คือเราโดนย้ายมาอยู่กับพ่อที่เชียงใหม่ แล้วก่อนหน้านั้นที่อยู่กับแม่เราได้เข้ารับการรักษาโรคซึมเศร้าและโรคอื่นๆที่ตามมาเป็นระยะเวลา1ปีกว่า ซึ่งยอมรับว่าเราเป็นเด็กเกเรเพราะได้ปลดแอกจากการกดดันเรื่องเรียนและอื่นๆ แล้วพอเปิดเทอมใหม่เราก็ยังทำตัวเกเรนั่นแหละแค่ไปรร.ทุกวันเลิกเรียนก็ไปหาเพื่อนกลับบ้านไม่เกิน2ทุ่ม แต่ก่อนหน้านั้นเราแย่กว่านั้นแม่เลยส่งเรามาอยู่กับพ่อ เราก็คิดว่าพ่อย่าจะเหมือนแม่แต่สรุปไม่ใช่เลยแม่จะแคร์ความรู้สึกเราพร้อมสอนไปด้วยจนเราเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยตัวเอง แต่พ่อจะสอนโดยไม่แคร์ความรู้สึก เขาจะออกแนวพิมพ์นิยมมาตรฐาน ก่อนหน้านั้นเราตัดสินใจรับเลี้ยงแมวในรอบ1ปีเพราะเคยทำตัวเก่าตายเลยไม่กล้าเลี้ยงอีก เราเลี้ยงดูแมวด้วยความรักโดยไม่หวังอะไรตอบแทนพยายามเลี้ยงเขาให้ดีที่สุดไม่ตบไม่ตี แต่พอบอกพ่อว่าเลี้ยงแมวแบบนี้พ่อกลับว่า ว่าต้องเลี้ยงให้แมวรู้ว่าเราเป็นจ่าฝูงไม่ใช่ไปเลี้ยงมันเหมือนลูก แล้วพ่อของเราตบตีแมวด่าแมวทุกวัน ทั้งๆที่เขาไม่รู้เลยว่าพ่อเลี้ยงเราก็ตบตีน้องกร่นด่าทุกวันจนเรารู้สึกขวัญเสีย พ่อชอบพูดว่าตบตีเราได้แต่ไม่ทำ บอกว่าเราอย่าสำคัญตัวไม่มีใครให้ค่าขนาดนั้น ชอบเล่าเรื่องเก่าๆว่า แม่กลัวเขาเพราะเขาตบเขาตี ซึ่งเราไม่ได้รู้สึกว่าเขาเท่เลยเรารู้สึกว่าเราเป็นอสุจิของคนๆนี้หรอ เขาวางแผนชีวิตให้ลูกเลี้ยงเขาให้แฟนเราว่าต้องเป็นทหารแค่เพราะเขาบอกว่าเคยเป็นทหารแล้วมันดี แต่เราอยากให้แฟนกับพี่บุญธรรมเราทำในสิ่งที่อยากเป็น แต่ถ้าใครไม่ทำตามเขาก็จะบอกให้ตัดครอบครัวเลย เราอยากเข้าวิลัยๆนึงซึ่งเป็นเอกชนเราได้ทุนแล้วคุยกับแม่แล้วแม่โอเคพร้อมส่ง แต่พ่ออยากให้เข้าอีกวิลัยนึงที่เป็นรัฐ ซึ่งเราไม่โอเคมากๆได้แต่คิดไว้ในใจ เราเหนื่อยมากเลยค่ะ เราสงสัยในคนที่เป็นเด็กดีเขาทำได้ยังไง เพราะพ่อบอกว่าพี่ชายบุญธรรมของเราเป็นเด็กดี แต่สิ่งที่เราเห็นคือเขาโลกส่วนตัวสูงมากไม่ค่อยพูดค่อยจา ดูกล้าๆกลัวๆ จนเราสงสารมากๆ ได้แต่คิดว่าเป็นเด็กดีแล้วมันดีจริงหรอ เป็นเด็กดีที่ครอบครัวดี หรือเด็กดีที่ครอบครัวบังคับ?