จะถามแบบนี้จะได้ไหมนะ

คือหนูมีเรื่องช่วงวัยเด็กมาเล่าให้ฟังค่ะ

ตอนเด็กๆหนูมีพี่ชายอยู่ 1 คนค่ะ เป็นช่วงที่น้องสาวยังไม่เกิด ย่าบอกว่าปู่ที่เสียไปแล้วกับแม่ซื้อชอบมาเล่นกับพวกหนู ตอนย่าไม่อยู่ จึงต้องวานป้าๆน้า มาช่วยกันเฝ้ากันดู
ก็นั่นแหละค่ะ และด้วยร้อยพันเหตุการณ์บ้าๆ ย่าจึงสร้างบ้านใหม่ค่ะ

ช่วงที่บ้านยายหนูสร้างใหม่ๆ ภายในตัวบ้านจะโล่งๆหน่อยค่ะ แต่มีเหตุการณ์หนึ่งค่ะ ที่ภาพมันติดตา หนูยังตัวเล็กๆหนูเห็น คนที่ดูไม่แนวว่าเป็นคน สูงกว่าคนปกติประมาณ 190 cm ถ้ากะประมาณ เขาวิ่งตัดหน้าหนู ไม่ใช่ระยะประชิด แต่ไกลพอเห็นตาเปล่าได้ เขาวิ่งผ่านตัวบ้าน
ผอมมากค่ะ ส่วนรายละเอียดก็ลางๆเเล้วค่ะ มันก็นานแล้ว แต่หนูก็ไม่เคยลืมค่ะ

นี่จะเป็นจุดเริ่มต้นที่หนูเริ่ม กลัวผี เลยค่ะ เพราะอยู่บ้านเดิม หนูไม่เคยเชื่อ ไม่เคยเห็น หลังจากนั้น หนูก็ไม่ชอบโซน หลังบ้านของบ้านใหม่ค่ะ  ถึงแม้จะมีไฟ แต่มันก็ทำให้หนูรู้สึกแปลกๆ ไม่อยากอยู่นานๆ เหมือนมีคนซ่อนอยู่ค่ะ หนูเคยถามย่า ย่าก็บอก
"บ้านก็บ้านเรา ไม่ใช่บ้านของใคร ทำไมต้องกลัว" 

บางที ดึก ๆช่วงหนึ่ง หนูจะได้ยินเสียงคนพูดคุยกันหลายๆคน ตอนแรกๆก็นึกว่าบ้านตรงข้ามสังสรรค์กัน แต่หลังๆได้ยินเกือบทุกคืน  ได้ยินดังนะคะ แต่จับใจความว่าคุยได้กันไม่ได้ค่ะ  และแล้ว วันนั้นหนูก็ตัดสินใจ ลองออกจากห้องแล้วส่องดูทางหน้าต่างกระจกหน้าบ้านค่ะ และใช่ค่ะ บ้านตรงข้ามมืดสนิท มีแต่แสงภายในบ้าน โต๊ะบ้านตรงข้ามก็ไม่ได้เปิดไฟ สื่อถึงว่าบ้านนั้นเขาหลับกันหมดแล้ว
หนูก็เลยรีบมานอนค่ะ แต่เสียงก็ยังอยู่ จนถึงตอนนี้หนูก็ยังหาต้นตอไม่เจอค่ะ
.
.
.
แต่หลังจากเหตุการณ์เหล่านั้น หนูก็ไม่เคยเจออะไรแปลกๆเลยนะคะ ก็ใช้ชีวิตปกติค่ะ แต่ที่ต่างออกไปก็จะเป็น หนูชอบตกใจง่าย บางเหลือบมองอะไรนิดๆก็จะขวัญหาย เหนื่อยมากค่ะ บางทีก็ตกใจแบบติดๆ อุทานแทบไม่ทัน 
.
.
.
หนูว่าไม่น่าใช่เซ้นส์ดี หรือสัมผัสที่ 6 อะไรนะคะ หนูว่าหนูคงหลอนอะไรมากกว่า แต่หนูก็ไม่ชอบเลยค่ะ