เรากับสามีแต่งกันมา3ปีเข้าปีที่4 แต่รู้สึกว่าอยู่แบบเพื่อนไปวันๆ เป็นสามีภรรยากันแต่เหมือนไม่เคยสำคัญสำหรับเค้าเลย

เค้าเลือกเหล้ามากกว่าเรา  เราให้เค้าเลือกระหว่างเรากับเหล้าเค้าเลือหไม่ได้  ถ้ามีเหล้าเราพูดอะไรก็ไม่รับรู้รับฟังแล้ว  บอกกินเลิกประมาณตี1-2แต่ก็เลยมาตี5คนรอเค้าก็เป็นห่วง นอนไม่หลับ  แทบทุกครั้ง
(หาเรื่องกินเหล้าได้ตลอด กินแล้วไม่รู้จักหยุด จักพอ)

เราเกิดอุบัติเหตุ รถมอไซต์ล้มโทรหาให้มาหามาช่วยบอกไม่ว่าง   ทำงาน  ทั่งที่ใกล้เลิกงานแล้วหน้าจะลองขอลาหัวหน้า มาดูเราหน่อย  ก็ไม่มา เราขับมอไซต์ไปหาหมอแล้วขับกับบ้านมาเองทั้งสภาพรถที่บู้บี้แฮนเบี้ยว  และร่างกายที่ช้ำและแผลถลอกเต็มตัว

เราป่วยเป็นมะเร็ง  มาผ่าตัดที่โรงพยาบาลตอนเข้าไปเตรียมผ่าตัดไปคนเด่ว ให้แม่เซนให้ และออกจากโรงพยาบาลคนเด่ว ทั้งที่เจ็บแผล  เพราะญาติที่ต่างจังหวัดเสีย (แม่สามีเค้าบอกว่าผ่าตัดดีขึ้นแล้วก็หน้าจะไม่เป็นไร  เราเลยบอกว่าแล้วแต่เธอไปจะไปก็ได้)แต่ในใจ เราหวังอยากให้เค้าพูดว่าไม่ไป

เราเป็นมะเร็งโพรงมดลูกเราอาจมีลูกไม่ได้ แต่เค้าบอกไม่เป็นไร

เค้าชอบแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่นและแอบลบข้อความเราจับได้เค้าบอกจะไม่ทำอีกแต่ก็มีมาสองสามครั้ง แต่ยังไม่เกินเลย

นี้เป็นเรื่องใหญ่ๆที่เราทะเลาะกันบ่อยๆและเรื่องยิบย่อยอีก  
 
ไม่ค่อยมีความเป็นผู้นำ ต้องให้เราบอก หรือเริ่มนำก่อน  ไม่ว่าจะเรื่อง เก็บเงินแต่งงาน เก็บเงินไว้ใช้ตอนแก่ เค้าใช่ชีวิตไปวันๆโดยไม่มีแผนในอนาคต  เรียนขับรถหรือสอบใบขับขี่เราเป็นคนเริ่มพาไปทั้งหมดและอีกหลายๆอย่าง
 

เรื่องดีๆเค้าก็มี ช่วยเราหลายอย่าง แต่ต้องเป็นวันที่เค้าหยุด พาญาติเราไปหาหมอ  ไปหาหมอเป็นเพื่อนเราบ้างครั้งที่ตรงวันหยุด ช่วยขับรถพาไปนู้นี้

ติดแค่ตอนสำคัญที่เราต้องการเค้ามากก แต่เค้าไม่เคยอยุ่ตรงนั้นกับเราเลย

เราคิดมากไป หรือ ควรพอ หรือเราต้องปรับตัวทำใจกับเรื่องแบบเดิมๆนี้ให้ได้

ตอนนี้เรารู้สึกเศร้า เสียใจผิดหวัง  แต่ไม่รู้ต้องไงดี
เราบอกอยาหหย่า เค้าก็ยังงานสตาฟปาตี้  เราส่งข้อความไปอ่านแต่ไม่ตอบไม่ใส่ใจ

ตอนนี้เราป่วยกินอย่าปรับฮอโมนวันละ80aเม็ดยิ่งเศร้าหนักเข้าไปอีก