เรื่องมีอยู่ว่าเราได้บัตรสวัสดิการจากภาครัฐและได้รับเงินหมื่นเราตั้งใจแล้วว่าเงินหมื่นเราจะจ่ายค่าห้องและก็จะเอาไว้ใช้จ่ายในยามจำเป็นแต่พระมารดาไม่ใช่พระมารดาของเราแท้ๆเป็นแค่คุณยายแต่เราเรียกว่าแม่นะทุกคนขอเราครึ่งนึง 5,000 บาทเราให้เขานะ 5,000 บาทแต่เราอยากถามว่า 5,000 ของคุณไม่เพียงพออีกหรอเราเหลือ 5,000 บาทเราจ่ายค่าห้องไป 3,000 บาทเราเหลือ 2,000 บาท 2,000 บาทนี้เราจะต้องใช้จนถึงสิ้นเดือนในเดือนตุลาคมก็ยังว่าเราว่าหักหน้าเขาทำอย่างนั้นอย่างนี้เงินที่คุณได้ไป 5,000 บาทคุณก็ไม่ได้ทำบัตรไม่ได้ทำอะไรพอบอกให้ทำอะไรคุณก็ไม่เอาไม่เอาอะไรสักอย่างเอาอย่างเดียวคือการกินสุราคุณจะเอาเงินของคุณไปใช้หนี้หนี้ที่ยืมจากคนอื่นนี่ที่กินเบียร์ทั้ง 2 ร้านแต่ถามไหมว่าเวลาที่ไม่มีเงินคุณเคยคิดจะให้เราบ้างไหมร้อยครึ่งร้อยสองร้อยห้าร้อยคูณให้เราเวลาโอทีเราออกมาคุณให้เราแบบว่าเป็นไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยให้ 200-300 บาทก้านอยู่ในกรุงเทพฯค่าครองชีพก็สูงค่ากับข้าวก็แพงทุกวันนี้เราวิ่งหาแต่กับข้าวที่ถุงละ 25 บาทเราเก็บของขายด้วยของขายอาจจะไม่ได้เยอะแยะเรามีลูกเราก็ต้องช่วยลูกเราไหนจะค่าเรียนพิเศษเราก็เป็นคนจ่ายแต่เขาไม่เคยที่จะถามว่าวันนี้เหนื่อยไหมกินอะไรหรือยังวันนี้อยากกินอะไรไหมเช้าขึ้นมาประโยคแรกที่ทักทายกันคำด่าสารพัดถามหาแต่เรื่องเงินเวลาเขามีเขาก็ไปเลี้ยงพวกของเขาเขาไม่เคยให้เราให้ก็แค่ 200-300 500 บาทเรายืมน้าทุกเดือนยืมคนอื่นทุกเดือนแต่พอเราได้เงินหมื่นมาเราก็อยากเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นของเราบ้างถามว่าเราอยากได้ของสวยๆงามๆหรือของแบรนด์เนมไหมชีวิตนี้เราไม่เคยอยากได้เราอยากแค่แบบว่าให้มีเงินไว้ติดกระเป๋าในยามฉุกเฉินจนแบบเนี้ยเงิน 10,000 บาทของเราเหลืออยู่แค่ 500 บาทที่ติดตัวอยากจะถามว่าทุกคนให้เขาไหมบางคนอาจจะบอกว่าไม่ให้ก็ได้บางคนอาจจะบอกว่าให้ไปเถอะจะได้จบๆเราเบื่อมากเลยจนเราแบบว่าทำไมฉันต้องรับผิดชอบในเมื่อฉันไม่ได้กินด้วยแต่ฉันต้องรับผิดชอบหรอ