วยเหตุผลหรืออาจจะว่าจะด่าเขาก็ไม่เคยรู้สึกอะไรจริงๆกลับบอกว่า มีข้าวให้กิน มีหลังคาให้นอนก็ดีแล้ว เข้าใจนะคะว่าเขาคงหมดหวังเพราะว่าน้องเป็นเด็กพิเศษ แต่เเค่ข้าวให้กินเขายังไม่ทำยังมาเบียดเบียนเราอีกหลายครั้ง เราก็อดใจไม่ไหวความเป็นครอบครัวเขาต้องมานั่งทำท่าแบบจะเป็นจะตายเราก็ต้องหาให้เขาอยู่ดี)
ช่วยแนะนำหน่อยนะคะว่าจะทำอะไรได้บ้าง