เริ่มต้นด้วย ครอบครัวที่ค่อนข้างไม่อบอุ่นแล้วก็มี **ความคิดค่อนข้างแปลก(ในความคิดเราซึ่งเป็นลูกคนสุดท้อง)พ่อแม่เรามีลูก5คน พี่สาวคนโต พี่ชาย แล้วพี่สาวคนที่สาม(เสียไปตั้งแต่ยังเด็กก่อนเราเกิด)
พี่สาวคนที่สี่ แล้วก็เรา ต่อมาพี่สาวคนโตได้พลาดมีลูกตั้งแต่อายุยังน้อย (เรากับพี่สาวคนโตห่างกัน13ปี) พ่อแม่เราเลยเซ็นรับลูกพี่สาวเป็นลูกตัวเอง คือออกในใบเกิดคือชื่อพ่อแม่เรา เลยกลายเป็นเรามีน้องเพิ่มแทนที่จะเป็นหลาน แต่อายุก็ห่างกันแค่4ปี ตั้งแต่จำความได้คือพ่อเจ้าชู้มาก มากแบบขุนแผนยังชิดขอบเวทีไปเลย แล้วก็ชอบตีแม่ แต่แม่ก็ทนไม่เลิกกันสักที พอเราเริ่มจำความได้แม่ก็หอบลูกหนีพ่อเวลางอนกันแต่ก็แปลกพ่อเราหาเจอทุกที แล้วก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีก แล้วเค้าสองคนคงจะเรียกว่าคู่เวรคู่กรรมกันล่ะมั้ง เป็นอย่างนี้จนพ่อเสียตอนอายุ60ปีตอนนั้นเราอายุ12-3ปีได้  
**มาว่ากันเรื่องที่ดอกจันไว้
คือพ่อเชื่อว่าพี่สาวคนโตไม่ใช่ลูกเค้า(แต่ย่าบอกว่ายังไงก็ใช่เพราะเหมือนย่ามาก)แล้วแม่ก็ไม่ค่อยชอบพี่สาวคนโตเพราะบอกว่าตอนคลอดคลอดยากเกือบทำเค้าตาย (แต่ก็ยังมีลูกอีกตั้งหลายคน)
ตอนเด็กเราเห็นพี่สาวกับพี่ชายทำงานกันตั้งแต่อายุน้อยๆไม่ได้เรียนหนังสือพี่คนโตจบป.4ปี่ชายจบป.6 แล้วก็หาเงินกันตัวเป็นเกรียวแต่ไม่เคยได้ใช้เองเลย พี่แต่พ่อแม่ไปเอามาหมด (พ่อติดบุหรี่แต่ไม่กินเหล้า)เวลาพ่อออกไปหางานทำถ้าหายไปนานแสดงว่าติดผู้หญิง ถ้ากลับมาบ้านแล้วมีตังค์ก็จะหยุดทำงานใช้เงินจนหมดแล้วก็ไปไถเอากับพี่ๆเราพอไม่ได้ดั่งใจก็ตีซึ่งแม่ไม่เคยช่วยอะไรเลยมีแต่ยุส่งเลวร้ายสุดคือเอาพี่สาวคนโตไปไว้คนรู้จักให้ทำงานแล้วเอาเงินเดือนมาก่อน(คนนั้นคุมซ่_ง) เท่ากับขายนั้นแหละ แต่โชคดีที่คนๆนั้นเค้าส่งสารเลยไม่ให้พี่เราทำงาน แต่เลี้ยงไว้ให้วิ่งซื้อของ จนที่นั้นโดนปิด เค้าเลยพาพี่สาวเราเลยไปอยู่กับอื่น แต่พ่อเราดันหาเจอ แล้วไปตามขอเงินพี่เราอีกไปบอกว่าเราป่วยต้องใช้เงิน(เราขี้โรคตั้งแต่เกิดแต่เดี๋ยวบอกว่าเพราะอะไร)
