คือเราเป็นคนพูดน้อยช่วงที่เราโตค่ะตอนเด็กคือปกติเเต่ตอนเด็กเราอยู่กรุงเทพตอนโตย้ายมาอยู่อุบลกับเเม่เเล้วพ่อกับเเม่ก็เเยกทางกันตั้งเเต่ตอนเราเด็กๆเลยเราเลยไม่เคยเจอพ่อเลยพอมาอยู่อุบลก็ปกติดีเเต่ตอนป.3-4เราเจอเพื่อนคนนึงเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเขาค่อนข้างเเตกต่างจากคนอื่นเลยช่วงเเรกๆมันก็ไม่มีอะไรเเต่ตอนเราป.5เพื่อนเราโดนบูลลี่หนักเราก็เลยโดนตามไปด้วยเเต่ตอนนั้นเราไม่เข้าใจคำว่าบูลลี่จริงๆเเต่เราก็ด่ากลับเเต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลยครูก็ไม่ได้ช่วยคิดว่าเด็กเล่นกันเฉยๆเเต่เราไม่โอเคจากนั้นตอนป.6คือไม่มีอะไรเเล้วเพราะเราไม่โดนเเล้วพอเราจบเราก็ไปเรียนต่อเราก็พยายามลืมๆไปเเล้วก็คือตอนเราป.5เรามีรุ่นพี่คือเขาว่าเราเพราะเราเป็นเพื่อนกับคนที่โดนบูลลี่เราก็เลยโดนเขาว่าคือทุกอย่างอะที่เราทำผิดพลาดเขาว่าได้เขาจะว่าหมดเเต่ด้วยความที่เราเป็นคนไม่สู้คนเราเลยไม่พูดอะไรเราเครียดอยู่นะช่วงนั้นพอเราไปบอกเเม่ว่าเราโดนว่าเเม่ดันไปบอกพี่เขาเเบบผิดๆว่าเขาตีเราเเละพอถึงวันต่อไปเราไปเรียนเราก็โดนมองจิกใส่อีกเเล้วเขาก้นินทาเราเเล้วก็เรื่องครอบครัวเเละญาติก็ไม่ต่างกันบางทีเราก็คิดว่าทำไมเราไม่มีอะไรดีๆบ้างเลย