สวัสดีค่ะ พอดีเรามีปัญหารบกวนจิตใจที่แก้ไขไม่ได้ค่ะ ขอเริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะคะ น้องของสามีเรามีปัญหากับทางครอบครัวทางฝั่งสามีเราคือการที่น้องไม่เรียนต่อติดยาเสพติดแล้วทางลูกของยายเขาก็ให้ทางเราไปรับถ้าไม่มีรับจะส่งไปหาตำรวจทางเราก็รีบไปรับเพื่อมาอยูาด้วยและปรับพฤติกรรมแต่คือเคยมาอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้แล้วนะคะแต่หนีกลับเพราะติดเพื่อนติดม้า ครั้งนี้ทางนู้นเขาไล่เราเลยได้ไปรับมาดูแลอีกครั้ง ครั้งนี้ทางสามีเราก็ให้น้องทำงานเพราะน้องไม่อยากเรียนพอทำไปสักพักก็ออกจากงานบอกอยากเรียน พอจะให้เรียนก็ไม่อยากซ้ำชั้นไม่อยากเรียนกับรุ่นน้อง จะให้เรียกนกศน.ก็ไม่เอาเพราะไม่มีเพื่อน สามีเราปล่อยเลยตามเลย การดูแลน้องก็มาตกอยู่ที่เราเพราะเราเลี้ยงลูกอยู่บ้านแล้วก็ต้องดูแลน้องของสามีไปพร้อมๆกัน เราก็ทำกับข้าวให้กิน ก็ใช้ชีวิตปกติ  มีบางครั้งเราให้ดูลูกเราให้ตอนเราทำกับข้าวหรือขอเข้าห้องน้ำส่วนตัว หน้าที่ของน้องก็มีดูแลความสะอาดหลังบ้านล้างจานและดูแลห้องที่ตัวเองนอน เรื่องมันมีพีคอีกตรงนี้คือเขาโทรคุยกับทางบ้านของเขาทุกวันว่าเราใช้เขาทำงานบ้านใช้เลี้ยงลูกของเราไม่ทำอาหารให้กินกินแต่มาม่ากับไข่(ตรงนี้เรามารู้ทีหลังหลังจากน้องหนีกลับไปอยู่บ้านค่ะ) แล้วก็คุยกับป้าของเขาว่าจะไปเรียนจะขอไปอยู่ด้วย แต่ไม่มีการคุยกับทางสามีเรากับเรานะคะ เราก็จับสังเกตว่าน้องคิดถึงบ้านรึเปล่า เราเลยทักบอกสามีให้น้องกลับไปหาที่บ้านบ้างมั้ยอยู่แต่ที่บ้านไม่ได้ออกไปไหน สามีเราก็ยอมค่ะ ทีแรกสามีต้องบังคับน้องค่ะมีกฏเพระาต้องปรับพฤติกรรม เรื่องมันก็จบ จนมากระทั่งเมื่อมาประมาณ1เดือน สามีก็พาน้องกลับมาอยู่ด้วยแต่ไม่ได้ปรึกษาเราไม่ได้คุยกับเราก่อนคือเราอึดอัดใจค่ะ เพราะการที่เราได้รับรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับเราหลังจากที่เขากลับไปแล้วว่าร้ายเราต่างๆนาๆ เราเลยไม่โอเคมากกับการที่พาน้องมาแบบนี้ ที่ได้พามาเพราะเขาไปเที่ยวกลับมาแล้วยังไใ่ได้ไปส่งสามีก็ปล่อยเลยตามเลยให้อยู่ เราควรทำยังไงดีค่ะ ควรจัดการกับความรู้สึกไม่สนิทใจยังไงบ้าง ขอคำแนะนำทีค่ะ