แล้วก็เทียวขอจนติดลบจนคนที่จ้างให้เงินไม่ได้อีกเพราะสงสาร เพราะถ้าให้ก็จะใช้หนีไม่หมดไม่พ้นคงต้องขาย.... เค้าเลยยกหนี้ให้แล้วให้ออกไปอยู่ที่อื่น พ่อเราก็ยังหาจนเจอ แล้วก็ทำอีกคือเอาพี่สาวไปไว้กับคนรู้จักแล้วเอาเงินมา แต่รอบนี้พี่เราหนี (หนีหายไปเลยเกือบ10ปี)กรรมก็มาตกที่พี่ชายที่ปกติก็ตัวเล็กอยู่แล้วแถมต้องมาทำงานหนักอีก ช่วงที่พ่อหายไปแม่จะบอกให้เรากับพี่สาวคนที่3ไปขอเงินอยู่เรื่อยๆจนติดลบ พี่ชายก็ต้องทำเพราะเราป่วยบ่อยเค้ารักเรามากพี่ชายเราน่ะเพราะเราน่าสงสารเค้าว่างั้น จนพ่อพาเมียน้อยมาบ้านอีกแล้วก็ทะเลาะตบตีแม่ แม่เลยพาพี่สาวคนที่3เราและก็น้อง(ลูกพี่สาวคนโต=น้องเรา)ไปอยู่ที่บ้านยาย จากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้เจอพ่อแล้วก็พี่ชาย แต่พี่ชายจะค่อยส่งเงินทางธนาณัติมาให้บ้าง เราพี่สาวแล้วก็น้องอยู่กับแม่มาเรื่อยๆ โดยที่แม่หาเลี้ยงโดยการทำกับข้าวทำขนมขายแม่เป็นคนมีฝีมือในการทำอาหารนะทำอร่อยทุกอย่าง แต่ขายไปก็ไม่ค่อยได้กำไรเพราะมือเติบตักให้ลูกค้าเยอะ แต่ลูกไม่ได้กินหรอกขายหมด พอขอกินบ้างก็บอกว่าแบ่งไว้แล้ว แต่ในหม้อมีแต่น้ำแกง พอถามเค้าก็ว่าของซื้อของขาย แต่พี่สาวกับน้องได้กิน แม่จะรักพี่คนที่3 เพราะคิดว่าเป็นลูกที่เสียไปแล้วกลับมาเกิด กับน้องเพราะอะไรไม่รู้ แต่กับเราไม่ค่อยสนใจเพราะเค้าเคยพูดว่าไม่ได้อยากมีเรา พอรู้ว่าท้องเราก็กินยาขับเลือดพยามทำแท้งออก แต่เราดันหัวแข็งไงเลยไม่หลุดแต่คลอดมาก็แทบไม่รอด เค้าบอกว่าเราคลอดมาน้ำหนักไม่ถึงโล ตัวเท่าขวดน้ำปลา ร้องเสียงเบาไม่พ้นปากเปลถ้าไม่มีคนอยู่ใกล้ๆก็จะไม่รู้ว่าร้อง (พี่ชายเลยสงสารเรา)เราจำได้ว่าแม่ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้ให้เรา แต่ซื้อให้พี่ แล้วเอาตัวเก่าพี่ให้เรา แล้วซื้อให้น้องแล้วบอกว่า เสื้อผ้าเราเก่าน้องใส่ไม่ได้ ต้อนเด็กเราเคยถามยายว่าแม่ไม่ชอบหนูเหรอ ยายบอกว่าที่แม่**เกลียดเราเพราะเราหน้าเหมือนพ่อมากเกินไป แต่แม่รักพ่อมากจนเกลียดไม่ลง เลยเอามาลงที่เราแทน เรายังจำได้แบบฝั่งใจ เราเลยเป็นคนไม่ขออะไรแม่เราคิดว่าแค่มีครอบครัวมีที่อยู่มีข้าวกินก็พอ แม้แต่เงินไปโรงเรียนถ้าแม่ไม่ยื่นให้เราก็ไม่เอ่ยบอกขอ เพราะคิดว่าคงไม่มี
ช่วงเรายังเด็กแม่ไม่เคยอนุญาตให้เราไปเล่นกับเด็กคนอื่นเลยเวลาอยู่บ้าน เราก็คิดว่าคงกลัวเราป่วยมั้ง แต่พี่กับน้องไปได้นะ เราก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าเพราะพวกเค้าแข็งแรงกว่าเลยได้ออกไปเล่น
จนมาช่วงที่เราอยู่ป.5-ป.6พ่อก็มาหา แล้วก็เริ่มส่งของมาให้บ้าง บางทีก็นมบางทีก็ขนม สมัยนั้นนมเปรี้ยว กับขนมคอนพัฟ
