ก่อนจะเข้าเรื่องผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับผมตอนนี้รู้สึกอยากตายแบบไม่อยากตายเป็นความรู้สึกที่กูกูอีกแล้ว เข้าเรื่องกัน เรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นคนที่ชอบทำงานแต่ก็จะทำแค่อันที่คนอื่นสั่งให้ทำหรือแค่ตัวเองอยากทำและอีกอันคืองานที่ต้องทำทุกวัน พอถึงในช่วงปิดเทรมผมที่ว่างจากการเรียนแล้วกับมาอยู่บ้าน ผมก็ใช่ชีวิตแบบเดิมเรียบง่ายมีงานก็ทำไม่สั่งก็ไม่ทำผมทำแบบนี้ใช้ชีวิตในแบบของตัวเองแบบนี้ไม่ว่าจะกี่ปีตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ แต่เรื่องเกินขึ้นตอนผมกำลังไปมหาลัย ไม่สิมันเกิดขึ้นตั้งแต่ เริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง แต่ก่อนผมเป็นคนที่ฟังคำสอนของผู้ใหญ่จนตอนนี้มันก็ยังเป็นแบบนั้นแต่เรื่องเกิดตอนที่ผมเริ่มโต้เถียงกับครอบครัว มาถึงจุดๆนึงผมก็เชื่อมบางอย่าง ไม่ฟังบางอย่าง ผมทำผิดแต่ก่อนโดนด่าปกติ ผมรู้สึกผิดจริงๆ แต่นานวันเข้า ผมทำผิดผมโดนด่าทุกคนคงคิกว่าปกติใช่ไหม แต่ความจริงไม่ มันหนักขึ้นคำด่ เริ่มมีคำแช่ง ดูถูก และจำนวนวันที่โดนก็ถี่ขึ้น แต่ผมยังคิดว่าเพราะผมโตขึ้น คำด่ามันเลยหนักกับความผิดเล็กน้อย ผมโดนมาเรื่อยๆ จน2-3มีมานี้ จำนวนวันที่โดนด่าคือ2วันครั่ง เว้น1วันแล้วโดนอีกต่อไปเลยๆ หรือบางครั้งโดนทั้งอาทิตย์ ทุกคนคงคิดว่าผมทำผิดใช่ไหมแต่ไม่เลย วันนึ่งผมแค่นอนเล่น กิน ปกติที่เคยทำ มีงานก็ทำ สั่งงานไว้ก็ทำ 
เรื่องมันเริ่มหนักตรงนี้แหล่ะ ตอนผมไม่ทำอะไรก็ด่าพอทำมีอะไรผิดก็ด่านานจนผมตัดสิ้นใจชัง กูไม่ทำและ จะด่าก็ด่ามา ผ่านมาได้1ปีเหมือนจะดีขึ้น แต่ไม่มันเริ่มแย่ลงครั้งนึงผมเข้าห้องน้ำ ต้องบอกอย่างงี้ก่อนผมเป็นคนติด ทร ทำงานก็ชอบทำมือเดียว แต่อะไรที่ต้องทำ2มือก็ทำ และเป็นคนเข้าห้องน้ำนาน  ผมเข้าห้องน้ำใช่ไหม ผมเดินเข้าไปได้2นาที เสียงตะโกนว่า อ.(ย่อจากชื่อผม) มั่วทำอะไรเอาแต่หมกอยู่ในห้องน้ำ แต่พอผมเถียงกับไป ผมก็เริ่มโดนด่า หลังจากนั้นมันก็เป็นแบบเดิมเรื่อยๆ ผมเข้าห้องน้ำออกมาได้เกือบ10นาที ผทโดนด่าเหมือนเดิมเลย มั่วหมกอยู่ในห้องน้ำ นานๆมามันโดนแทบทุกครั้ง ตนผมคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่มันก็จบลง ที่ผมทนต่อจนมาปีนี้ ผม โดนหนักกว่าปีไหนๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรผมก็โดนด่า มีกลิ่มเน่าจากสักที่ในบ้านผมโดนด่า ลืมทำอะไรสักอย่างผมโดนด่า ผมเก็บตังไว้ผมก็โดน ใช้ตังก็โดน
เรื่องที่ผมโกรธมากที่สุดคงเป็น2เรื่องนี้ ดูถูกผม บังคับผม ว่าต้องเป็นข้าราชการ โตไปจะรู้ ผมโดนฝั่งความคิดนี้มาทุกๆปี ตัวผมที่ไม่ชอบการเข้าสังคม เกลียดสังคมปัจจุบัน ผมก็เริ่มเถียงกับโดยไม่สนอะไร แต่ตั้งแรกการที่ผมเงียบมาตลอด มันกับมาทำร้ายผมตอนผมเริ่มพูด ผมโดนด่าจน ชีวิตนี้ผมเกิดมาทำไมวะ ถ้าจะโดนแบบนี้ในทุกๆวัน และเรื่องที่2ก็คงเป็น ของใช้ที่พัง บ้านผมของที่ใช้ในทุกๆวัน บางอันเก่า บางอันใหม่ ผมยกตัวอย่างรถที่ใช่อยู่ใช่อยู่จะ15ปีละ ผมโต ม4 ผมเอาไปใช้ ใช้ได้อยู่น่าจะเกือบ2ปี พังก่อนหน้าที่มันจะพัง ยางมันจะรั่ว ส่วนต่างๆเริ่มพัง ความผิดทั้งหมดตกอยู่ที่ผมหมดเลย พอมันพังผมก็ผิด อะไรที่พังตอนผมใช้คือผมผิดหมด ของพึ่งซื้อมาผมรับได้แต่บางอย่างมันไม่มีคุณภาพแต่ผมก็ผิด แล้วการด่าไม่ใช่ด่าแค่เรื่องของพัง หรือที่ผมกล่าวมา แต่ทุกการด่าจะย้อรเอามาทั้งหมดไม่ว่าจะนานแสนนาน ก็เอามาโยนใส่ ผมหมดหนทางจริง ทุกคนคงน่าจะรู้คนที่ผมกล่าวคือใคร แต่คนที่ไม่รุ้ พ่อ ผมเอง ผมรักเค้านะ แต่ดูสิ่งที่ผมโดนดิ เสียใจอะ สิ่งดีๆแทบไม่เคยพูด แต่เรื่องแย่ๆ พูดจนทุกคนรู้ ปากบอกไม่แต่การกระทำคนละเรื่อง สุดท้าย สิ่งที่เสียใจมากที่สุดคือคำพูดที่เค้าคุยกับช่างตัดผมว่า "คนอื่นจะสอนลูกยังไงไม่รู้ แต่ ผมเอาตัวเองเป็มาตฐาน" ผมได้ยินแล้วจุก ผมพูดในใจ " สิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตพ่อ คือพ่อเอาตัวเองเป็นมาตฐาน"
ถ้ามาตฐานพอดี เราคงไม่แย่ขนาดนี้ ผมมีเรื่องแค่นี้แหล่ะมันเราต่อไม่ไหวแล้วน้ำตามันมันเปียกหมดแล้ว สุดท้าย ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