สวัสดีค่ะพี่ๆทุกคนวันนี้หนูจะมาลองเล่าเรื่องราวของหนูกับอาจารย์นิสิตฝึกสอนท่านนึง ตอนนี้หนูอายุราวๆ12-14ปีค่ะ หนูอยู่รรมัธยมแห่งหนึ่งและหนูเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ สาเหตุอาจจะมาจากความสัมพันธ์ของหนูกับแฟนเก่าที่เขานอกใจหนูทั้งที่คบมา2ปี
⭕️สิ่งที่หนูไม่อยากเห็นพี่ๆน้าๆเม้นนะคะคือคำว่าหนูยังเด็กเกินอยากให้โฟกัสการเรียนก่อน⭕️
จริงๆหนูเป็นเด็กเรียนดีนะคะหนูไม่ได้ตั้งใจมีรักใดๆเลยแต่หนูก็มีความรู้สึก บางความรู้สึกอาจเป็นความรู้สึกดีอาจเป็นความรู้สึกรัก ก็ต้องเรียนรู้กันไปค่ะ ไม่ผิดพลาดตอนนี้โตไปผิดพลาดคงโดนดูถูกพอสมควร กลับมาต่อนะคะอย่างที่หนูเกริ่นไว้ว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าและที่โรงเรียนจะมีอาจารย์นิสิตฝึกสอนท่านนึงที่หนูเคารพและรู้สึกดีกับท่านมากๆ แต่หนูด้วยความเด็กหนูไม่รู้ว่ามันคือรู้สึกดีหรือรู้สึกชอบ ซึ่งหนูรู้อยู่แก่ใจค่ะว่าอาจารย์เป็นของสูงไม่ควรชอบ แต่อย่างที่หนูบอกความรู้สึกมันห้ามกันยากจริงๆรู้ตัวอีกมีอาจารย์เขาเป็นความสบายใจของหนู แค่ได้เห็นอาจารย์เขายิ้มหนูก็ยิ้มได้ ความรู้สึกหนูไม่เคยชัดเจนไม่เคยน่าเข้าใจเลยค่ะ จนมีวันนึงแฟนเก่าหนูและเพื่อนของแฟนเก่าลงโซเซียลทำร้ายจิตใจหนูจนหนูรู้สึกแย่มากๆขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของตึกและเกือบจะกระโดดลงมาแล้วค่ะ แต่ก่อนที่หนูจะกระโดดหนูโทรหาอาจารย์เขา อาจารย์เขารับแล้วพูด"ครับ?"แค่คำคำเดียวเป็นเสียงของอาจารย์เขาทำหนูร้องไห้หนักมากค่ะ จนหนูไม่กล้าโดดเลย นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นจนเพื่อนขึ้นมาเจอ 
หลังจากเหตุการณ์นั้น หนูคุยกับอาจารย์เขาเลยค่ะว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าอย่างนุ้นอย่างงี้ และหนูอาจปรึกษาอาจารย์ในหลายๆเรื่องหรือเรียกง่ายๆอาจสนิทกับอาจารย์มากกว่าปกติ เป็นสิ่งที่หนูอยากทำมานานแล้วแต่หนูไม่กล้าเพราะด้วยคำว่า อาจารย์-นักเรียน ทำหนูกลัวคนมองเขาไม่ดี คนมองหนูไม่ดี แต่หากให้หนูตัดจากเขา หนูคงไม่มีที่พึ่งทางใจหรือคงใจจะขาดไปเลยก็ได้ ไม่รู้สิคะ การมีอาจารย์เขาให้ปรึกษาอยู่มันดีจริงๆแต่ในใจลึกๆก็กลัวอาจารย์เขาอึดอัดเขาเป็นนิสิตฝึกสอนกลัวเขาโดนสังคมนู้นนี่นั่นค่ะ

ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ หนูอาจจะพิมงงๆไปบ้างหลังจากอ่านแล้วมีควสมคิดเห็นยังไงมาแชร์กัยหน่อยนะคะ