คือแบบ....ขอยอมรับว่าตัวเองลูกอกตัญญูชัดๆ แต่คือทนไม่ไหวแล้วด้วย พ่อแม่มีแต่ด่ากับว่าทุกวัน ไหนจะกดดันเรื่องเรียน ครอบครัวไม่ใช่เชฟโซนเลยสักนิด ขนาดผมต้องไปพบแพทย์  และหมอบอกว่าผมเป็นโรคเครียดและเสี่ยงที่จะลามไปเป็นซึมเศร้า  แล้วคือพ่อแม่ก็ไม่ยอมหยุด ก็ยังด่ายังว่า ยังกดดันการเรียน จนถึงขั้นเอาไปเปรียบเทียบกับเด็กที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง แล้วผมสอบได้ท็อป 3 แต่ยังไม่พอใจ เขายังอยากให้ได้ที่หนึ่ง!!! แต่ผมทำไม่ได้ ผมเหนื่อยผมล้า ผมเกลียดครอบครัวตัวเอง ผมอยากหนีไปไกลๆ พอมองพ่อแม่คนอื่นเห็นแต่คำชม พอลูกได้คะแนนน้อยก็ไม่ว่าง แต่พ่อแม่เราว่า ด่าเรา ราวกับว่าผมไม่มีค่าเลยด้วย ทุกวัน ผมร้องไห้ในใจแทบตลอด ทุกวันไม่ใช่ ไม่ใล่วันที่ดี มีแต่วันที่ทรมาน อยากพักก็ไม่เคยได้พัก อยากนอนก็ไม่ค่อยได้นอน คือทุกวันนี้ก็คือจงเกลียดจงชัง ถึงขั้นสาปส่งไปเลย แล้วคือผมไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ อยากย้ายไปอยู่คนเดียว อยากหนีออกจากบ้าน ถ้าพ่อแม่ตายผมก็จะไม่มีวันไปกราบศพแน่นอน คือทำไว้แบบนั้นจะให้ผมตอบแทนยังไง? เคยชมไหม ก็ไม่ เคยเห็นความสามารถและพรสวรรค์เราไหมก็ไม่เลย แล้วผมก็อยากตัดขาดให้หมดสิ้นเลยด้วย แบบไม่ต้องมีเยื่อใยอะไรเลย