ยูโร่ เด็กชอบกันมาก แต่เราไม่ได้กินหรอกพอพ่อส่งมาให้แม่ก็เอาไปขายบอกว่าเป็นค่ากับข้าว แม่กับพ่อจะคลายกันอย่างคือเวลามีเงินแล้วหยุดหา ใช้หมดค่อยหาใหม่ ตอนเราเด็กๆจำได้ว่าแม่ชอบกินเหล้า แต่คออ่อนนะกินนิดเดียวก็เมา เมาแล้วก็เดินร้องไห้ เมามาก็เดินมันทั้งคืนจนมาช่วงที่พี่สาวเริ่มเป็นวัยรุ่น น้าสาวที่เป็นข้าราชการก็บอกว่าจะทำบ้านให้แม่เรา(ซึ้งมารู้ทีหลังว่าเค้าขายที่นาที่จะต้องเป็นของแม่ไปยายรู้เห็นเป็นใจ)ตอนแรกแม่ก็ดีใจว่าน้องใจดีเห็นใจพี่ เพราะบ้านที่เราอยู่เป็นครัวของบ้านยายที่ยกให้น้าคนเล็กไป พอบ้านเริ่มสร้างพี่สาวก็บอกว่าจะไปหางานทำเพื่อเก็บตังค์ซื้อของเข้าบ้าน
บ้านก็เลยเหลือแค่ แม่ เรา แล้วก็น้อง แต่แปลกตรงที่พี่สาวเราไปทำงานแม่ไม่ขอตังค์พี่สาวเลย เราซึ่งอยู่บ้านเลิกโรงเรียนมาต้องไปเข็นน้ำมาไว้ให้ช่างผสมปูน(สมัยนั้นะยังไม่มีน้ำประปา)จนบ้านสร้างเสร็จ พี่สาวคนที่สามที่บอกว่าไปทำงานหาเงินซื้อของเข้าบ้านก็กลับมา ได้ของเข้าบ้านจริง ได้แฟนมาคนนึง แม่ก็เสียใจแหละแต่พูดไม่ออก พี่ก็พาแฟนมาอยู่บ้าน มารู้ทีหลังว่าแฟนพี่อยู่ตำบลเดียวกันแต่คนละหมู่บ้าน ซึ่งตอนกลางวันเค้าก็ไปบ้านแม่เค้าพี่เราก็ไป ตอนเย็นถึงกลับมาบ้าน เค้าบอกว่าไปช่วยงานที่บ้านเค้า แต่งานที่บ้านเราเป็นคนทำ เข็นน้ำอาบน้ำใช้จากวัดมาบ้านก็เรา แม่ก็ไม่ว่าอะไร มีอยู่วันนึงอยู่ๆพ่อก็โผล่มา พี่สาวเรากลับมาถึงบ้านพอดีตอนเราไปเข็นน้ำ ก็กลัวพ่อว่ามั้งเลยพาแฟนไปเข็นน้ำ แต่ดันไม่ไปเข็นที่วัด มาดูดเอาน้ำฝนจากโอ่งน้ำใบใหญ่ที่รองไว้กิน
พอพ่อเห็นเข้าก็โมโหเอาฆ้อนไล่ตีแฟนพี่สาว บอกว่าเอาเปรียบเด็กกับคนแก่ แล้วพี่สาวก็หนีไปบ้านแฟน รอจนพ่อกลับไปถึงมา จากนั้นก็ห่างกันกับแฟนจนเลิกไป จนช่วงเราขึ้นม.1มีสวนอาหารมาเปิดแถวบ้าน เค้ารับเด็กเสิร์ฟ (งานกลางคืน)พี่สาวเราอยากไปทำแต่กลัวแม่ไม่ให้ไปเลยมาขอให้เราไปด้วยจะได้มีเพื่อนไป แม่ก็อนุญาต เราเลยได้ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟกลางคืนไปด้วยในช่วงม.1จากนั้นก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยไปเรื่อยๆจนพี่สาวได้เป็นนักร้อง ก็ให้เงินแม่บ้าง แต่เราที่เป็นเด็กเสิร์ฟได้มาเท่าไหร่ให้แม่หมดเพราะแม่บอกเรายังเด็ก? จนมาวันนึงมีผู้หญิงมาตามหาพ่อเราบอกว่าเป็นเมีย ให้แม่เราเลิกยุ่งกับพ่อเรา จะเอาเงินจ้างให้เลิกติดต่อกัน (น้ำเน่าสุดๆ)แม่ก็นางเอกเกิ๊นร้องไห้แล้วบอกไม่อยากได้เงินหรอก เพราะถ้าพ่อจะมาก็มาหาลูก 🙄🙄 แล้วผู้หญิงคนนั้นก็กลับไป แล้วพ่อก็มา (น่าไปอี๊ก)แม่ก็ร้องไห้ แต่ก็ไม่เลิกกับพ่อเหมือนเดิม แล้วพ่อก็หลุดปากบอกว่าอยู่ที่ไหน
