ตามชื่อเลยค่ะ เราเป็นคนหนึ่งที่เลือกไม่ได้ระหว่างเเม่กับเเฟน

ต้องเกริ่นก่อนค่ะว่าตอนนี้เรามีเเฟนที่เริ่มจากคำว่าเพื่อนมาก่อน ประมาณว่าเเฟนฟีลเพื่อน เรารู้จักกับเเฟนมาประมาณปีกว่า มีอะไรเราคุยกันปรึกษากันตลอดก่อนที่จะตัดสินใจขยับความสัมพันธ์ในวันที่เราไม่เหลือใคร ทั้งอกหักทั้งทะเลาะกับคนในครอบครัวเเต่ก็มีเขาเป็นความสบายใจ เราไม่ได้รักเขาขนาดคลั่งเเต่เราไปกันเรื่อยๆค่ะ เป็นความสบายใจให้กันเเละกัน จนเขาก็ไปทหารค่ะ เเล้ววันหนึ่งเราตัดสินใจบอกเเม่ว่าเราคบกับเขาอยู่ เเน่นอนค่ะว่าเเม่เราไม่ยอมรับเขาเพราะไม่อยากให้ลูกลำบาก อันนี้เราเข้าใจคนเป็นเเม่ค่ะเพราะเเม่เราหวังดี เเม่บอกว่าเราจบสูงผลการเรียนดี เรียนปริญญาตรีจบครูมา ในขณะที่เขาจบเเค่ ม.3 ผลการเรียนเกรด 1 กว่าๆ ไปเป็นทหารเกณฑ์ธรรมดาไม่ได้มีอะไร หน้าตาหรือก็ไม่ได้ดี เเล้วก็ยังเคยมีคดีติดตัวอีก เเม่บอกเขาไม่เหมาะกับเราสักนิด เเล้วก็ว่าเราใฝ่ต่ำ เเต่ลองมองย้อนไปปีกว่าที่รู้จักกับเรามาเขาเปลี่ยนไปเยอะมาก โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เป็นผู้นำมากขึ้น เลิกเหล้าเบาบุหรี่เพื่อเรา เเอบพาเราไปเที่ยวไปนู่นมานี่บ่อยๆเเต่ไม่เคยล่วงเกินเราสักครั้ง เป็นสุภาพบุรุษกว่าใคร ไม่ให้เราจ่ายเงินสักบาทเเต่กลับเต็มใจเลี้ยงด้วยซ้ำ เราควรสู้หรือตัดสินใจหยุดเพียงเท่านี้ดีคะ ตอนนี้มันตันไปหมดเเล้วค่ะ