เราเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกตัวเองเท่าไหร่ บางครั้งก็รู้สึกในใจหน่วงๆ เศร้าโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเศร้า บางทีก็รู้สึกอยากร้องไห้ทั้งๆ ที่ไม่มีเหตุการณ์อะไรเลยที่หนักใจหรือมีปัญหา เราพยายามใช้สติและธรรมะเข้าช่วย ก็พยายามมองอารมณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเวทนา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป มองมันเกิดว่านี่คือทุกข์ แล้วก็รอดูจนมันดับว่ามันไม่เที่ยง แต่หลายครั้งก็ยังแอบสงสัยไม่ได้ว่าอะไรทำให้มันเกิดขึ้น เพราะรู้สึกว่าหาสาเหตุไม่ได้เลยงงๆ กับตัวเอง แต่เหตุการณ์แบบนี้จะเกิดกับเราบ่อยมากเลยค่ะ จนบางทีก็แอบสงสัยว่าเราเป็นโรคทางจิตเวชหรือเปล่า แต่นอกเหนือจากอารมณ์ที่เกิดขึ้นแบบแปลกๆ ก็ไม่มีอาการอย่างอื่นแล้วก็เลยไม่ได้เข้าไปปรึกษาจิตแพทย์สักที
นอกจากนี้เราเป็นคนชอบสังเกตอารมณ์ตัวเองมากๆ อาจจะเป็นผลพวงจากการที่เราฝึกปฏิบัติธรรมเลยมองอารมณ์ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร แต่มีหลายครั้งที่เราเองก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมเราถึงทุกข์ ทำไมเราถึงเศร้า ทำไมเราถึงน้อยใจ ทำไมเราถึงรู้สึกแบบนั้น มันเป็นความคิดที่ว่า เราเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ทำไมในใจเราถึงรู้สึกแย่หรือรู้สึกไปในทางลบ ทั้งๆ ที่เราคิดว่าเราเข้าใจทุกอย่างและไม่คิดว่ามันมีปัญหาอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกย้อนแย้งกับสิ่งที่คิด ซึ่งเรารู้สึกแปลกใจมากๆ เพราะความคิดและความรู้สึกมันสวนทางกันจนเรารู้สึกว่าเราควรจัดการกับอารมณ์พวกนี้ยังไง
ทำไมเราถึงไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกตัวเองเลยคะ ทุกคนเคยเป็นบ้างหรือเปล่า
นอกจากนี้เราเป็นคนชอบสังเกตอารมณ์ตัวเองมากๆ อาจจะเป็นผลพวงจากการที่เราฝึกปฏิบัติธรรมเลยมองอารมณ์ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร แต่มีหลายครั้งที่เราเองก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมเราถึงทุกข์ ทำไมเราถึงเศร้า ทำไมเราถึงน้อยใจ ทำไมเราถึงรู้สึกแบบนั้น มันเป็นความคิดที่ว่า เราเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ทำไมในใจเราถึงรู้สึกแย่หรือรู้สึกไปในทางลบ ทั้งๆ ที่เราคิดว่าเราเข้าใจทุกอย่างและไม่คิดว่ามันมีปัญหาอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกย้อนแย้งกับสิ่งที่คิด ซึ่งเรารู้สึกแปลกใจมากๆ เพราะความคิดและความรู้สึกมันสวนทางกันจนเรารู้สึกว่าเราควรจัดการกับอารมณ์พวกนี้ยังไง