สรุปคืออยู่จังหวัดเดียวกัน แต่คนละอำเภอ ถ้านั้งรถจากบ้านเข้าเมืองก็จะผ่านแต่เป็นผ่านทางเข้าหมู่บ้านเค้านะ เข้าไปอีก2โลได้ แล้วแม่ผู้อยากรู้(ไปทำไม)ก็พาเรากับน้องไปหาพ่อ ที่บ้านเมียน้อย แต่เค้าดันไม่อยู่บ้าน แม่เลยไปถามคนแถวนั้นว่าพ่อมาอยู่ที่บ้านหลังนี้นานหรือยังอะไรประมาณนั้น แล้วก็กลับ ผ่านไปไม่นานพ่อก็มาหา ซื้อของมาให้หมือนจะดีขึ้น ระหว่างนี้พี่สาวที่ทำงานเป็นนักร้องก็มีแฟนใหม่เป็นคนละตำบลกัน ก็ไปอยู่บ้านแฟนซะส่วนใหญ่ ซึ่งก็ไม่ค่อยได้ให้เงินแม่เหมือนเดิม แต่ก็ดีกว่าที่ผ่านมา ทีนี้เวลาไม่มีตังค์แม่ก็จะบอกให้เราไปหาพ่อเพื่อขอตังค์ เราก็ไปกับน้อง ไปรอบแรกก็เจอพ่อที่นั้นพ่อก็ตกใจว่าเราไปยังไง เราบอกนั้งรถมาลงปากทางแล้วเดินเข้ามา เป็นครั้งแรกที่พ่อถามเราว่าเหนื่อยมั้ย แล้วพ่อก็ให้เราค้างที่บ้านนั้น1คืน เช้ามาก็เอาเรามาส่งตรงปากทางให้ตังค์แล้วส่งขึ้นรถ
มีรอบนึงที่แม่ให้เราไป แล้วไปคนเดียว แต่พ่อไม่อยู่ไม่มีใครอยู่เลยบ้านปิด เราก็ต้องเดินออกมารอรถกลับบ้าน รอรถคิวสุดท้าย เงินก็ไม่มีเพราะแม่ให้แค่ค่ารถมาเรานั้งร้องไห้เลยกลัวเค้าไม่ให้ขึ้นรถ กลับรถหมด แต่โชคดีที่ทันรถคิวสุดท้าย ขึ้นรถได้เราก็นั่งท้ายๆทำตัวลีบๆแกล้งหลับเค้าก็ไม่เรียกเก็บค่ารถนะ แต่รถดันไม่เข้าไปอำเภอบ้านเราสุดสายแค่กลางทางในตัวอำเภอก่อนจะไปบ้านเรา ไม่รู้จะทำไงเลยเดินไปขอร้องร้านค้าติดคิวรถขอโทรหาพี่สาวที่บ้านแฟนเค้า แต่ก่อนมีแต่โทรศัพท์บ้าน บอกพี่สาวว่าให้มารับหน่อยพี่สาวบอกไกล งั้นขอเหมารถกลับได้ไหมรถตุ๊กตุ๊ก พี่สาวด่าเราว่าจะเอาเงินไหนจ่าย จะให้กุขายทองรึไง เราไม่รู้จะทำไงเกรงใจเจ้าของโทรศัพท์ด้วยเพราะไม่มีตังค์ให้ค่าโทร เลยวางสาย แล้วเดินมาร้องไห้ข้างรถเมล์ พี่กระเป๋ารถเห็นเลยมาถาม พอรู้เค้าเลยบอกว่าจะให้ติดรถไปด้วย เพราะเค้าต้องเอารถไปส่งอู่ ที่อำเภอบ้านเราซึ่งบนรถมีพี่คนขับกับกระเป๋าแล้วก็คนเก็บตั๋วเป็นผู้ชายหมด เราก็ขึ้นไปนั่งเงียบๆกลัวก็กลัว พอมาถึงอำเภอก็นั่งสามล้อกลับบ้านกะว่าถ้าแม่ไม่ให้ตังค์ค่ารถก็จะยืมยายเอา แต่ดีที่แม่ให้ถึงจะบ่นว่าไปเสียเที่ยว แต่ทุกวันเราก็ยังไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟเหมือนเดิมนะ แต่พี่สาวย้ายไปทำร้านใหม่แล้วช่วงนั้นสวนอาหารกำลังบูม ทำงานกลางคืนย่อมเป็นธรรมดาที่จะเป็นขี้ปากชาวบ้าน เรานี้กลายเป็นตัวอะไรไม่รู้ เวลาคนแถวบ้านมอง ใส่แบบฟอร์มเป็นกระโปรงจีบลายสก๊อตเหนือเข่า กลายเป็นแรดเฉย แม่ก็อายแคร์ปากชาวบ้าน แต่ก็ยังให้เราไปทำ ชาวบ้านว่าอะไรก็ไม่เคยปกป้องลูก พอวันหยุดแม่ก็ให้เราไปขอตังค์พ่ออีก ทีนี้เราบอกขอค่ารถเผื่อพ่อไม่อยู่ด้วย แต่วันนั้นพ่ออยู่แล้วก็เหมือนพ่อจะเป็นห่วงเรา ให้เรานอนค้าง
แล้วจะให้เข้าไปนอนในห้องเค้ากับเมีย หรือไม่ก็ห้องลูกสาวเมียเค้า แต่เราขอนอนหน้าห้องแทนบอกว่าเรานอนกรนกลัวเค้านอนไม่หลับ (เรานอนกรนตั้งแต่เกิดเพราะระบบหายในไม่ดี) พอเช้าพ่อก็มาส่งเราถึงทางเข้าบ้านแล้วก็เอาตังค์ให้ แล้วบอกว่าถ้ามีอะไรให้บอกพ่อ พ่อเป็นห่วง (เราคิดว่าคงเป็นเพราะเรากำลังจะเป็นวัยรุ่นล่ะมั้ง)เราไม่รู้หรอกว่าพ่อรู้มั้ยว่าเราทำงานกลางคืน แต่เค้ามีคนรู้จัดเยอะคงรู้มั้ง พอมาช่วงที่เราจะขึ้นม.2พี่ชายก็โทรมาบอกว่าพ่อป่วยหนักมาก เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายไปรักษาตัวอยู่ที่บ้านสักพักแล้ว และก็อยากเจอเราให้พี่สาวพาแม่กับเราไปส่งหน่อย พี่สาวก็ไปส่งเรากับแม่แล้วก็น้อง แต่ก็ต้องกับเลยเพราะเอารถแฟนเค้ามาแม่เลยให้เอาน้องกลับไปด้วยเพราะกลัวว่าจะไม่สะดวกเวลาไปดูพ่อ ครั้งนั้นเราถึงรู้ว่าพ่อก็รักเรานะ เพราะพี่บอกว่าเค้าไม่พูดกับใครมาหลายวันแล้ว
แต่พอเห็นเราเค้าถามว่ากินข้าวมารึยังแล้วมากับใคร แล้วก็ยอมกินโจ๊กที่เราป้อน
แล้วเรากับแม่ก็ดูแลพ่อจนวาระสุดท้าย
จากนั้นในวันงานศพพ่อเมียน้อยพ่อก็มาแล้วก็มาเอาเอกสารการตายของพ่อไปเบิกเงินประกันโดนที่บ้านเราไม่มีใครได้อะไรเลย ย่าเราเรียกเราเข้าไปหาคนเดียวแล้วกระซิบบอกเราว่าพ่อฝากเงินไว้ให้เรา7,000 บาท แล้วห้ามเราบอกแม่ให้เก็บไว้เรียน เพราะพวกพี่เราไม่มีใครได้เรียน แต่เราก็เอาตังค์ไปให้แม่อยู่ดี หลังจากงานพี่ชายก็มาถามเราก็บอกไปหมด
พี่ชายบอกว่าย่าให้ไม่หมด พ่อให้ไว้มากกว่านั้น แต่เราก็ปล่อยไปเราเรายังเด็กโดนโกงทั้งเงินประกัน โดนย่าโกงเงินอีกเงินช่วยค่าซองงานก็ไม่ให้เรากับแม่เลย จากนั้นเราก็กลับบ้าน แล้วไม่ค่อยได้ติดต่อคนทางบ้านย่าอีกเลย แม่แต่ย่าเสียก็ไม่รู้เพราะพี่ชายไม่ได้บอก แล้วก็บอกว่าไม่ต้องมาให้ลำบาก
****ขอต่ออีกครั้งหน้าค่ะ